Vikan - 30.12.1964, Side 14

ÉG
HEF
EKKI
TRÚ
Á
SKOT-
VOPNUM
EFTIR
ROBERT EDMOND
ALTER
ÚRVALSSAGA
VALIN AF
HITCHOCK
ÞÝDING:
LOFTUR GUDMUNDSBON
MANNSLÍFIÐ ER
HEILAGT,
EN ÞEGAR
MANNESKJAN ER
EKKI ANNAÐ
EN SKÁLKASJÖL
FRUMSTÆÐUSTU
VILLIMENSKU
- HVAÐ ÞÁ? ...
Hann var gamall einstæðing-
ur, sem hafði aðsetur sitt úti (
skógarfeniunum við fljótið; bor-
inn og barnfæddur þarna í Oke-
fenokee og hafði aldrei borg
augum litið, ekki einu sinni kom-
ið í þorp, sem vert væri að
nefna því nafni. Hann só sjón-
varp í fyrsta skiptið, þegar kosn-
ingabarótta þeirra Lyndon John-
son og Goldwaters var að hefj-
ast; það var í búðraholunni hjó
lendingarstaðnum við fljótið, og
að hans dómi át hvor þeirra úr
sínum poka, ekki nokkur leið
að gera upp á milli þeirra.
— Þú segir það, varð feita
kuapmanninum, Joel Stutt, að
orði. — Hvorn þeirra hugsar þú
þér þá að kjósa, Jube sæll?
Þá brosti Jube gamli sínu
milda, breiða brosi og hallaði
undir flatt. — Hvorugan, held
ég, svaraði hann, mér finnst
það ekki sitja á mér, að gera
nokkuð það, sem styggt gæti
annanhvorn þeirra eða sært;
þetta eru sjálfsagt öðlingsmenn,
báðir tveir.
Það gat verið örðugt að átta
sig á honum Jube gamla Wiggs.
Það var eins og kaupmaðurinn
sagði á stundum við snörufang-
arana, skytturnar og krókódíla-
veiðimennina og konurnar
þeirra, þegar sá mannskapur
var staddur í búðarholunni hans
í viðskiptaerindum, eða þó
kannski fyrst og fremst til að
rabba saman stundarkorn. —
Maður getur aldrei vitað með
vissu, hvort þetfa er alvara hans
og að hann sé þá eins heimsk-
ur og hann sýnist, eða hvort
hann er í rauninni að gera gys
að manni.
Meðal þeirra, sem þekkfu
Jube gamla nokkuð að ráði,
munu þeir þó hafa verið í meiri-
hluta, sem álitu, að honum væri
full alvara með orðum sínum,
og væri hann þó ekki eins
heimskur og hann virtist í fljótu
bragði. Og hjartagóður var
hann, ekki var að efast um það;
það var maður, sem svo sannar-
lega vildi engum mein gera.
En Joel kaupmaður hafði nú
samt nokkrar áhyggjur af Jube
gamla. Honum féll við karlskar-
ið, og hann gat ekki litið svo
á, að það væri forsvaranlegt
að svona aldraður einbúi hefð-
ist við þarna úti í skógarfenj-
unum, fjarri allri byggð, jafn-
vel þó að hann hefði búið þar
alla ævi og faðir hans einnig.
Afi hans reyndar líka, að
minnsta kosti mestan hluta æv-
innar. . . það var Wiggs, afinn,
það þráablóð, sem lét svo um
mælt, þegar hann kom heim úr
borgarastyrjöldinni, að hann
vildi ekkert meira hafa við þenn-
an heim saman að sælda, hann
mætti fara til fjandans sín
vegna. — Ég er staðráðinn í að
taka mér bólfestu einhvers stað-
ar þar sem ég þarf aldrei að
líta lifandi Norðurríkjamann eða
uppreisnarmann augum á með-
an ég tóri, og farvel Franz. Svb
má sjálfur neðribyggðarforing-
inn hirða lýðinn . . .
— En athugaðu það, Jube
sæll, sagði Joel, þá sjaldan gamli
maðurinn lét sjá sig í búðar-
holunni við lendingarstaðinn.
Þeir, hann afi þinn og hann fað-
ir þinn, þeir höfðu báðir að
minnsta kosti byssu að vopni.
Sérðu það ekki, maður, að þetta
getur verið stórhættulegt! Að
hafast einsamall við þarna úti
í skógarfenjunum, langt frá
allri byggð, innan um slöngur
og krókódíla — og hafa ekki
einu sinni byssu! Það er ekki
nokkurt vit, maður! Það fer varla
hjá því, að þú Ijúkir ævinni ann-
aðhvort í slöngubúk eða krókó-
dílskjafti!
En Jube gerði einungis að
halla undir flatt.
— Byssu, já, sagði hann. Það
er nú einu sinni sfsvona, að
sá sem hefur byssu við hend-
ina, hann hleypir af henni skoti
fyrr eða síðar. Afi gamli skaut
margan manninn í borgarastyrj-
öldinni, faðir minn skaut og
skaut á þá í átökunum við Crane
Crick, og svo var drengurinn
minn skotinn þarna í Okinawa.
En ég er þannig gerður, að ég
vil ekki vinna neinum manni
mein. Ég mundi ekki geta litið
til sólar, þegar skaparinn léti
hana upp renna, morguninn eftir
að ég hefði orðið mannsbani.
Skaparinn var í þann veginn
að láta sól sína ganga undir,
þegar Jube gamli reri kænunni
sinni inn á síki, sem rann út
í Suwanneefljótið, úr dálitlum
fenpolli, umgirtum hávöxnu
skógarþykkni. Fugl lét til sín
heyra uppi í liminu og björn,
sem sat og sleikti lirfur af fölln-
um trjástofni, lyfti hausnum og
hnusaði, þegar hann fann þef-
inn að Juba gamla. Stórvaxin
vatnaslanga hlykkjaðist undan,
þegar báturinn nálgaðist, og
skrifaði hvert a-ið af öðru á
myrkan flöt pollsins.
Bakkar pollsins voru eitt fúa-
fen, að svo miklu leyti sem þeir
voru sjáanlegir fyrir hávöxnu
sefinu, slútandi greinum og fljót-
andi trjábolum, og yfir þá
gnæfði svo þéttur og hávaxinn
frumskógurinn, allf um kring,
eins og leiktjöld á sviði. Og
Jube reri yfir þveran pollinn að
bakkanum.
Þar gat að líta híbýli hans.
Gamlan og grautfúinn húsbát,
sem lá bundinn við miklar og
kræklóttar trjárætur. Þarna á
pollinum, undir myrku laufþak-
inu, var dvalarstaður hans að
þessu sinni. Hann flutti nefni-
lega húsbátinn úr stað öðru
hverju,- það fór eftir því hvar
fengvænlegast var að leggja
gildrurnar í það og það skiptið.
Það var mesta str'it að færa hús-
bátinn; Jube gamli varð að
binda hann aftan ( kænuna, og
þá varð þungur róðurinn, eins
og húsbáts skriflið var vatnssósa
orðið. Hann hafði aldrei haft
þau peningaráð, að hann gæti
keypt sér utanborðshreyfil, og
þó að það hefði kannski verið
vinnandi vegur að spara saman
fyrir hreyflinum, þá hefði hann
eytt þessum ósköpum í bensín,
að það var ekkert viðlit.
Jube var ekki sem ánægð-
astur með staðinn, þar sem hús-
báturinn lá að þessu sinni. Þarna
var nefnilega krökt af krókó-
dílum allt um kring. Krókódíla-
mæðurnar hreiðruðu um sig inni
í sefinu, og þær voru ekki lamb-
ið að leika sér við um meðgöngu-
tímann og fyrstu vikurnar eftir
að þær gutu. En það var gnægð
loðdýra í skóginum þarna (
grennd við bakkana, og það
var honum í rauninni ærumál
að viðhalda erfðavenjunni og
hafa veiðigildrurnar þarna þá
mánuðina, sem þær gáfu mest-
an feng.
Gamli maðurinn lagði kæn-
unni að húsbátnum og batt hana
með kaðalspotta. Síðan dró
hann pokana með niðursuðudós-
unum upp úr kænunni um borð
í bátinn og dröslaði þeim aftur
á veröndina. Þar var verksfæðið
hans, ef svo mátti að orði kom-
ast. Þar stóð fláningarborðið
hans og grindurnar, þar sem
hann strengdi skinnin. Jube
gamli gekk út á landgöngubrúna
á stjórnborða. Tveggja metra
langur krókódíll lá í sefinu og
starði á hann köldum glyrnum.
Krókódílunum þótti matur í dýra-
skrokkunum, sem Jube fleygði
fyrir borð, þegar hann hafði
flegið af þeim skinnið, en eigi
að síður fór fjarri að þeir auð-
sýndu honum nokkurt þakklæti.
Þessi glennti til dæmis upp efri
skoltinn, svo að sá í oddhvassa
tanngarðana og rauðan tungu-
hnubbinn, og hvæsti illyrmis-
lega.
— Ojæja, greyið, mælti Jube
gamli mildum rómi, ekki veit
ég til að ég hafi gert þér neitt,
svo að ekki hefur þú neina
ástæðu til að láta sísvona.
— VIKAN 53. tbl.