Vikan - 30.12.1964, Síða 40

NYTT!
NYTT!
NYTT!
SULTA
DRONNINGHOLM SULTA
STENDUR ALGERLEGA JAFNF/ÍTIS BEZTU
HEIMALAGAÐRI SULTU — HIÐ HREINA BRAGÐ
ÁVAXTANNA HELZT ÓSKERT — ÞVÍ HÚN ER
SULTUÐ MEÐ NÝRRI AÐFERÐ
TEGUNDIR
HINDBERJA SULTA
DRONNINGHOLM SULTA
JARÐARBERJA SULTA
LUKSUSVARA
í SKEMMTILEGUM
UMBÚÐUM
APPELSÍNU SULTA
APRÍKÓSU SULTA
SULTUÐJARÐARBER
SULTUÐ SÓLBER
SULTUÐ TÍTUBER
SULTUÐ KIRSUBER
MEÐ HREINU
BRAGÐI
ÚTVALDRA
BERJA! Á
lega á óvart, illþyrmilega á óvart,
þegar sízt varði, ójá.
— Og gamli maðurinn sofnaði og
svaf fast.
Það var kominn bjartur dagur,
þegar Jink Williams hratt upp hurð-
inni að svefnklefanum og öskraði á
Jube gamla.
— Hvar er Sam? Reyndu að
vakna, gamli og kalkaði þorskhaus-
inn þinn! Hvar er Sam?
Jube hrökk upp með andfælum
og settist upp við dogg. Hann fann
tli gigtarverks í bakinu. Ég er orð-
inn gamall og farinn, hugsaði hann
með sér. Gamall og löngu útslit-
inn, það er lóðið.
— Hvað? spurði hann.
— Fjandinn hafi það, heyrirðu
ekki karlskröggur! Ég var að spyrja
um Sam.
Jube svipaðist um í hálfrökkrinu,
því að hlerarnir voru enn fyrir
gluggunum, og nokkra hríð botnaði
hann ekki neitt í neinu. — Ja, hann
er alls ekki hérna inni, svaraði hann
seinlega. Lagðist hann ekki til
svefns þarna frammi hjá ykkur?
— Það er ekki neinum vafa bund-
ið, að hann lagðist til svefns hjá
okkur, sagði Jink Williams. Ég er
að spyrja hvar hann sé nú!
Jube gamli fór fram úr og gekk
út að þröskuldinum. Folly var
klæddur og kominn á ról.
— Hvar er helvízkur aulabárður-
inn, öskraði Jink Williams. Hann
snaraðist út á veröndina og Jube
gamli heyrði að hann hljóp út á
landgöngubrúna. Jube varð litið á
Folly, og Folly brosti, en þagði.
Williams kom inn aftur að vörmu
spori, og nú virtist hann ekki neitt
æstur lengur,- þvert á móti virtist
hann grunsamlega rólegur.
— Hann er horfinn, mælti hann
kuldalega. Hann er á bak og burt
og allir peningarnir líka, bæði hans,
þínir og mínir. En báðir bátarnir
liggja bundnir við þetta trog. Það
er undarlegt. Finnst þér það kannski
ekki dulrafullt, félagi? Ekki er Sam
þesslegur, að hann geti gengið á
vatni, og enn síður af þeirri mann-
gerðinni, sem hefur hugsun á að
fremja sjálfsmorð.
— Ákaflega dularfullt, samsinnti
Folly.
— Víst um það, sagði Williams.
Hann dró sígarettu upp úr vasa
sínum, stakk henni milli varanna
og kveikti í henni. Þú tókst þá þetta
til bragðs á meðan vesalings aula-
bárðurinn svaf, bætti hann við og
röddin var hreimvana.
— Nei, ekki á meðan hann svaf,
mælti Folly lágt og brosti við, og
hafði augun stöðugt á Jink Williams.
— Jæja, ekki á meðan hann svaf,
endurtók Willams þægðarlega, en á
meðan við sváfum, gamli maðurinn
og ég. Og þegar Sam hélt að við
svæfum allir saman, reis hann á fæt-
ur og tók að svipast um eftir ein-
hverju, sem hann gæti stungið á
sig. Honum mundi aldrei hafa kom-
ið það til hugar, blessuðum heimsk-
ingjanum, að fara að laumast á
brott með þessi fjörutíu þúsund, því
að dollaraseðlar voru honum aldrei
annað en pappírsmiðar. Það var
ekkert freistandi við þá, eins og
til dæmis laglegan kúlupenna, eða
eitthvað þessháttar . . .
Williams þagði andartak og blés
tóbaksreyknum út um nefið.
— Og þú lást þarna og reiknað-
ir út hvað meira kæmi í hlut, ef
ekki væri að skipta nema á milli
tveggja. Eða . . . það sem var enn
auðreiknaðra, hvað mikið það yrði,
ef alls ekki kæmi til neinna skipta.
Svo stóðst þú á fætur og sagðir
eitthvað á þessa leið: Heyrðu mig,
Sam. Komdu með mér hérna út fyr-
ir og sjáðu elgstönnina, sem ég
fann. Og hann beit á agnið. Og
því næst hratzt þú honum fyrir borð
í hvasstennta kjaftana á þessum
gráðugu skrímslum. Þannig var
það, eða er það svo sönnu fjarri?
— Er það kannski nokkur ástæða
til að reiðast? spurði Folly. Þú varst
sjálfur að brjóta heilann um það
sama. Það mátti lesa það úr svip
þínum jafn greinilega og auglýs-
ingu í dagblaði. En þarna sýnir sig
munurinn, sem er á mér og þér. Þú
hugsar. Ég framkvæmi. Það er þess
vegna sem þú getur ekki séð við
mér, enda þótt þú sért orðinn þrjá-
tíu og fimm ára, en ég ekki nema
tvítugur.
— Jæja, svo að þú heldur það?
varð Williams að orði um leið og
hann dró fjaðrarýting upp úr vasa
sínum. Hann þrýsti á stillið. Fimm
þumlunga langt og hárbeitt blaðið
þaut með hvæsi fram úr skeftinu.
Hann horfði á Folly og brosti breitt.
Þú verður að afsaka það, félagi, þó
að ég gleymdi að ríunda þennan
kuta fyrir þér.
Folly glotti og dró hlaupstutta
marghleypu úr barmi. — Það er í
stakasta lagi . . . félagi . . . því að
mér gleymdist víst líka að segja
þér frá henni, þessari.
Willams spýtti út úr sér sígar-
ettunni. — Kvikindið þitt. . .
— Komdu þér út á þilfarið, Jink
minn Williams, skipaði Folly og
miðaði á hann marghleypunni.
Hann brosti ekki lengur. Nú var
það fagmaðurinn, sem sagði fyrir
verkum. Willams gerði einungis að
yppta öxlum mu leið og hann
hlýddi skipuninni.
Laufbreiðar pálmakrónurnar bar
við rósrauðan árdagshimin. And-
artak stóðu þeir félagar úti á ver-
öndinni og horfðust f augu. Jube
gamli hélt sig inni í eldhúskytrunni,
rétt fyrir innan þröskuldinn.
— Fyrir borð með þig! skipaði
Folly.
— Leyfðu mér að fara í annan
bátinn, Folly. Það eru þrjátíu metr-
ar yfir að bakkanum. Þú mátt hafa
minn hlut af peningunum, en leyfðu
mér að fara í annanhvorn bátinn,
bað Williams.
— Ég leyfi þér að halda hnífn-
um. Geturðu ætlazt til meira af
mér? Svona nú, fyrir borð með
þig . . .
NEI, vatnið er krökt af krókó-
dílum!
— Hlustaðu nú á mig, félagi,
sagði Folly. Eins og er, liggja
_ VIKAN 53. tbl.