Vikan - 30.12.1964, Síða 47

í hinum enda gangsins skelltust
dyr. Það heyrðist ekkert fótatak, en
allt í einu sveiflaðist rautt og gullið
andlitið í glugganum.
— Fyrirgefið mér. — Gætuð þér
lánað mér eldspýtu?
— Ég nota nú kveikjara. Bond
dró upp gamla Ronson kveikjarann
sinn og rétti honum.
— Ennþá betra.
— Þangað til þeir bila.
Bond horfði [ andlit mannsisn,
bjóst við brosinu, sem venjulega
fylgdi þessum barnalega leik.
Það vottaði fyrir brosi um þykk-
ar varirnar, en í fölbláum augun-
um var ekkert Ijós.
Maðurinn var farinn úr regn-
frakkanum sínum. Hann var í göml-
um, rauðbrúnum tweedjakka við
flannelbuxurnar, fölgulri Viyella
sumarskyrtu með hið dökkbláa og
rauðröndótta hálsbindi brezkra
verkfræðinga. Það var bundið [
Windsorhnút. Bond vantreysti öll-
um sem bundu hálsbindið sitt með
Windsorhnút. Það sýndi of mikið
pjatt. Það var oft merki um heiguls-
hátt. En Bond ákvað að sleppa öll-
um hleypidómum. Signethringur úr
gulli glitraði á litla fingri hægri
handar, sem hélt um handriðið á
járnbrautarganginum. Hornið á
rauðum vasaklút stóð upp úr brjóst-
vasa mannsins. Á vinstra úlnlið var
gamalt silfurarmbandsúr með
gamalli leðuról.
Bond þekkti þessa manngerð —
fyrst í gagnfræðaskóla — og svo í
stríðið. Svo vissi hann ekkert, hvað
hann átti að gera, svo hann hafði
ílengzt í hernum. I fyrstu var hann
í herlögreglunni. Síðan, þegar æ
fleiri sneru baki við hernum og
sneru til annarra starfa, fylgdi
stöðuhækkun í kjölfarið. Svo hafði
maðurinn siálfsagt verið fluttur til
Trieste, þar sem hann stóð sig vel.
Þar vildi hann vera, til að forðast
gauraganginn heima í Englandi.
Sennilega átti hann vinkonu hérna
eða hafði kvænzt ítalskri. Leyniþjón-
ustan hafði þurft á manni að halda
á litlum stöðum, eins og Trieste
hafði orðið eftir stríðið. Þessi mað-
ur var á lausu og þeir tóku hann.
Hann gerði þessi nauðsynlegu störf
— átti upplýsingamenn í ítölsku og
júgóslavnesku lögreglunni og hjá
leyniþjónustum þessara landa.
Hann lifði góðu lífi og enginn gerði
ráð fyrir neinu miklu frá honum.
Svo hafði þetta komið eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Honum
hlýtur að hafa brugðið, þegar hann
fékk skeytið. Líklega var hann svo-
lítið feiminn við Bond. Hann hafði
undarlegt andlit. Það var einhvers-
konar briálæði ( augunum, en
þannig urðu þessir menn, sem unnu
fyrir leyniþiónustuna erlendis. Það
þurfti vissan skammt af briálæði,
til þess að taka það að sér. Áreið-
anlegur náungi, kannske svolítið
heimskur, en gagnlegur í sínu starfi.
M hafði tekið þann sem næstur
var, til að fylgia honum eftir í
lestinni.
Allt þetta þaut í gegnum huga
Bonds, um leið og hann virti fyrir
sér manninn, föt hans og almenna
framkomu. Svo sagði hann:
— Gaman að sjá þig. Hvernig
gerðist þetta?
— Fékk skeyti. Seint í gærkvöldi.
Persónulega frá M. Mér brá, get
ég sagt þér, gamli minn.
Undarlegur hreimur? Hvað var
þetta? Vottaði fyrir írskum hreim
— óvönduðum írskum hreim. Og
eitthvað meira, sem Bond var ekki
viss um hvað var. Ef til vill kom
það af því að búa lengi erlendis
og tala stöðugt erlend tungumál.
Og þetta hræðilega „gamli minn",
í endann. Það stafaði af feimni. —
Eg get trúað því, sagði Bond í hlut-
tekningartón. — Hvað stóð?
— Hann sagði mér bara að fara
á Austurlandahraðlestina á morgun
og setja mig í samband við mann
og stúlku, sem væru á leiðinni alla
leið í gegn. Það var svolítil lýsing
á því hvernig þið lituð út. Svo átti
ég að fylgjast með þér og sjá um
að þið kæmust alla leið. Það er allt
og sumt, gamli minn.
Var einhver vörn í röddinni?
Bond gaut augunum útundan sér.
Föl augun snerust og mættu hans.
Það vottaði fyrir snöggri rauðri
glóð í þeim. Það var eins og ör-
yggisdyr á eldstó hefðu opnazt.
Svo dó eldurinn út. Dyrnar innan
í manninum höfðu skellzt aftur. Nú
voru augun aftur ógagnsæ — augu
mannsins, sem alltaf horfir inn i
sig. Mannsins, sem aldrei horfir út
í heiminn, heldur fylgist með öllu
hið innra með sér. Jú, hann er
brjálaður, hugsaði Bond og brá
nokkuð við. Sprengjuáfall kannske
eða Schizophrenia. Vesalings strák-
urinn, með svona góðan skrokk.
Einn góðan veðurdag fer hann
áreiðanlega alveg yfir um. Brjálæð-
ið tekur völdin. Það væri vissara
fyrir Bond að vara yfirmann starfs-
liðs við. Það væri rétt fyrir þá að
láta framkvæma nákvæma læknis-
skoðun á honum. Og hvað skyldi
hann annars heita?
— Jæ|'a, það er gott að þú ert
kominn. Sennilega ekki mikið fyrir
þig að gera. Við lögðum af stað
með þrjá rauðliða á hælunum á
okkur. Við erum lausir við þá. En
það geta verið fleiri í lestinni. Eða
komið fleiri. Og ég verð að koma
þessari stúlku til London, án þess
að lenda í vandræðum. Ef þú vildir
bara vera svona á ferli í kring. 1
nótt er sennilega bezt fyrir okkur
að vera saman og skipta vöktum.
Þetta er síðasta nóttin, og ég vil
ekki tefla á neina hættu. Meðal
annarra orða. Ég heiti James Bond.
Ferðast sem David Sommerset. Og
það er Caroline Sommerset, sem er
þarna inni.
Maðurinn fór í innanávasann á
jakkanum sinum og kom með slitið
veski, sem virtist geyma mikið af
peningum. Hann dró upp úr því
nafnspiald og rétti Bond. Þar stóð
Captain Norman Nash og í vinstra
horni að neðanverðu, Royal Auto-
mobile Club.
Um leið og Bond stakk nafn-
spjaldinu í vasa sinn, renndi hann
Ferðaveski með Roll-on After Shave, talkumi og herrasápu.
-O Hair-Cream, Talkum, Roll-on After Shave
og „Close Shave" froSa.
Krem Cologne fyrir herra, Roll-on After
Shave, Hárkrem, Deodorant, Talkum og
„Close-Shave" handa bezta vininum.
-O Roli-on After Shave og Talk-
um. v
Krem Cologne fyrir herra,
Roll-on After Shave og
Talkum. O
PRINCE
GOURIELLI
i
■•m
Eu de Cologne krem — After Shave
Lotion og Tonic Hair Groon í flöskum
með málmhettum. <Z>
After Shave Lotion
í flöskum með málm-
hettum. <zy
After Shave Lotion og
herrasápa í ferðahylki.
VIKAN 53. tbl. — ^rj