Vikan - 27.04.1967, Blaðsíða 21

Hnífsdalur stendur króaður í skjóli hárra fjalla. Brúin sú arna sem sjálfsagt man
fífil sinn fegri, er í miðju plássinu. Hnífsdalur er einn hinna fáu staða hér á landi, sem
orðið hefur hart úti af völdum snjóflóðs og nú í vetur kom tragidían í þetta þorp; heij
skipshöfn fórst í sjó. Nálægðin við náttúruöflin er sterk og áþreifanleg þarna og fólkið
er þróttmikið og beint í baki eins og’ gamla konan á myndinni.
Er þetta ekki friðsældin sjálf, fjarri öllum skarkala, ys og þys og þó er þetta deyjandi ú
þorp að því að sagt er: Súðavík. Það leynir sér ekki að þar er ekki sama uppbygging og
á mörgum öðrum stööum á Vestf jörðum, en strákarnir láta það ekki á sig fá og eru ekki
gamlir þegar þeir fara að veiða og bátum er ýtt á flot svo framarlega að strákarnir séu
svo stórir að þeir hafi orku til þess. Sjórinn verður frá blautu barnsbeini hluti af lífi
þeirra. Handan Djúpsins sést Snæfjallaströndin í móðu, en þar er nú byggð komin i eyði.
Ú Þessi sérstaka og alkunna þrenning, báturinn vindan og hjallurinn,
standa við ísafjarðardjúp á leiðinni frá ísafjaröarkaupstað til Súða-
víkur. Allt er veörað og slitið af mikilli notkun allt er þetta gegnsósa
af seltu og orðið líkt og hluti af náttúrunni sjálfri. í baksýn sést Ós-
hlíðin, snarbrött í sjó fram, en undir henni liggur vegurinn frá ísafirði
til Bolungavíkur.
Unga kynslóðin á Súðavík var að leika sér á eftirlætisleikvanginum:
í fjörunni. Þeir stukku upp á rekaviðarhlaðann til þess að ljósmynd-
arinn gæti tekið af þeim mynd. Þeir trúðu því tæplega þegar þeim var
sagt, að kannski kæmu þeir í Vikunni.