Vikan - 27.04.1967, Blaðsíða 43

Baráttan um bókina
handy ðllCly
m/mfi MEÐ AÐEM2 EWW YfíRPURMUN

.. hreinsar
MÍLflÐI VEGGI, VflSKfl, BIKflRflOFNfl,
GÓLF, betur, hraðar, auðveldar!
Límkennd óhreinindi? Fitukennd óhreinindi? Leðjukennd óhreinindi? Handy
Andy hreinsar öll óhreinindi á brott með aðeins einni yfirþurrkun. Nútíma
húsmæður, hvar sem er, eru sammála um það að hann sé bezti alhliða
hreinsunarlögur, sem völ er á. Handy Andy hefir öflugan styrkleika til að
hreinsa allskonar heimilishluti betur, hraðar, auðveldar. Notið hann annað-
hvort eins og hann kemur úr flöskunni, eða þynntan með vatni ef hreinsa
skal stærri svæði. Þér þurfið ekki að nota nema lítið í hvert sinn — Handy
Andy er svo kröftugur, svo drjúgur! Kaupið hann strax í dag!
handv ,
andyi
CLEANS
PAINTWORK
WITHA WlPE
AÍIHENS 'TILES • FLOORSBAT*
£
Framhald af bls. 27.
mér var vísað á einkaritara Roberts
F. Kennedys, Angie Novello, sem
lofaði að ræða málið við hann.
Angie brást mér aldrei. En þar sem
enginn maður á Capitol Hill var
jafn önnum kafinn og hinn nýi
öldungardeildarþingmaður frá New
York, fór málið aftur til aðstoðar-
manna hans. Það var þetta völund-
arhús, með öllum sínum flækjum
og gildrum og hættum á misskiln-
ingi, sem seinna varð sá vígvöllur,
sem Baráttan um bókina var háð á.
Samskipti okkar voru mjög
handahófskennd — Bob bauð syni
mínum að vinna á skrifstofu hans
um sumartímann; Jackie fann að
byggingu ávarps sem ég flutti (
Amherst,- smátt og smátt var mér
boðið að synda í Hyannis Port,
dansa í Hickory Hill eða borða með
Bob á La Caravelle í New York.
Sambandið hélt í stuttu máli áfram
að verða snurðulaust. Aðeins tvö
smáatvik snertu það starf, sem ég
var nú gagntekinn af, og þegar
horft er um öxl voru þau bæði
með kaldhæðnislegu yfirbragði. !.
október 1964, þegar frú Kennedy
svaraði beiðni frá öðrum rithöf-
undi, lýsti hún viðhorfi sínu til starfs
míns. Fyrst hún sendi mér
afrit af því, leit ég svo á, að hún
ætlaðist til að ég hefði það að
leiðarljósi.
,,Ég valdi herra Manchester, af
því að ég ber virðingu fyrir hæfi-
leikum hans og af því að ég trúi
því, að hann muni beita fyllsta
hlutleysi og sagnfræðilegri ná-
kvæmni við starf sitt," skrifaði hún.
,,Ég hef ekki haft neitt eftirlit með
því sem hann er að gera og hef
ekki í hyggju að gera það. Hann
mun leggja fram fullbúið handrit
og það verður gefið út án nokk-
urrar ritskoðunar frá minni hálfu
eða nokkurs annars. Ég ber of
mikla virðingu fyrir sagnfræði til
þess að fara að rengja niðurstöður
rannsóknar hans," hélt hún áfram.
,,Ég hef enga löngun til þess að
ákveða hverjir skrifa sagnfræðileg
efni. Margir munu verða til að
fjalla um þá atburði, sem gerðust
í nóvember 1963, en þeir sem taka
starf sitt alvarlega munu bíða, þar
til bók Manchesters hefur birzt. Sú
bók verður hin eina, sem sagnfræð-
ingar taka mark á." Hún endaði
með því að lýsa yfir, að „Tilgang-
urinn minn er að fá fram nákvæma
sögu þessara daga, og sú saga
verður sögð af William Manchester."
Síðara atvikið gerðist sumarið
eftir. Þá var álit fjölskyldunnar á
mér einna mest. Ég hafði ekki vald-
ið henni neinu ónæði, þar sem ég
kaus heldur að halda rannsókn
minni áfram með mfnum eigin,
sjálfstæðu aðferðum; enginn gat
enn þá efazt um áreiðanleik minn;
og fyrst ég hafði ekki skilað neinu
handriti, þá var heldur ekkert sem
þau gátu fett fingur út f. Tveir
vinir mínir voru hins vegar í vanda
staddir. Ted Sorensen og Arthur
Schlesinger voru komnir í eindaga
með bækur sínar, kepptust við að
Ijúka þeim á þeim tfma, sem út-
gefendurnir höfðu sett þeim, og
jafnframt kepptu þeir um viður-
kenningu Kennedy-fjölskyldunnar.
Ted valdi auðveldustu leiðina, eins
og Pierre Salinger árið áður, sneiddi
hjá hverju atriðinu á fætur öðru og
veikti það, sem hefði getað haft
mikla þýðingu. Ég hafði svolítil af-
skipti af bók hans. Ég las eftirmál-
ann yfir og eyddi tveimur klukku-
stundum í að reyna að fá hann
til að láta ekki undan. Hann neit-
aði. Hann var maður, sem þurfti
að láta á sér bera, ekki rithöfund-
ur; hann gat ekki skilið það grund-
vallaratriði, sem hér var um að
ræða. Arthur var hins vegar hvort
tveggja, hann skildi þetta fullkom-
lega, og enda þótt hann féllist á
að fella brott á einum stað úr
samtali sínu við frú Kennedy (það
atriði var líka á segulböndum mín-
um), þá neitaði hann að láta undan
að öðru leyti. Það andaði köldu í
hans garð þennan heita júlímánuð.
4. ágúst ákvað ég að láta til mín
taka:
,,Ég hef verið að lesa bæði með
áhuga og kvíða brot úr sögu, sem
farin er að birtast," skrifaði ég frú
Kennedy, „Burtséð frá mikilvægi
þessa og hins — sérhver upplýstur
einstaklingur hefur sinar skoðanir
á speki skáldanna — þá hygg ég,
að kröfur samtíma sagnfræði séu
mikilvægari. Sumar þeirra eru meira
að segja mjög mikilvægar." Þar
sem ekki var um að ræða „neina
gallalausa lausn" sagði ég: ,,Ég
held að ég viti hvert hið ranga
svar er. Það er hið auðvelda svar:
að þurrka allt burt, gera sér upp
sakleysi og hafna sagnfræðinni. Ef
öll gagnrýni væri tekin til greina,
þá yrði úr því þunn blanda. Það
mundi verða líkt og bænir pipar-
17. tbi. VIKAN 43