Vikan - 16.11.1967, Síða 13

DEYJfl ÞUNGIR
SEM GUDIRNIR
KVDIDSIHND MED
HARALDI Á. SIGDRDSYNI. LEIKARA
TEXTI: GYLFI GRÖNDAL
Haraldur Á. Sigurðsson var á skóla í Skot-
landi á sínum yngri árum. Ilann lék þá i
rugby-liði skóians, cn í það voru aðcins vald-
ir þeir, scm mikla gctu höfðu til að hera í
greininni. Neðri myndin er að liðinu, cn að
ofan cr Haraldur stækkaður út úr myndinni.
lét byggja þetta hús sjólfur. Og ég ráð-
LJ legg engum að standa í svoleiðis bjss-
ness ....
Kvöld síðla sumars á heimili Haraldar
A. Sigurðssonar, leikara, að Eiyngjuvegi
3. Hann segir frá húsinu og byggingu þess meðan
við göngum upp stigann. Við fáum okkur sæti í her
bergi uppi á lofti. Haraldur slekkur á sjónvarps-
tækinu og heldur áfram að tala um smíði hússins:
m
MÁLARARNIR SEM SUNGU.
— Ég þurfti að láta mála í hasti, að minnsta
kosti eitt herbergi til þess að ég gæti flutt inn. Ég
var á götunni. Ég réði til mín tvo málara, helvíti
myndarlega stráka. Þeir sögðust mundu koma á
hverjum degi klukkan fimm og vinna framúr, og
mér fannst það allt í lagi. Síðar komst ég að raun
um, að þar plötuðu þeir mig heldur betur. Þeir
voru nefnilega að vinna annars staðar til klukkan
fimm og voru því farnir að þreytast, þegar þeir
komu til mín. Þessum málurum mínum var margt
fleira til lista lagt en að mála. Þeir sungu, sjáðu
til, sungu heilar óperur svo að glumdi í galtómu
húsinu. Alltaf öðru hverju kom ég til þeirra til þess
að líta eftir hvernig verkinu miðaði. Þetta gekk
ekkert hjá þeim, og mér bráðlá á að flytja inn.
Hins vegar stóð ekki á því að þeir rukkuðu mig
vikulega. Ég hafði ráðið þá upp á tímakaup, og
auðvitað borgaði ég skilvíslega. Loksins missti ég
alveg þolinmæðina, klæddi mig í skítagalla og fór
sjálfur að mála til þess að þetta gengi eitthvað. Ég
byrjaði á einu herbergi, sem ég ætlaði að flytja
inn í til bráðabirgða. Ég tók eftir því, að þeir voru
alltaf niður í kjallara og sögðust vera að blanda
málninguna. Og á meðan sungu þeir auðvitað heil-
ar óperur. Þegar ég var búinn að mála svolítið,
datt mér í hug að kíkja niður til þeirra. Þeir voru
í miðri aríu, þegar ég kom, og ég sagði við þá:
Heyrið þið, vinir mínir! Haldið þið ekki, að annað
hlutverkið vildi koma upp svona einhvern tíma á
milli þátta og líta á þetta hjá mér?
Jújú, það er guðvelkomið, sögðu þeir og héldu
áfram með aríuna. Nokkru síðar kom annar upp
til mín.
Þetta er bara helvíti gott hjá þér, sagði hann.
Síðan fór hann aftur niður í kjallara og þeir héldu
áfram með óperuna.
Þegar þeir komu að rukka mig einu sinni, fannst
rnér reikningurinn ískyggilega hár.
Það er eitthvað bogið við þetta, sagði ég. Það
eru ekki svona margir tímar í einni viku.
Nei, sko, þetta er fyrir allt verkið, líka það sem
óunnið er, sögðu þeir. Við þurfum nefnilega að
borga víxil.
Já, svoleiðis. Og auðvitað á ég að borga víxil-
inn. Það er alveg sjálfsagt, vinir mínir.
Ég hef alltaf verið skilvís og heiðarlegur mað-
ur, og þess vegna borgaði ég reikninginn. En upp
frá þessu létu þeir ekki sjá sig. Ég sá annan þeirra
löngu síðar úti á götu, og hann tók á sig stóran
krók til þess að hitta mig ekki.
Þegar ég var fluttur inn í eitt herbergi hérna
uppi, tók ég eftir því, að oft var fullt af fólki
niðri. Eitt sinn fór ég niður, vék mér að einum og
sagði:
Heyrðu, vinur minn! Hvern ætlaðir þú að hitta
hérna?
Ég? svaraði maðurinn aldeilis undrandi á þessari
ósvífni. Ég er bara að skoða.
Eftir þetta vissi ég, að það mun vera siður hér
á landi, að ókunnugt fólk vaði ínn í hús sem eru í
smíðum til þess að skoða þau.
Nei, vinur minn, þú skalt aldrei byggja.
SILFUR AF MANNI.
Ég bið Harald að rifja upp skemmtileg atvik frá
dögum revýanna og leikstarfsins í gamla daga.
— Það er hægara sagt en gert, svarar hann.
Atvik, sem voru skemmtileg fvrir nokkrum árum,
eru ekki eins skemmtileg í dag. Hugsunarháttur
fólksins hefur breytzt. Þegar ég hætti að leika, var
ég búinn að vera fjörutíu ár í þessu. Þá sagði ég
við sjálfan mig: Hættu þessu! Þú ert hættur að
skemmta þér sjálfur. Ég vissi, að ég gat náð eldra
fólkinu, en ungviðið, þetta þú veizt, tvist eða hvern
djöfullinn þeir kalla það, garg og gal og hopp og
hí. Ég hef nú aldrei verið þannig skapaður, að ég
geti hoppað mjög hátt. Ég fann, að ég náði þessu
ekki, og mér var farið að leiðast sjálfum. Ef mað-
ur skemmtir sér sjálfur jafn mikið og fólkið skemmt-
ir sér, þá kemst maður í gegnum þetta. En ef
manni leiðist sálfum jafn mikið og fólkinu, þá er
voðinn vís.
Okkur datt sitt af hverju ( hug f gamla daga,
þegar við settum saman revýurnar, en ég er búinn
að gleyma því öllu, nema kannski einum og einum
orðaleik. ,,Þeir deyja þungir sem guðirnir elska",
sagði ég einu sinni, og það vaktí mikinn hlátur.
Framhald á bls. 40.
Hcr C.5 ueSan sést Haraldur Á. Sigurðs-
scn í tveimur hlutverkum hjá Leikté-
lagi Reykj'avíkur: Að ofan sem Pétur
Mrland í „Karlinn í kassanum" og að
r.eöan i „Þrettándakvöldi" Shakespears.
Teikningin hér til hægri er eftir Halldór
Pétursson.
12 VIICAN 4Ö- tbl'