Vikan - 16.11.1967, Blaðsíða 22

fHMEFAFVUI
KRAFT
FRAMHALDSSAGAN
EFTIR
MARIAN
NAISMITH
7. HLUTI
Hún sneri sér við og augu hennar
skutu gneistum. - Ef þú heldur að
ég ætli bara að sitja þarna og hlusta á
endurminningar þínar um nánustu for
tíð mína, ferðu hrapallega villur vegar
— Ég hélt að þú værir ekki
hlynntur líkamlegri refsingu. Mig
minnir að þú hafir sagt mér að
þú hafir aldrei lagt hendur á
Jamie.
— Það er rétt, en hann hefur
oft átt það skilið. Það er bara
þannig að ég hef ekki kjark
til þess. Ég get ekki slegið
Jamie fremur en ég gæti tæmt
þennan poll með tágakörfu. Hann
lyfti annarri hendinni og benti
á tjörn sem þau fóru fram hjá.
— Og hann veit það því miður
allt of vel.
Adrienne starði lengi framfyr-
ir sig og rifjaði upp fyrir sér
samtalið sem hún hafði átt við
hann stormkvöldið góða. Gráfölt
og afmyndað andlitið, þegar hann
kom skálmandi inn í Drumbeat
og hótaði að kyrkja Jamie fyrir
hræðsluna og gauraganginn sem
hann hafði stofnað til, var í æp-
andi mótsögn við þetta glettnis-
lega skap sem hann var í núna.
— Engu að síður, sagði hún
upphátt, — er hann stundum
dauðhræddur við þig.
— Þá er hann afar laginn að
fela það, svaraði Martin þurrlega.
Svo þagði hann lengi og hélt á-
fram: — Það er langt í frá að
Jamie sé dauðhræddur við mig.
Ef hann væri það hefði ég haft
ennþá meiri áhyggjur af hon-
um, en hann er eðlilegur strák-
ur á allan hátt. Hann er og guði
sé lof fyrir það, hreinn og beinn,
hræðilegur, slunginn og óáreið-
anlegur og hefur rösklega meira
en meðalhæfileika til að slá ryki
í augun á fólki, þegar honum
þykir það við eiga.
— Nú ertu ósanngjarn.
— Nei, alls ekki. Þú hefur
bara séð það góða við hann en
það er púki í honum engu að
síður, trúðu mér til. Það er ein-
mitt það sem gerir hann að eðli-
legum strák. Þeir eru allir eins.
— Hefurðu þá aldrei verið
eðlilegur smástrákur sjálíur?
— Hmmm. Óforbetranlegur
órabelgur. Miklu verri en Jamie,
en ég átti aldrei í útistöðum við
foreldrana.
— Þú getur ekki auðveldlega
sagt að það sé Jamie að kenna
að hann er það. Það ert þú sem
hefðir átt að hafa vit á að leysa
þann vanda fyrir hann. Þess
er ekki að vænta að átta ára
gamall snáði geti hugsað upp
sálfræðilegan grundvöll til sam-
skipta milli föður og sonar.
Hann rak upp hlátur. — Ég er
þrjátíu og níu ára og það er of-
viða minni getu, svo ég hef ekki
nokkra von um að Jamie rambi
á lausn. Þrátt fyrir það sem
hann sagðí virtist hann ekki hafa
sérstakan áhuga fyrir vandamál-
inu. Hann ók bílnum fimlega og
án minnstu erfismuna, milli lim-
gerðisins við hliðina á veginum
og hvítu miðlínunnar. Það var
ekki að sjá að hann ætti neinar
áhyggjur til, þar sem hann sat
hér og raulaði lágt. Næst beygðu
þau inn á friðsamlegan sveitaveg
með háum, grænum brekkum
báðar hliðar. Eftir stundarkorn
nam hann staðar, steig út úr,
tók um handleggina á henni og
leiddi hana að stíg sem lá út á
skógivaxið hæðardrag. Þau
gengu milli trjánna, yfir skóg-
ar botn sem var jafn mjúkur
og mýksta teppi og krökkur af
villtum blómum. Milli trjákrón-
anna yfir þeim sungu fuglarnir
og íkorni hoppaði grein af grein.
í lundinum nam Martin staðar og
benti á gamlan, fallin eikarstofn.
Þau settust, horfðu út yfir dal-
inn, niður að borginni, ævin-
týraborg með öllum sínum háu
byggingum þökktum vafnings-
viði og umkringdum háu lim-
gerði.
— Þetta er kannske mesta
snilldarverk Englands frá arkí-
tektúrsjónarmiði, sagði hann
með semingsbrosi — en héðan
séð er þetta gott dæmi um
byggingarlist miðaldanna.
Adrienne sagði ekkert heldur
naut útsýnisins þögul. Hún gat
vel ímyndað sér liðinn tíma með
albrynjaða riddara á ljónfjörug-
um fákum, veifandi gunnfána,
burtreiðar vopnagný og lúðra-
þyt.
— Einmitt staðurinn fyrir
burtreiðar og sverðsglamur,
sagði Martin með sínu næma
innsæi.
Adrienne brosti svolítið ó-
framfærin eins og venjulega
þegar hann gat sér þess ná-
kvæmlega til hvað hún var að
hugsa. Að sínu leyti gerði það
hana órólega, það var eins og
hann gerði sér grein fyrir öll-
um hennar leyndarmálum, sæi
beint inn í huga hennar og gerði
hana auðsæranlega og óörugga
með sig.
Hann brosti aftur með augna-
ráði sem minnti svo ákaft á
Jamie, þegar hann var í sínu ó-
fyrirleitnasta skapi að hún sneri
sér undan, áður en hann náði að
þýða andlitssvip hennar.
— Þú hefur skörp skilningar-
vit, sagði hún og tíndi blöðin
af fjólu annars hugar.
— Það þarf ekki mikið til
þess, augu þín eru mjög talandi.
Hann horfði hugsi á hana. —
Hversvegna sagðirðu eiginlega
skilið við metna og arðsama at-
vinnugrein og grófst þig hér út
í sveit?
— Það vill svo vel til að ég
kann betur við mig úti í sveit.
Ég féll að fullu og öllu fyrir
Drumbeat, þegar ég sá það og
eftir næstum átta ár í auglýs-
ingabransanum, var ég meira en
ánægð með að losna úr honum,
meðan ég var enn með nokkurn-
veginn fullu viti.
— Á þínum aldri, hnussaði
22 VIKAN
46. tbl.