Vikan - 16.11.1967, Qupperneq 45

Rekið skammdegið úr húsum yðar með OSRAM lýsingu.
starfaði að voru „Gullöldin okkar"
og „Tunglið, tunglið taktu mig". Ég
skrifaði þær með Guðmundi Sig-
urðssyni. Hann er snjallt vfsna-
skóld og er afar þægilegur sam-
starfsmaður.
RULLUR HINUM MEGIN.
— Já, það er margs að minnast,
eins og karlarnir segja, þegar þeir
eru að láta skrifa niður endurminn-
ingar sínar.
— Þér hefur aldrei dottið f hug
að skrifa minningar þfnar?
— Nei, guð hjálpi þér, maður.
Eg er ekkert hrifinn af þessum ævi-
sögum, þegar menn eru að segja
frá því, hvað þeir hafi verið voða-
lega fátækir og hvað þeir hafi
fengið Iftið að éta. Hins vegar hef-
ur mig lengi lahgað til að skrifa
ævisögu vinar míns, Högna Jón-
mundar.
En fyrst ég er að minnast á bar-
lóminn í öðrum, þá er bezt að ég
syndgi svolítið sjálfur í lokin. Þú
mátt vel hafa það með, þótt allir
viti það reyndar, að það var flest
örðugra á okkar yngri dögum en
það er nú. Það var ekki gert eins
mikið fyrir leikarana. Utbúnaður-
inn var af skornum skammti, og
það varð að skera allt við neglur
sér.
— Og samt er eins og árangur-
inn sé ekkert betri núna.
— Um það get ég ekki dæmt. Ég
fer sjaldan í leikhús. Ég sé eitt og
eitt stykki. Ég á bágt með að vera
kyrr í heila þrjá þætti, vildi fara
og sjá einn þátt í einu, fara þá
kannski þrisvar, fjórum sinnum. En
ég verð þreyttur á því að sitja
svona heilt kvöld.
Svo er annað. Maður hrífst aldr-
ei með. Maður þekkir alla þessa
menn og er búinn að heyra sóninn
í þeim í fjörutíu ár. Ég er ekkert
að lasta þá. Maður var ekkert betri
sjálfur, kannski alltaf eins. En þeg-
ar ég var unglingur gat ég lifað
mig inn f þetta. Þegar ég sá Ævin-
týri á gönguför sem krakki, sá ég
þetta allt saman fyrir mér í raun-
veruleikanum, til dæmis þegar
Skrifta-Hans klifrar upp tréð til
þess að komast inn um gluggann.
Ég lifði mig inn f þetta og trúði
þessu. En ég trúi þvf ekki núna.
Maður er ekki ungur lengur. Og
heilsan er farin að bila. En þetta
er allt í lagi, vinur minn. Ég trúi
á annað Iff. Ég trúi því að Alfred
sé að leika hinum megin. Emsi er
þar líka, Indriði Waage og Tryggvi
Magnússon, sem ég var lengi með.
Ég er viss um, að þeir bjóða mér
rullu, þegar ég kem þangað. . . .
OSRAM framleiðir ijósaperur, flúrpipur, linestrarör og leysir yfirleitt
allan vanda í sambandi viS hvers kyns raflýsingu.
áfram. En eitt kvöldið, þá kann
hann. Það rennur allt upp úr hon-
um, orð fyrir orð og allt rétt. En þá
fipaðist ég; ég var svo óvanur
þessu.
Hann stóð fyrir utan eins og
vant var og sagði:
Halli minn! Fyrirgefðu! Ég skil
ekkert í þessu. Ég var að hlýða mér
yfir þetta, áður en ég fór niður
eftir eins og ég geri á hverju kvöldi,
og ég kunni þetta alveg.
Ég sagði við hann:
Nú var þetta ekki þér að kenna,
vinur minn. Það var ég sem kunni
ekki.
Öðru sinni var ég á sviðinu á-
samt einum af okkar gömlu, góðu
leikurum. Samtal okkar átti að taka
um fimm mfnútur. Það var komið
upp undir kortér, og karlinn raus-
aði fram og aftur eintóma bölvaða
vitleysu. Hann var kominn f allt
annan þátt. Á endanum sagði ég:
Jæja, vinur minn. Nú fer ég.
Ha, ertu þarna, sagði hann.
Á frumsýningu á Fornar dyggð-
ir lékum við Tryggvi Magnússon tvo
sjómenn. Allt í einu varð löng þögn
hjá okkur, hvorugur mundi. Ef
panikkin grípur mann, — það ger-
ist helzt á frumsýningu,- eftir það
fer maður að vera rólegri, — þá
heyrir maður ekki ( hvíslaranum.
Hann getur galað svo hátt að all-
ur salurinn heyri það, en maður
heyrir það ekki sjálfur, af þvf að
maður er svo taugaóstyrkur. Svo
varð þögn og Tryggvi segir:
Hvað segirðu?
Ég á ekki að segja neitt, svaraði
ég. Það ert þú, sem átt að segja
næst.
Þar með höfðum við fólkið með
okkur, og hvíslarinn gat kallað svo
að við heyrðum.
( Sjálfstæðishúsinu kom oft fyr-
ir, að það var galað og gargað á
mann. Það var náttúrlega alltaf
kenndirí. Ég var dálítið montinn af
því, að einu sinni voru þrfr stákar
f salnum, svona sextán eða sautján
ára gamlir. Þeir voru með flösku
fyrir framan sig, orðnir kenndir og
þóttust vera helvfti miklir menn. —
Þeir görguðu fram f allan tfmann.
Ég lét það afskiptalaust, þangað til
fólkið fór að ussa á þá. Ég sá, að
þetta fór í taugarnar á fólkinu. Ég
beið því, unz einn strákanna kallar
til mín:
Halli, viltu snaps?
Nei, takk, vinur minn, sagði ég.
Ég drakk þegar ég var á þfnum
aldri en hætti þegar ég fermdist.
Þeir skriðu inn í sjálfa sig, og
ég er viss um, að það hafa aldrei
verið prúðari piltar á nokkurri
skemmtun eftir þetta.
Sfðustu revýurnar tvær, sem ég
i
Margar gerðir af BLAUPUNKT bíltækjum
ásamt festingum í flestar tegundir
bifreiða.
GUNNAR ÁSGEIRSSON H. F.
Suðurlandsbraut 16 — Laugaveg 33 — Sími 35200
46. tbi. VIKAN 45
1