Vikan - 30.11.1967, Side 12

SMÁSAGA EFTIR
CYRRIAN EKWENSI
Cyprian Ekwensi er Nígeríumaður og af flestum talinn fremsti núlifandi rit-
höfundur landsins síns. Hann hefur sent frá sér margar sögur langar og stuttar,
og er frægust þeirra Jagua Nana, sem fjallar um líf gleðikonu í Lagos, á tíma-
bilinu áður en Nígería fær sjálfstæði. f þessari smásögu er hinsvegar fjallað
um aðstæður, sem skapast við umskiptin frá nýlendustjórn til frelsis. Ekwensi
skrifar á ensku, sem er opinbert mál Nígeríumanna, enda munu bækur hans
seljast öllu meir í Bretlandi en heimalandi hans.
Chini var á meðal þeirra: milljónanna á
milljónir ofan sem rásuðu um stræti tuga af
borgum hvarvetna í sambandsríkinu þessa nótt
— nótt frelsisins.
I höfuðborginni voru allar götur krökkar og
ólgandi af körlum, konum, börnum; þau reik-
uðu um eirðarlaus, annarshugar, skvaldrandi,
þungbúin og þögul, eftirvæntingarfull, ráðvillt
og hópuðust undir Ijósunum í djúpri lotningu
fyrir leyndardómum sjálfstæðisins. í skaranum
voru útlendingar frá fjarlægum heimshornum,
þar sem orðið Afríka þýddi myrkur og nú hnöpp-
uðust þeir saman í þétta flokka á torginu, en
yfir þvf þutu flugeldarnir uppávið og sprungu
og urðu að sindrandi fossum. Frelsið var komið.
Krr . . a . . ka . . túa! . . . Krraakkatúúaa!
,,Þetta er rómantískt, mon amour, finnst þér
ekki? Of rómantískt, kannski?"
„O, mig langar til að deyja," hvíslaði Chini.
„Mig langar til að deyja — í örmum þínum. Ég
vil deyja fyrir hina nýju Nígeríul"
„Mon cheerie, það væri gott að deyja og láta
þessu öllu vera lokið. Það væri gott að deyja
nú."
Hún vatt sér við og starði framan í hann.
„Er þér alvara?"
Hann brosti. „Því ekki það. Þetta er hámarkið,
endalok heimsveldisstefnunnar, upphaf FRELSIS-
TÍÐAR Nígeríu!" Hann benti á flugeldana. Chini
kannaðist við myndina, sem varð úr sindrinu
sem snöggvast. Glóandi neistarnir röðuðu sér
saman í eftirmynd af kórónu Elísabetar drottn-
ingar annarrar. „Ég býst við að heimsveldis-
stefnan hafi lokið sínu hlutverki," andvarpaði
Francois. „Hundrað ára tímabili er lokið."
Chini leit undan, en Ijóminn frá drottningar-
kórónunni brann enn í augum hennar. Hún var
nígerísk fegurðardís, grönn og bronslit; stæltar
boglínur líkamans minntu á myndastyttu. Þetta
var nokkuð, sem stöðugt vakti aðdáun Frakk-
ans. Hún ákærði Francois oft fyrir að hann væri
ástfanginn af líkama hennar, en hann sagði
stöðugt að hún gæti ekki fengið hann til að
láta eins og þessi fegurð væri hvergi nærri.
Chini var andstutt og fullur blómi ástarinnar í
augum hennar. Hún var glæsileg og tilgerðar-
laus, bar ensk föt virðulega og nígeríska búninga
af töfradi þokka. Hver hreyfing hennar leysti
úr læðingi hjá Francois flóð af Ijóðum, sem
gerðu hana hálfruglaða í ríminu. Hún kallaði
hann „brjálaða franska elskhugann sinn."
Skyndilega greip hún í hann föstu taki.
„Dreptu mig, ó, dreptu mig!" Hún kjökraði. Og
milljónir radda þrumuðu nígeríska þjóðsönginn:
Heill þér Nígerfa
vort hýra móðurland
þótt beri margt á milli
við myndum tryggðaband
er tengir dáðadrengi
og drós við frelsað land.
Drynjandi söngurinn bergmálaði og endur-
ómaði hvarvetna um nágrennið og gufaði upp
í himinátt til stjarnanna og út í mistraða hita-
beltisnóttina.
„Nú hefði ég einmitt átt að vera svo ham-
ingjusöm, en hvervegna hitti ég þig? Annars
hefði ég verið FRJÁLS! Nú er landið mitt frjálst,
en ég . . . ég er í hlekkjum!"
Hún fann sterka handleggi hans taka um
herðar sér og þrýsti sér fast að honum. Hann:
neri andliti sínu við viðkvæma húð hennar, byrst-
ur og strfður.
„Þú ert mín, Chini, oui?"
„Þín, Francois, þfn."
„Þú ætlar að koma til Parísar með mér ef . . ."
Hann hélt henni svo fast að hún fann til.
Hann þrýsti vörum sínum að vörum hennar, og
þó stóðu þau þarna á miðju torginu og um-
hverfis þau hvirflaðist fjöldinn, ölvaður af fögn-
uði.
12 VIKAN
48. tbl.