Vikan - 30.11.1967, Síða 13

„Ó, Francois, við erum innan um fólk!"
,,Þér er ekki alvara! Nei, þaS er þér ekki."
Andvörp hennar uðu léttari við kossa hans.
Bæði þögðu ( Dauphine-vagninum á leiðinni
til Victoria Beach. Chini horfði beint af augum,
hugur hennar ólgaði. Sjólfstæði. Francois. Ast.
Hjónaband. Sjólfstæði. Sjólfstæði. Frelsil....
Trén flutu framhjó. Hún hafði veður af öðrum
bílum með elskendur innanborðs, sem blikkuðu
Ijósum af óþolinmæði og þutu svo framúr.
Francois ók framhjó kunnuglegum stöðum sem
nú glóðu af ókunnuglegum Ijóma. Federal Pal-
ace Hotel hillti upp [ tignarlega dýrð. Þótt kom-
ið væri miðnætti, streymdu fólkskararnir ennþó
framhjó pöllum Nígeríusýningarinnar.
Hún minntist síðdegis eins er hún hafði komið
þangað til að hitta Francois, þar sem hann var
að koma upp sínum eigin palli, og múgurinn
var eins þéttur þar og hórin ó handlegg Fran-
cois. Þetta síðdegi fann hún hann ó stöplinum,
sem pallurinn var reistur ó, eftir að hafa brot-
izt í gegnum mannmergðina. Þarna var hann,
ó meðal verkamannanna, sem skóru sundur stól-
grindur með logsuðutæki. Drættir andlits hans,
sem var furðu fagurt, skýrðust [ glossalegri birt-
unni. Hann var klæddur hvítri skyrtu og hvítum
stuttbuxum, og ó andliti hans ókefðarfullt og
alíugt svipmót þreytunnar.
Hann sneri sér við í sömu svipan og hún var
i þann veginn að læðast ó brott. „Hæ, Chinil'
Það ló við að hún stykki. Francois þurrkaði af
höndum sér aftan ó stuttbuxunum og talaði
fljótmæltur við hvítu mennina tvo, sem stóðu
gengt honum. Þeir litu út fyrir að vera Banda-
ríkjamenn; klæddir þröngum stuttbuxum og með
linar baðmullarderhúfur. Annar þeirra japlaði
á tyggigúmi.
Francois kom til hennar, léttur og fjaðurmagn-
aður í hreyfingum. Vindurinn þandi út pils henn-
ar og hún rétti út hönd til að halda þvi niðri;
í hinni hendinni hélt hún á stróhattinum sfnum.
„Þú ert myndræn, Chini," sagði hann. Hann
tók um hendur hennar og kyssti þær. Hann leit
ó pallinn og spurði: „Hvernig lízt þér ó?" Hann
sveiflaði handleggnum í langan boga, en Chini
horfði ekki ó pallinn, heldur í augu hans. Hann
horfði ó móti og sagði: „Chic, finnst þér ekki?"
„Pallurinn eða ég?"
Hann hló. „Þú auðvitað! Hvert eigum við að
fara, fá okkur kaffi?"
Hún skildi ekki talshátt hans og það brenndi
djúpt og sársaukafull ör ( hjarta hennar. Það
hafði kvisast að hann færi úr landi að fjórtán
dögum liðnum, að hann hefði verið gerður út-
lægur. Það hafði þegar lekið út að landsstjórinn
teldi það „almenningsheill fyrir beztu" að hann
yfirgæfi landið. En hann hafði ekki minnzt á
það við hana. Ætlaði hann f raun og veru að
kvænast henni? Hafði hún gefið allt fyrir ekk-
ert?
Kaffipallurinn var byggður á Espressovísu.
Hún sá fyrir sér þennan pall krökkan af gestum,
ekki teddýdrengjum eða bítnikkum, heldur hin-
um harðsoðnu borgarslæpingjum f Lagos, sem
áður voru kallaðir Bomastrákar, en höfðu nú
slípast heilmikið og orðið sér úti um straum-
línuvagna til léttis við atvinnu sína .... Þetta
voru iðjuleysingjar, bíðandi þess að einhver reið-
ur stjórnmálamaður leigði þá til að berja á and-
stæðing sínum, en reiðubúnir til að ganga í lið
með fórnardýrinu ef það byði hærra kaup. Hún
mundi köldu næturnar í Chelsea, þegar hún
var að reyna að lesa undir prófið. Nú hafði
hún náð takmarki sínu: var orðinn einkaritari
og vélritari, ein af þeim beztu. Umsagnir hinna
leyndustu málefna voru lesin í eyru henni. Og
nú var hún orðin ástfangin af þessum Frakka,
sem hlaut að yfirgefa landið.
„Jæja, hvernig líkar þér svo við sjálfstæðið,
Chini?"
„Sjálfstæðið er gott — fyrir þá sem eru frjáls-
ir."
Hann sagði ekkert. Hann brosti og hún hélt
áfram: „Eining og trú og allt það!"
„Ég elska Nígerfu. Þið Nigeríumenn eruð hóf-
samastir allra Afríkumanna."
„Allir Afríkumenn eru eitt, Francois, þegar til
kastanna kemur. Þegar þeir þurfa að standa
andspænis öllum hvftum mönnum."
„Þú átt við að ég sé utanveltu?"
Hún krosslagði fótleggina. Löngunarbjarmi
lýsti upp augu Francois. Fótleggir Chini voru
hreinasta fágæti hvað fullkomna fegurð snerti.
Pilsið sem hún var í þetta kvöldið var með
raufum, sem haldið var saman með skrautleg-
um hnöppum, sem voru með fimm þumlunga
millibili frá mitti niður að faldi.
„Þú ert í einu af þessum köstum þfnum Chini."
Hún hrærði í bollanum sínum, en þegar hún
bar hann að vörum sér, slettist úr honum á
kjólinn. Francois brást við hart með vasaklút f
hendi. Hann þurrkaði kaffisletturnar af pilsi
hennar og barmi, og dvaldist heldur við slett-
una ofan við vinstra brjóstið.
Fyrir Chini var kvöldið eyðilagt. Hún reis á
fætur. Hann greip um hönd hennar.
„Mér þykir þetta leitt, Chini."
„Þetta er mér að kenna. Ég gæti grátið."
Hún gekk af stað. Bar höfuðið hátt, smellti
með hælunum og rykkti til lendunum í biturri
kerskni. Bílaeigendurnir góluðu og veifuðu til
hennar að setjast inn hjá þeim, en hún kærði
sig ekki um neinn þeirra vegna þess að hún
átti bfl sjálf. Francois átti sjálfur bfl og hún
kærði sig ekki um neinn þeirra, vegna þess að
þeir skyldu ekki hvað var að eiga í ómögulegu
ástarævintýri; þurfa að bjóða byrginn þeim
möguleika að hennar eigin þjóð fordæmdi hana,
sérstaklega fyrir þá sök að hún hafði á hendi
trúnaðarstöðu, sem kostað hafði hana geysi-
harða baráttu.
„Ég elska ekki þennan mann ... Ég elska
hann . . . En hann er Frakki . . . það skiptir ekki
máli .... það skiptir máli . . . Áður en við
fengum sjálfstæðið skipti það ekki máli. En nú
erum við öðruvísi. Ég verð að vera kyrr í mfnu
eigin landi til að vinna og byggja upp."
Áfram gekk Chini. Það voru tvær milljónir
manna f Lagos, en hvað henni viðvék var borgin
mannlaus, þvf hún vissi ekkert um þetta fólk.
Hún mundi nú að móðir hennar hafði ætlað
að koma til borgarinnar til að vera viðstödd
hátíðahöldin, en til þessa höfðu engin skila-
boð borizt frá henni. En hún gæti komið ennþá.
Gæti annars eitthvað hafa komið fyrir?
Það væri réttast að hún segði henni það sjálf.
Eitt var vfst. Hin sjálfstæða Nfgería var ekki
sama landið og nýlendan Nfgerfa. Aðstaða
kvennanna hafði breytzt. Viðbrögð þeirra við
hvískri ástarinnar voru hin sömu, hvort sem
þær voru svartar eða hvftar, gular eða rauðar.
En HVERSVEGNA þurfti hún endilega að verða
ástfangin af Frakka?
Það var ekki lengra slðan en eftir hádegið f
dag að þau Francois höfðu lent í stælum.
„Nfgerfskar stúlkur skilja ekki þýðingu hug-
taksins ÁST."
„Hvað þýðir það, Francois? Það vil ég vita."
„Það er ekki svo auðvelt að útskýra það."
Hann horfði út á sjóinn. Hún horfði Ifka út á
sjóinn, en sá ekki annað vatn en það, sem var
í hennar eigin augum.
„Það er ekki svo auðvelt að útskýra það."
Hann var reykjandi. „Sjáðu til, ástin svelgir allt;
hún er persónulegt samband, sem tengir saman
tvær manneskjur."
„Þannig er það í Evrópu. í Afríku kemur ást-
in öllum við. Öllum. Móður minni og ættingjum
móður minnar. Faðir minn er dáinn, en föður-
bróðir minn og fjölskylda hans verða að vita af
þessu. Ég féll ekki af himnum ofan, skaltu vita.
Reyndu að skilja það. Þú heldur að ég sé veik
fyrir."
„Nígería hvískrar," sagði hann og reyndi að
brosa.
Þannig var hann vanur að stríða henni, þeg-
ar hún missti stjórn á skapi sínu. Nígería hvískr-
ar. Þetta var viðkvæðið hjá honum síðan á sjálf-
stæðisdaginn. „Nú fáið þið Nígerfumenn að
finna muninn á því að vera undir vernd annarra
og hins að sjá um ykkur sjálfir. Héðan f frá
verðið þið ætíð að velja milli tvenns: sjálfra
ykkar og Nígeríu. Jafnt á opinberum vettvangi
og í einkalífi ykkar. En Nfgería hvískrar, Chini,
hvískrar stöðugt. Nígería er f þér. Þú gerir eitt
ef þú hlýðir rödd sjálfrar þín. Það verður ekki
alltaf það sama og þú gerðir, ef þú hlýddir
rödd Nígeríu."
„Ertu þá búinn að erta mig nóg?"
„Já, fegurðardrottningin mfn." Hann kyssti
hana.
„Þú ert mjög bitur, Francois."
„Værir þú það ekki f mínum sporum? Ef þú
yrðir að yfirgefa landið, sem þú elskaðir og
stúlkan sem þú elskaðir gæti ekki ráðið við sig,
hvað hún ætti að gera?"
„En ég elska þig, Francois."
„Ætlarðu þá að koma með mér?"
„Þetta er ekki auðvelt," sagði Chini. — „Ég
elska Nígeríu nú — hitt veit ég að ég elska þig
og að forlög okkar eru tengd óleysanlegum
böndum."
„Hvað eigum við að gera?" Rödd hans var
vonleysisleg.
Nú sá hún grimmd í andliti hans. Hann sneri
sér að henni og dró hana fast að sér. Chini
lokaði augunum og fann hungraðan munn hans
þrýstast að vörum sfnum.
„Kona úr bronsi, kona með heitu dýrsblóði.
Þefur þinn er í nösum mér, eldur þinn í blóði
mér. Án þín er sál mfn dauðadæmd."
Við slíkri dýrkun átti Chini engin orð.
Lagos var kát og aðlaðandi. Strætisvagnarn-
ir voru á ferð eftir götunum, og hjúkrunarkon-
urnar frá Almenna sjúkrahúsinu stóðu og biðu
á stanzstöðvunum við Marina, framan við skín-
andi hvítt Ríkishúsið. Ferjan emjaði og erfiðaði
heim til Apapa, fermd mönnum á leið til Iðn-
aðarsetranna.
Chini leit út um skrifstofugluggann og sá
Dauphine-vagn þjóta framhjá sem leiftur væri.
Það var Francois.
Drynjandi rödd húsbónda hennar beindi at-
hygli hennar aftur að þvf, sem hann var að lesa
henni fyrir. Hraðritunarpenninn hennar geystist
yfir örkina. I herberginu, sem þiljað var innan
með panelviði, var svo þögult að engu var Ifk-
ara en Guð væri nálægur.
„Fleira er það ekki," sagði yfirmaður hennar.
Chini reis á fætur. Hún safnaði saman dót-
inu sínu, en þegar hún gekk til dyra, féll bréf-
snifsi á gólfið og hún laut niður til að taka það
upp.
„Chini," sagði yfirmaður hennar.
„Já, herra?"
„Farðu ekki alveg strax."
Hún sá djúpar hrukkur í andliti hans. Hann
var að kanna skjölin, sem lágu á borðinu fyrir
framan hann. Hann hafði ótrúlega möguleika
á að einbeita sér fullkomlega að því, sem hann
var að gera. Hún hafði oft séð hann þannig
síðan hann flutti inn f aðra veröld — svo að
segja — með litla svarta Biblíu í hönd sér, á
Framhald á bls. 37.
48. tbi. VIICAN 13