Vikan - 30.11.1967, Qupperneq 14

HNEfAmU
Af
KRAFTAVCRKUM
EFTIR
MARIAN
NAISMITH
fl.
HLUTI
— Auðvitað ekki, sagði Adri-
enne, heldur of snöggt til að
Julie léti sér það lynda.
— Þetta datt mér í hug. Þú
kemur upp um þig, Adrienne.
Með þessum stóru, bláu augum.
— Er til bóta að tala um það?
— Nei, það lagast án þess.
Adrienne leit á klukkuna með
þvermóðskudrætti um munninn.
— Nú verð ég að flýta mér.
Lestin fer klukkan hálf fimm.
Hún hikaði aðeins við dyrnar. —
Fyrirgefðu Julie. Ég ætlaði ekki
að verða svona snögg. Kannske
þarf ég ekki annað til en að
vera eitt kvöld í borginni. Hún
neyddi sig til að brosa. —
Kannski þetta samkvæmi verði
ekki svo leiðinlegt, þegar allt
allt kemur til alls. Sjáumst aft-
ur á morgun.
— Allt í lagi. Góða skemmtun.
Vertu nú sæl. Julie Hamilton
sat lengi í þungum þönum, á-
hyggjufull út af vinkonu sinni.
Hún vissi að Martin og Adrienne
voru dauðhrifin hvort af öðru,
það hafði ekki leynt sér, þegar
hún heimsótti Drumbeat í júlí.
En nú hafði greinilega hlaupið
einhver snuðra á þráðinn. Hún
óskaði þess heitt að þetta yrði
ekki endurtekning á því sem
Adrienne hafði nýlega orðið að
gagna í gegnum. Og það gat það
raunar ekki verið. Martin West-
bury var allt önnur manngerð
en Geoffrey Challoner, og að
þessu sinni var ekkert til að
hindra það að sá maður sem
Adrienne elskaði, gæti boðið
henni hjónaband.
Þessar sömu hugsanir og
margar fleiri þutu í gegnum
huga Adrienne meðan hún hafði
fataskipti á hótelherberginu um
kvöldið. En það var ekki mikil
bót að því að leggja fyrir sig
margar og flóknar spurningar.
Hún ýtti frá sér efa og áhyggj-
um og bjó sig undir að gera sitt
bezta úr samkvæminu, sem hún
áleit fremur þungbæra skyldu
en tilhlökkunarefni.
The Romillain Advertising
Agency hélt tvennt hátíðlegt.
Fyrrverandi yfirmaður hennar
Alan Flaxton var að láta af
störfum og fyrirtækið ætlaði að
heiðra hann með samkvæmi. Þar
að auki hafði fyrirtækið nú leitt
til lykta erfiða og áralanga
samninga við Lady Caroline
Cosmetics. Framkvæmdastjóri
Romillain, Ralph Ellis, áleit að
Adrienne ætti að vera í þessu
samkvæmi, þar sem forystulið
beggja fyrirtækjanna átti að
koma saman. Hún hafði aldrei
verið sérlega hrifin af svona
kynningarsamkvæmum, þar sem
fólki var klappað á bakið, upp
og ofan, og haldnar voru ræður
með tilheyrandi húrra og sig-
urhrópum. Henni var afar hlýtt
til Alans Flaxtons og áleit það
skyldu sína að taka þátt í því að
heiðra hann við þetta tækifæri
Hvað snerti samninginn við
Lady Caroline áleit hún að
hennar hlutur í honum væri
sáralítill.
Ralph Ellis reyndist vera á allt
annarri skoðun. Hann náði í
hana snemma um kvöldið, með-
an enn var verið að drekka
kokteilinn, og dró hana með sér
til að kynna hana fyrir yfir-
mönnum, þessa nýfengna og
hingað til stærsta viðskiptavin-
ar.
— Ég hef frétt að Hennar Há-
göfgi ætli að heiðra okkur með
návist sinni, hvíslaði hann með-
an hann leiddi Adrienne milli
hópa. — Það er von á henni flug-
leiðis frá París í dag og for-
stjórinn í Parísarútibúinu segir
að við getum vænzt hennar, inn-
an klukkutíma.
Adrienne hafði heyrt um
Caroline Wyndham, það hafði
allt auglýsingafólk. Á fimm ár-
um hafði frægð þessarar konu
náð ótrúlega langt og allt sem
hún snerti varð að gulli. Út á
við var hún flestum gáta, lifði
sínu lífi á einmana hásæti og
stýrði undirmönnum sínum með
járnhendi. Það var almenn skoð-
un að viðskiptaleg skarpskyggni
hennar ætti sér engan sinn líka,
nema í takmarkalausu tillitsleysi
hennar sjálfrar. Hún hafði ekki
snefil af umburðarlyndi með
þeim, sem einhverra hluta
vegna, tókst ekki sem bezt. Og
það að hún steig við og við nið-
ur til dauðlegra vera, var sjald-
gæfur og fast að því voðalegur
viðburður, sem jók dulúðina í
kringum hana. Þótt nafn hennar
væri til þess að vekja athygli,
þegar í stað, voru sjaldan tekn-
ar myndir af henni, en svo var
sagt að hún væri óvenju fögur.
Allt þetta stuðlaði að því að hún
fékk þann titil sem Ralph Ellis
notaði með ofurlítilli kaldhæðni,
en allir vissu að starfsfólkið á
New York skrifstofu hennar tal-
aði ævinlega um hana sem H. H.
—t Ég vil að þú heilsir henni,
hélt Ellis áfram og lét sér fátt
um mótmælti Adrienne finnast.
Eftir því sem ég hef heyrt er
hún býsna falleg.
— Ég hef ekki áhuga fyrir því,
sagði Adrienne, í tilraun til að
sleppa frá því og komast til
hópsins sem safnast hafði um-
hverfis Alan Flaxton og hina
viðkunnanlegu konu hans, Adri-
enne fannst miklu eðlilegri og
skemmtilegri, en þessir upp-
skrúfuðu hópar sem Ralph Ellis
dró hana á milli.
— Vitleysa. Auðvitað hefurðu
áhuga fyrir því. Allar konur
dreymir um að hitta Caroline
Wyndham. Það verður sérstak-
ur viðburður. Nokkrum mínút-
um seinna fór eftirvæntingar-
alda um salinn og allt skvaldur
hljóðnaði. Dyrnar voru opnaðar
upp á gátt og kona, stórkostlega
snyrt og gallalaust greidd,
klædd í skikkju, úr skínandi
hvítu silki með steinkristöllum,
kom inn í fylgd þriggja einka-
ritara.
— Við hefðum kannske átt að
hafa lúðrasveit hér líka, muldr-
aði Ellis kaldhæðnislega, meðan
hann bjó sig undir að ganga til
móts við viðskiptavin sinn. —
Farðu ekki, ég þarf á þér að
halda eftir fáeinar mínútur.
Adrienne tók glasið sitt og gaf
sig á tal við nokkra gamla starfs-
félaga, en augu hennar hvörfl-
uðu alltaf aftur og aftur til ver-
unnar, sem stillti sér upp á miðju
gólfi. Hún er sannarlega falleg,
hugsaði hún, meðan hún fylgd-
ist með því hvernig Caroline
Wyndham safnaði um sig karl-
mönnunum, öllum í hóp. Hún
var miklu meira en bara falleg,
með þessa sléttu húð, axlasítt,
öskuljóst hár og stoltan, lýta-
lausan vangasvip. Allt sem sagt
hafði verið um hana stóð heima.
Svo uppgötvaði Adrienne að
Ralph Ellis gaf henni merki.
Fyrst var hún kynnt fyrir hör-
undsdökkum, litlum náunga,
gríska fjármálamanninum Paul
Kynossis, sem hafði hjálpað
Caroline Wyndham að koma af
stað þessu fyrirtæki sínu, og
síðan fyrir Bradley Winters,
ameríska forstjóranum fyrir
Lady Caroline Cosmetics, vin-
gjarnlegum manni um fertugt.
Hann tók hendina á henni og
heilsaði henni með vingjarnlegu
brosi.
— Það gleður mig að hitta yð-
ur, ungfrú Blair. Sam Wilcox
hefur margt fallegt um yður
sagt.
— Hann er ekki einn um
það, skaut Ralph Ellis inn í. —
Ég hef oftar en einu sinni haft
ástæðu til að sjá eftir því að
missa imgfrú Blair.
— Hvað gerðist, spurði Wint-
ers og leit glettnislega á Adri-
enne. — Vildi þessi nánös ekki
borga nóg?
Adrienne hristi brosandi höf-
uðið. — Það hafði ekkert með
það að gera. Mér tæmdist góður
arfur og ég hörfaði út í sveit.
— Það ætti að vera bannað.
Það ætti ekki að leyfa stúlkum
eins og yður að hola sér niður
lengst úti í sveit.
— Það er afar fallegt þar,
sagði Adrienne. — Ég bý í einu
fegursta húsi Englands.
— Hvar?
— í Cotswolds. í litlu þorpi
sem heitir Crompton Abbey.
Það er sannarlega þess virði að
sjá það, en þér hafið ugglaust
aldrei heyrt nafnið einu sinni
nefnt. Ég hafði svo sem ekki
heyrt það heldur, fyrr en ákveð-
ið var að ég settist þar að.
Winters hafði skipt á tóma
glasinu sínu og fullu. — Nú
verðið þér undrandi, en það vill
svo til að ég þekki staðinn. Ég
á vini þar. Shinglers. Þekkið
þér það fólk?
— Ég hef hitt það. Ég var í
veizlu hjá þeim í vikunni sem
leið. Frændi þeirra hefur nýlega
opinberað trúlofun sína og held-
ur til, nú sem stendur, hjá
frænku sinni og frænda.
14 VIKAN 48 tbl