Vikan - 30.11.1967, Síða 40

olíustöð hinum megin við götuna.
Hún sá að Langpípa hafði reynt að
leggja þannig, að ekki bæri mikið
á honum frá glugganum. Chini sá
hann við stýrið og konu við hlið
hans. Afturí voru þrjú börn: tveir
drengir í röndóttum samfestingum
og Ktil og falleg stúlka með tvo
rauða borða í hárinu.
Hún kom engu í verk á skrifstof-
unni daginn eftir. Nákvæmlega tíu
mlnútum fyrir tvö fór hún út og tók
strætisvagn heim. En eitt kvöldið
kom hann henni á óvart.
Hún rakst á hann ( dagstofunni.
„Þú sagðir mér ekki að þú værir
þegar kvæntur," sagði hún.
Hann gat enga skýringu gefið.
„Þú ert vinstúlka mfn," var það
eina sem hann sagði. Og hún skildi
hvað klukkan sló: það var ekkert
einsdæmi.
„Sýnist þér ég vera líkleg til að
vilja vera ástkona kvænts manns?"
„Ég ætlaði ekki að gera þér neitt
illt, Chini."
Hún brast I grát. „Þú dróst mig
á tálar!"
Henni hafði verið sagt í gamni
— af þeim sem til þekktu — að í
Nígeríu ættu stúlkur um tvennt að
velja. Þeir höfðu sagt henni, að ef
hún yrði ekki búin að finna sér
eiginmann í Bretlandi áður en þjálf-
un hennar þar yrði lokið, myndi
40 VIKAN 48-tbl-
hún eftir heimkomuna til Nlgerlu
hitta menn, sem þegar hefðu stað-
fest ráð sitt, en væru hins vegar
fúsir til að nota sér þrá hennar til
að giftast. Hún hafði hlegið þegar
þeir sögðu henni þetta.
Nú leit hún á heitu höndina, sem
hvlldi I skauti hennar. Hún horfði
rannsakandi I áköf augu Francois.
Fyrsti fundur þeirra hafði orðið með
nokkrum ólíkindum. Þau höfðu
endilega þurft að hittast á alþjóð-
legri námssamkomu um afrlska
fagurmenningu.
Francois fannst það sefandi,
næstum heilsubætandi, að sitja I
loftkældu herberginu þar sem bæk-
ur, málverk og höggmyndir eftir
Afríkumenn voru til sýnis.
Meðan karlmennirnir töluðu, sat
Chini við borðið, sem var eins og
hrosshófur I laginu; heyrnartækjun-
um nettlega tyllt að eyrunum. Túlk-
arnir töluðu heldur hægar en ræðu-
menn og þýddu meginefnið úr töl-
um þeirra. Francois talaði af slfku
fjöri að eitt sinn virtist túlkurinn
alveg hafa misst af þræðinum. Hún
þrýsti fingrunum saman eins og til
að kreista innsta kjarnann úr orð-
um hans, en Francois skrunaði
áfram án þess að gera nokkurt hlé
á máli sínu og spjó út úr sér orð-
unum af sannkallaðri hrifningu.
„ . . . Þessvegna fer ekki hjá
því að málið leiði til þeirrar niður-
stöðu, að nýlenduveldin hafi látið
okkur eftir hæpna erfðagjöf. Hinn
snúruskreytti smáborgari mennta-
stétta Afríku og annarra ríkja, sem
áður voru háð nýlenduveldunum,
gefur dapurleg meðmæli þeirri trú
heimsvaldasinnanna að afrlsk
menning, eða hvaða önnur menn-
ing sem er, geti séð um sig sjálf.
. . . Nú er sá tími kominn að . .
[ tehlénu skiptu fulltrúarnir sér I
fáeina hópa, sem ræddust við af
mikilli hrifningu. Það var talað um
blaðið, sem Francois hafði verið að
lesa upp úr. Bækurnar og listmun-
irnir á sýningunni voru skoðaðir af
nærfærni. Chini slóst I hóp þeirra
sem litu á bækurnar.
Hann talaði undarlegan blending
af frönsku og ensku. Ræða hans
var tónrík, og fágað tilfinninga-
næmi hans léði henni aukna töfra.
Þetta sérkennilega afbrigði af ensku
varð í huga hennar tengt Francois.
Hún skildi ekki nema helminginn
af þvl sem hann sagði, en þetta
skilningsleysi féll saman við þrá
hennar. Og jafnframt gerði hún sér
Ijóst, að það væri ekki vel viðeig-
andi að skilja ekki hvað væri rök-
rætt á ráðstefnu, sem hún hafði ver-
ið send á sem fréttaritari.
Frá bókunum fóru þau I kaffi og
frá kaffinu til sjálfra sln. Francois
var áreiðanlega nálægt sex fetum
á hæð. Á ráðstefnu þessari var
hann I rauðri skyrtu með ermum
brettum upp að olnboga. Framhand-
leggir hans voru vaxnir fíngerðum,
brúnum dún. I munnvikum hans var
bros, sem aldrei hvarf, líkt og hann
vissi allt, sem aðrir vissu um pró-
fessorana, gagnrýnendurna, mann-
fræðingana og gestina, sem þarna
voru samankomnir til að tala um
afríska fagurmenningu.

OSRAM iólalýsing
OSRAM jólatrésseríur, úti-
seríur, inniseríur, 10 og 16 Ijósa, lítil
jólatré meö jólaljósum, varaperur fyrir
seríur, og svo litaðar perur og allar aðrar
perur til jólalýsingar.