Vikan - 08.02.1968, Blaðsíða 40

ENNÞA
ERU HINAR VELÞEKKTU
ER VÍÐA LÁGT
EN
HVERGI LÆGRA
PILKINGTON'S
postulíns - veggflísar
A
* BÖÐ
* ELDHÚS
* OG HVAR
SEM ER
um höndum undir logann, með-
an ég kveikti í sígarettunni. Stór
vörubíll kom á móti okkur. Nú
stóð ég líka upp og þóttist hrasa,
en þrýsti um leið sígarettuglóð-
inni á hægri hönd hennar. Hún
hljóðaði upp, en þá sparkaði ég
af alefli í fjörutíu dollara skóna.
Hún fálmaði út í loftið og datt
niður á götuna. Það ískraði og
hvein í hemlum, en vörubíllinn
gat ekki varizt að aka á hana og
þeyta henni utan í gangstéttina.
í nokkrar mínútur var allt í
uppnámi. Um stund horfði ég
á alla óreiðuna, en svo kastaði
ég sígarettunni kæruleysislega í
göturæsið og gekk burt. Nú var
ég þó laus við hana.
Þetta slys orsakaði meiri
blaðaskrif en nokkru sinni fyrr
um það hve hættulegir þessir
sporvagngarmar væru, og ég á-
kvað að vera kyrr í borginni,
þrátt fyrir allt. Ég tók allt dót-
ið mitt aftur upp úr töskunum,
en ritvélina læsti ég kyrfilega
inni í skáp. Skáldskapargáfan
varð að bíða þangað til ég væri
búin að fá nóg af þeim verk-
efnum, sem nú hrúguðust upp í
krinum mig. Ég hló við sjálfri
mér í baðherbergisspeglinum og
nú var ég ákveðin 1 því að leggja
fyrir svo mikla peninga að ég
HVAR ER DRKIN HANS NQA?
Það er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið .örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunin:
Helga Jónasdóttir, Kirkjuveg 4, Hafnarfirði.
Vinnínganna má vitja 1 skrifstofu Vikunnar.
V_____________________________________________
gæti tekið mér ársfrí og farið
til Mexico.
Lánið blasti líka við mér frá
þessari stundu....
Ég breytti hárgreiðslunni og
fór að grenna mig, og um leið
fékk ég meira sjálfstraust. Til
þess að spara enn þá meiri pen-
inga keypti ég litla saumavél
og saumaði fötin mín sjálf, og
ég var betur klædd en nokkru
sinni fyrr. Ég keypti líka rán-
dýra krókódílaskinnskó og
skjalatösku úr leðri, sem ég var
búin að mæna á í búðargluggan-
um í margar vikur. Eftir því sem
ég varð öruggari, því betri verk-
efni fékk ég, og Marco var stór-
lega glaður yfir verkum mín-
um. Loksins var ég búin að ná
því sem ég ætlaði. Ég var lag-
legri, betur klædd en áður og
fullkomlega róleg í allri fram-
komu.
Svo var það einn dag, fyrir
nokkrum vikum, að þessi óþol-
andi stelpa settist við hliðina á
mér í sporvagninum og mændi
á mig mjóum augum.
— En hvað þér eruð í fallegri
dragt, sagði hún.
— Takk fyrir, sagði ég og mér
fannst ég vera að mala eins og
köttur. Það leit út fyrir að hún
væri líka á leið til teiknistof-
unnar. Hún var í ósmekklegum
kjól og skjalataskan hennar var
úr ljótu gerviefni. Ég heyrði að
hún kom á eftir mér upp stigann,
og að hún hrasaði í öðru hverju
þrepi. Hún þyrfti að megra sig
um nokkur kíló. Hversvegna
skildu ungar stúlkur vera svona
kærulausar um vaxtarlagið?
Hún fylgdi líka á eftir mér inn
í biðstofuna. Auðvitað gekk ég
beint inn til Marcos, en hún
settist þarna frammi, ósköp
óásjálegt telpukorn og bjálfaleg
í framkomu. Ég er viss um að
hún nagaði á sér neglurnar og
keðjureykti.
Skrifborð Marcos var fullt af
teikningum, eins og venjulega.
Ég fleygði mínum teikningum í
hrúguna.
— Guði sé lof fyrir þig, elskan,
sagði Marco. — Stundvís eins
og venjulega. Viltu borða með
mér hádegisverð?
Ég sendi honum fingurkoss,
leit yfir öxlina og sigldi út um
dyrnar. — Auðvitað, sagði ég,
— sama stað og tíma!
í biðstofunni beið stúlkutetrið,
illa greidd og illa snyrt að öllu
leyti. Hún horfði eitthvað svo
einkennilega á mig. Mér fannst
það svo óþægilegt að ég fékk
einhvern skjálfta í mig.
Vesalingurinn. Nú sé ég hana í
sporvagninum á hverjum morgni
og alltaf skal hún setjast við
hliðina á mér. Hún keðjureykir
og lítur út fyrir að vera ákaflega
taugaveikluð. Ég væri ekkert
hissa þótt mér væri sagt að hún
drykki líka. Það er mikil sam-
keppni á öllum sviðum nú til
dags, og það væri ekkert undar-
40 VIKAN 6- tbl-