Vikan - 08.02.1968, Blaðsíða 43

Nr. 273: Sir Archibald, hershöfð-
ingi — hamingjan góða, þetta er
ég sjálfur!
Eftir tuttugu mínútur vissi
hann að peningarnir voru ekki í
íbúðinni. Hann vissi ekki hvað
hann átti að halda. Hann velti
því fyrir sér hvort hún hefði
haft áhyggjur af þeim og farið
með þá eitthvað annað. En hún
hefði áreiðanlega spurt hann
fyrst. Hún naut þess að lá'ta
hann taka ákvarðanir. Hún hafði
sagt honum hvað eftir annað að
hann væri eini maðurinn sem
hefði völd og dómarasæti í lífi
hennar, sá eini, sem hefði kom-
ið henni til að finna að hún væri
kona.
íbúðin var á neðstu hæð. aft-
anvert í gömlu múrsteinahúsi á
Franklin Street. Hún var með
sér inngangi. Hann fór aftur
með lykilinn fram fyrir húsið
að aðaldyrunum og rétti Mörtu
Carey. Hún tók á móti honum
með greinilegum teprusvip sið-
ferðiskrumpinnar smásálar.
— Fannstu það sem þú varst
að leita að? spurði hún.
— Já, þakka þér fyrir. Hafa
nokkrir fleiri komið hingað síð-
an þetta gerðist?
— Ef ég væri með nefið ofan
i því hverjir koma og fara í
: kíbúðinni, kæmi ég ekki miklu
i verk.
— Er þetta hennar lykill?
— Þetta er minn lykill. Segðu
Harv að ég vilji fá hennar lykil
aftur.
— Sástu hana nokkuð í gær?
— Eg sá hana koma frá skrif-
stofu læknisins einhverntíman
upp úr hádeginu og ég heyrði
hana fara í bílnum um hálf eitt
leytið. Hún kom ekki hingað
alla nóttina áður, ekki fyrr en
eldsnemma um morguninn og
var þá öðruvísi klædd en þegar
hún fór. En ég geri ráð fyrir, að
þú vitir betur um það en ég.
Hann horfði í þessi herskáu,
litlu augu og fann til þreytilegr-
ar uppgjafar og andúðar á því
að útskýra yfirleitt nokkurn hlut
fyrir nokkrum. Hann brosti: —
Af hverju segirðu ekki allt hitt
líka? Það eru engir bjánar verri
en gamlir bjánar. Ég var nógu
gamail til að vera pabbi henn-
ar. Hún var gift kona.
Þegar hann snéri sér við og
skálmaði út að gangstéttinni,
heyrði hann hana grípa andann
á lofti og skella hörkulega
þungri framhurðinni. Hann sett-
ist inn í stóra, gráa stationbíl-
inn og ók hægt í burtu. Þetta var
þungur og aflmikill bíll. Óhreinn
og rykugur af miklum akstri um
sveitavegi. Dagurinn var grár og
lognsæll. Björt laufin á hlyn-
inum og gulbrún laofin á stóru
álmtrjánum liðu hægt til jarð-
ar. Hann ók hægt eftir þröng-
um gömlum götum Portúgal,
beygði yfir steinbrúna hjá ár-
ósnum og þegar hann var kom-
inn einn og hálfan kílómeter út
fyrir borgarmörkin, beygði hann
suður inn á sveitaveginn, sem
lá vestur með strönd vatnsins.
Fimm kílómetra frá beygjunni
hægði hann á sér og beygði inn
á fyrsta troðninginn, sem lá nið-
ur að ströndinni. Hér átti hann
næstum tvo kílómetra af strand-
lengjunni. Ræman var að með-
altali tæplega kílómeters breið,
frá veginum niður að vatnsborð-
inu. Fjórir slóðar iágu niður
hæðina að vatninu. Víða voru
merki um að þetta væri einka-
svæði, en fólk lét sem það sæi
þau ekki.
Ef Lucille fór frá íbúðinni um
hálf eitt var hún komin út á
ströndina um það bil stundar-
fjórðungi seinna. Hann lagði
bílnum þar sem Lucille hafði
sennilega lagt honum fyrir tutt-
ugu og fjórum klukkustundum.
í íbúðinni hafði hún farið í bláa
sundbolinn, en utan yfir hann
gula frottépilsið og gráu peysuna.
Hér hefði hún farið úr bílnum.
Kastað peysunni og pilsinu inn
í bílinn. Borið dótið sitt niður
að mjórri, brúnni sandströnd-
inni. Stórt handklæði, strand-
tösku, lítið útvarpstæki. Húr.
hefði sparkað af sér sandölun-
um, breitt úr handklæðinu,
kveikt á útvarpinu, tekið hvítu
sundhettuna upp úr strandtösk-
unni, gengið niður að vatnsborð-
mu ,smeygt á sig sundhettunni.
Þrjú skref út í vatnið og það
náði henni upp að mitti og síðan
miklu dýpra.
Hann gekk niður á sandinn.
Hrópaði hún? Kallaði hún nafn
hans?
Útundan sér varð hann var
við einhverja hreyfingu. Honum
brá. Hann sá rauðan eintrján-
ing koma meðfram ströndinni,
piltur réri, stúlka sat í miðjum
eintrjáningnum. Veðrið og vatn-
ið voru svo kyrrt að kjölrákin
eftir eintrjáninginn var löng og
greinileg. Pilturinn beindi ein-
trjáningnum út á vatnið og lét
reka.
— Nákvæmlega hér, sagði
pilturinn. — Um fimmtíu fet frá
landi.
Stúlkan leit út yfir borðstokk-
inn. — Hvað er það djúpt?
— Um sex metrar. Sandbotn.
Ofurlítill gróður. Þeir fundu
hana þegar í stað.
— Ef hún hefur verið ein að
synda, hvernig stóð þá á ....
Það kom annað fólk niður að
ströndinni og sá handklæðið og
sporin niður að vatninu. Það
hafði rignt nóttina áður, svo það
fór aftur á bensínstöðina og svo
voru ekki önnur spor. Á strönd-
inni var útvarp í gangi og það
var engan bát að sjá, svo það
fór að fara um fólkið og einhver
fór aftur á bensínstöðina og svo
var hringt í sériffinn. Það
kom mikið af fólki. Það er furðu-
legt hvað það kom mikið af
íólki.
— En hræðilegt, sagði stúlkan.
— Ætli hún hafi ekki fengið
krampa, sagði pilturinn og lagð-
ist aftur á árar.
Skip Kimberton gekk aftur að
bílnum, snéri við á litla, rudda
svæðinu og ók aftur upp á sveita-
veginn. Já, þetta var hræðilegt,
svo sannarlega. Svo hvernig átti
hann að geta tilkynnt, að hundr-
að og sex þúsund dollarar væru
horfnir, þegar hann hafði svar-
ið að viðlögðum drengskap að
skattskýrslan væri samvizku-
samlega útfyllt?
Hann ólc aftur inn í borgar-
kornið. Lagði bílnum sínum á
einkabílastæðið bak við skrif-
stofubygginguna, opnaði bak-
dyrnar með lykli og fór upp á
fjórðu hæð í lítilli einkalyftu.
Þetta var fjögurra hæða bygg-
ing, sem hann hafði látið reisa
fyrir fimm árum, þegar hann
ákvað að flytja úr húsinu, sem
hann hafði byggt handa Kitty.
Hann hafði látið Skip-Kim
Construction reisa það fyrir fé
Central Federal, síðan leigja
Kimberland Enterprises alla
bygginguna með leigusamningi
til langs tíma, svo hann væri
frjáls að því að endurleigja tvær
neðstu hæðirnar. Hann hafði
fengið undanþágu skipulags-
nefndar til að innrétta pipar-
sveinsíbúð hjá einkaskrifstofum
sínum á efstu hæðinni. Á þriðju
hæð voru skrifstofuv Kimber-
land Enterprises, Skip-Kim Con-
structions, S.K. Rock Products,
Kimberton Lumber, og ýmissa
annarra líklegra og ólíklegra
fyrirtækja hans, sem öll voru að
nokkru leyti samantvinnuð og
6. tbi. vnCAN 43