Vikan - 22.05.1968, Blaðsíða 17

Það sem áður er komið:
Barbaiia Marsten er nýkomin
frá Nýja Sjálandi og býr um hríð
á skozku veitingahúsi. Skammt
þaðan er gömul höll og hún
laumast inn í garðinn og virðir
fyrir sér þá sem þar búa: Lady
Macfarlane, sem er yfir áttrætt
og lasburða, hinn unga frænda
hennar, Rick Frfaser, sem er erf-
ingi hennar, grunaður um að
hafa myrt son gömlu konunnar,
þótt dómstólarnir hafi látið hann
lausan vegna skorts á sönnunar-
gögnum. Gamla konan í ruggu-
stólnum kemur auga á hana og
fær áfall, þegar hún sér stúlk-
una með rauða hárið: hún held-
ur að Barbara sé Lísa, sonardótt-
ir heimar sem var rænt fyrir ell-
efu árum. Hún fær hjartakast af
æsingi og Rick Fraser veitir
Barböru verstu útreið sem hún
hefur fengið á ævinni og bannar
henni að stíga fæti á landareign-
ina framar. En hún er hrædd um
þá gömlu og næsta dag fer hún
þangað, þrátt fyrir bann hans.
Henni er hleypt inn til sjúklings-
ins, þar sem læknirinn álítur að
það muni róa hana og lofar henni
að vera kyrri. Rick Fraser bregzt
reiður við, þegar hann finnur
hana þar. Hann bendir henni á
að ef Lady Macfarlane nái sér
og komist að því að Barbara er
ekki Lísa verði hún fyrir mestu
vonbrigðum ævinnar. Hún fær
að dvelja um nóttina í barnaher-
bergi Lísu og les dagbók óham-
ingjusams tíu ára barns, sem
hún finnur í púltinu. Um morg-
uninn segir hún Rick Fraser í
áheym læknisins og hjúkrunar-
konunnar Dobie, að hún sé Lísa,
segir þeim harla lítið sannfær-
andi sögu um það hvemig henni
hafi verið rænt og hveraig hún
var flutt til Nýja Sjálands, en
hún vlji ekki láta uppi nafn
bamsræningjans, þar sem henni
þykji vænt um viðkomandi og
vilji ekki gera honum grand. —
Þegar hún segir þeim frá atvik-
um og atburðum sem hún hefur
lesið um í dagbókinni sannfær-
ast læknirinn og Dobie, en ekki
Rick Fi|acer. Til öryggis felur
hún vegabréfið sitt og önnur
plögg í tumherberginu og þegar
hún kemur niður aftur finnur
hún Rick Fraser, þar sem hann
er önnum kafinn að leita í dóti
hennar. Hann finnur dagbók
Lísu og veiWur æfareiður, þegar
hann sér að allt sem hún hefur
rifjað upp í áheyrn hans stendur
í dagbókinni. Hann gefur henni
skipun um að taka saman fögg-
ur sínar og hypja sig.
—- Hvað hefur þú fyrir stafni?
hrópaði hún hneyksluð.
Hann lyfti augnabrúnunum. —
Sérðu það ekki? Ég' er að leita í
dótinu þínu.
— Finnst þér ekki viðeigandi
að hætta núna, þegar ég er kom-
in?
— Nei. Ég er ekki vanur að
hætta við hálfnað verk. Þú getur
farið, ef það fer í taugarnar á
þér. Ég lofa að skemma ekkert.
Hann lokaði töskunni og gekk
að kommóðunni og hóf að róta
í nærfötum hennar, án þess svo
mikið sem roðna.
Hún var mállaus í nokkrar sek-
úndur. Svo hreytti hún út úr
sér:
— Þú ert sá frekasti....
-— Við, meinarðu vænf ég,
greip hann elskulega fram i fyr-
ir henni.
Hann lokaði kommóðunni aftur
og hún gat ekki gert annað en
standa þarna og horfa aðgerðar-
laus á meðan hann leitaði í því
sem eftir var af herberginu.
Hvað heldurðu að Lady
Macfarlane segi þegar hún frétt-
ir um þetta? spurði hún hneyksl-
uð.
Heimskuleg spurning, sagði
hann rólega. - Þú veizt fullvel
að þetta er í hennar þágu.
-—- Hennar! fnæsti hún. — dítli
það sé ekki í þína eigin.
Bros hans gerði hana næstum
bálreiða. — Við gætum kannske
haft helmingaskipti um það.
Hann opnaði púltið.
— Þú sýnist hafa verið mér
fljótari. Ég hélt ekki að þú vær-
ir svona eldsnögg að átta þig.
Af hverju ertu svo þrá? Réttast
væri að ég neyddi þig til að biðj-
ast fyrirgefningar á því að neyða
mig til að vera með þessa hnýsni.
— /Rtti ég að biðja þig afsök-
unar!
Hann stirðnaði upp og hún
starði á hann. Hvað var þetta?
Hann stakk höndinni ofan í
púltið, tók upp dagbókina og
blaðaði hægt í henni. Þegar hann
að lokum leit upp, fékk hún ákaf-
an hjartslátf. f fyrsta sinn hvarfl-
aði það að henni að hann væri
raunar vís til að geta framið
morð.
En röddin var köld og róleg,
þegar hann sagði:
— Þú hefur lesið dagbókina
hennar! Þar stendur þetta allt
saman. Um Katarínu og litfla
bróður hennar, hundinn og allt
það. Hann gekk hægt í áttina
til hennar og hún hörfaði, þar
til hún komst ekki lengra.
— Af hverju ætti ég ekki að
hafa rétt til að lesa mína egin
dagbók? Það ert þú sem ekki
hefur rétt til að lesa hana.
— Talaðu ekki við mig um
rétt, þrumaði hann. -— Þú ert
ekkert annað en ómerkilegur
svikari! Þessi trúverðuga saga,
sem þú sagðir okkur er öll eins
og hún leggur sig í dagbók Lísu,
þú hafðir næstum snúið á mig!
Þú lítur ekki út fyrir að vera
ævintýrakvendi. Ég vonaði að . ..
Hann snöggþagnaði, gekk til
baka að kommóðunni, rykkti út
einni skúffunni og hvolfdi fötum
ehnnar á rúmið.
—— Pakkaðu niður draslinu
þínu og hypjaðu þig burt! Þú
færð tíu mínútur til þess.
Barbara dró djúpt andann og
kreppti hnefana. — Ég hef ekki
hugsað mér að fara, sagði hún
og röddin var stöðug. — Og ég
læt ekki tala svona við mig.
Hvorki þig né neinn annan.
Hún sagði þetta við bakið á
honum, því hann hafði gengið
aftur að kommóðunni og dregið
út aðra skúffu. Hann rétti úr sér
og sneri sér hægt við.
— Ég geri það ekki, endurtók
hún, en nú titraði röddin svo
ekki varð um villzt. — Þú getur
ekki þvingað mig til þess.
— Get ég það ekki? spurði
hann með hættulegri rósemd.
Hún sá hann nálgast ákveðnum
skrefum og varð máttlaus í
hnjánum. Hvað hefði hann gert
ef Dobie hefði ekki komið? Og
hvað hefði hún gert? Hrópað á
hjálp eða bunað úr sér öllum
sannleikanum og eyðilagt allt?
Það fékk hún aldrei að vita.
Þegar barið var á dyrnar nam
hann staðar og leit af henni og
þessi þunga hræðslukennd fyrir
bringspölunum hvarf.
Dobie kom inn í herbergið.
Hún leit forvitnislega á þau,
greinilega hissa á tilvist Ricks
Fraser þar, horfði stórum augum
á hrúguna á rúminu, en sagði
aðeins:
— Lady Macfarlane er vak-
andi. Hún spyr eftir yður.
— Ég kem.
Barbara smeygði sér framhjá
Rick Fraser og gusaðist eftir
ganginum að sjúkraherberginu
og lét fallast másandi niður í
stólinn við hliðina á rúminu.
— Hvað gengur á, litla barnið
mitt? spurði gamla konan og
horfði rannsakandi á hana.
— Það er ekkert. Ég bara —
hljóp hingað.
— En þú ert svo föl. Við verð-
um víst að biðja Craig lækni að
líta á þig.
Það leyndi sér ekki að Lady
Macfarlane var komin yfir það
versta. Augun voru skýr og
röddin sterkari. Og eftir nokkra
stund kom spurninsin sem Bar-
bara hafði beðið eftir.
— Hvað gerðist eiginleea
þessa hræðilegu nótt, þegar þér
var rænt? Og hvar hefurðu verið
i öll þessi ár?
Þetta var í þriðja sinn sem hún
sagði frá þvi og lygasögur batna
við endurtekningu. Nú var inn-
lifunin svo mikil að hún trúði
næstum sögunni sjálf. Á meðan
hún sagði frá var hún um leið
skelfingu lostin yfir því að hún,
sem alla sína ævi hafði verið svo
sannsögul, skyldi geta fengið sig
til að ljúga svo skefjalaust.
Gamla konan brást við ná-
kvæmlega eins og hún hafði
ímyndað sér. Fyrsta hugsun
hennar var að hefna sér á
„barnsræningjanum". Hún mátti
17 VÍICAN z# tbl-
VIÐ FLETTUM FRÁ VINSTRI TIL HÆGRI
EFTIR CHRISTINE RANDEL
6. HLUTI
Hún sá hann nálgast ákveðnum skrefum og varS
máttlaus í hnjánum. Hv " hefði hann gert ef
Dobie hefði ekki komið?
ekki heyra á það minnzt að láta
hann sleppa við hegningu og
Barbara varð að biðja hana bæði
lengi og innilega áður en hún lét
undan.
— Ég get ekki fyrirgefið.
Aldrei, sagði hún að lokum, Og
þar sem konan hefur verið þér
svona væn og þér þykir svona
vænt um hana verð ég víst að
reyna að gleyma henni, hugsa
bara um þig og vera þakklát fyr-
ir að þú ert komin aftur. Og nú
þegar þú ert komin aftur máttu
aldrei fara frá mér meir.
Barbara svaraði ekki. Hún
hallaði sér bara fram og kyssti
á hrukkótta kinnina. Hún gat
ekki farið að tala um brottför
sína núna. Það hefði aðeins gert
han æsta og leið, ef til vill gert
óbætanlegan skaða og það þorði
hún ekki að hætta á.
Lady Macfarlane lá þögul í
nokkrar mínútur og starði á
hana. Barböru þótti þetta frem-
ur óþægilegt.
— Finnst þér ég hafa breytzt
mikið, amma mín? spurði hún
að lokum.
—- Já, það hefur þú. Alveg
ótrúlega. Ég hélt aldrei að þú
myndir verða svona falleg, þeg-
ar þú værir fullorðin! Þú varst
ekki einu sinni lagleg, þegar þú
varst barn. Viðkvæm og góð, en
ekki lagleg. Þú hafðir engar
augabrúnir og engin bráhár.
— Það hefði ég ekki heldur
núna, ef ég lappaði ekki upp á
það, svaraði Barbara og brosti.
Andlitsfarði er dásamleg upp-
finning!
— Hm. Nújá. Við reyndum
víst að gera okkur eins fallegar
og við gátum, þegar ég var ung
líka, svo ég get víst ekki mikið
sagt. Þú ert orðin líkari mömmu
þinni - að útliti til, á ég við.
Ilún var afskaplega falleg, en
hún var ekki rétta konan fyrir
James. Já, nú ertu fullorðin og
átt rétt á því að vita sannleik-
ann. Hjónaband þeirra var mjög
giftusnautt. Hún vildi skilja og
hafði yfirgefið föður þinn, áður
en hún dó. Ég vonaði að hann
myndi giftast aftur og eignast
son, sem gæti haldið nafninu
við, en það varð aldrei. Hann var
sá síðasti með nafnið Macfar-
lane.
— Það hlýtur einhver að vera
af ættinni sem ber það nafn.
— Langafi þinn var einkason-
ur og faðir hans líka. Hún þagn-
aði andartak og bætti svo við: —
Afi þinn átti að vísu einn bróður,
sem var fimmtán árum yngri.
Walter hét hann. Hann var slæp-
ingi, reglulega slæmur maður og
giftist aldrei, sem betur fór. Það
hefði verið gremjulegt ef hans
grein af ættinni hefði komið á
eftir manni eins og afi þinn var.
Rick aftur á móti....
Hún þagnaði, lá lengi þögul og
hugsi, svo sagði hún:
— Það verður ekki hjá því
komizt, ég verð að gera það sem
rétt er. Nú, þegar þú ert komin
aftur verð ég að breyta öllum
mínum fyrirætlunum.
— Nei, í guðanna bænum, ekki
breyta neinu mín vegna, hálf
hrópaði Barbara skefld.
Gamla konan klappaði henni á
kinnina:
— Þú ert sonardóttir mín, litla
barn. Það liggur augum uppi að
ég verð fyrst og fremst að hugsa
um þig.
Fmmhald á bls. 49.
VIÐ FLETTUM FRA VINSTRI TIL HÆGRI
2o. tbi. VIKAN 16