Vikan - 10.10.1968, Page 12

Það kom að því einn morguninn, síðast í september, að Ann
frænka gat ekki lengur fylgt fram þeirri virðingu að vera elzt af
fjölskyldunni. Læknir var sóttur, hann leit á gamalt andlitið og
sagði að fröken Forsyte hefði liðið inn í eilífðina um nóttina.
Juley og Hester, systur hennar, voru óhuggandi. Þær höfðu
aldrei hugsað út í það að Ann myndi enda líf sitt á þennan hátt,
höfðu yfirleitt ekki hugleitt að allt tæki enda. Innst inni voru
þær hálf móðgaðar yfir því að hún hafði yfirgefið þær, án þess að
kveðja, og án þess að heyja dauðastríð. Það var alls ekki líkt henni.
Síðari hluta dagsins komu þrír bræðranna, til að kveðja þá
látnu. Undir hvítt lakið hafði verið breytt teppi, því nú þurfti
Ann á ennþá meiri yl að halda, en meðan hún lifði. Koddarnir
höfðu verið fjarlægðir, og hún lá þráðbein, jafn keik og hún
hafði verið alla sína ævi.
Swithin leit aðeins andartak á systur sína og flýtti sér svo út,
honum leið ekki rétt vel. Það brakaði í stiganum imdan þyngd
hans, þegar hann gekk niður. Hann steig, með, erfiðismunum upp
í vagn, og svo var honiun ekið heim til sin, þar sem hann sat
í sama stólnum allt kvöldið, án þess að hreyfa sig úr stað.
Hann var lika lystarlaus við miðdegisverðinn, gat aðeins komið
niður einni akurhænu og hálfri flösku af kampavíni ...
Jolyon stóð aftur á móti lengi við fótagaflinn á rúmi Ann,
með krosslagðar hendur. Ann var háöldruð, en nú hafði dauðinn
tekið hana í sína arma, dauðinn kom alltaf, fyrr eða síðar. Andlit
Jolyons var sviplaust og augnaráðið fjarrænt.
James var sá af systkinunum sem sýndi mesta hryggð. Tárin
runnu niður hrukkóttar kinnar hans. Hvert átti hann nú að snúa
sér með vandamálin? Það var ómögulegt að tala við Juley og
Hestar kom ekki til greina. Hann fann að það yrði langt þangað
til hann jafnaði sig eftir þetta áfall.
Veturinn var mildur. Síðast í apríl var húsið við Robin Hill
komið undir þak, og nú gat Soames séð hvað hann hafði fengið
fyrir peningana sína. Hann hafði farið til Robin Hill oft á viku,
til að fylgjast með byggingunni, og hann gat rölt innan um allt
draslið tímum saman, en hann gætti þess vandlega að óhreinka
sig ekki. Hann læddist varlega í gegnum hálfgerðar dyragættir
og í kringum súlurnar í húsagarðinum.
30. apríl fór hann þangað til að athuga reikningana. Þeir lágu
tilbúnir í tjaldinu sem Bosinney hafði reist handa sjálfum sér,
meðan á byggingunni stóð.
Það leið góð stund, áður en Soames leit upp úr reikningunum.
— Ég skil þetta hérna ekki vel, sagði hann. — Útgjöldin verða
næstum 700 pundum meiri en áætlað var. Ef þetta væru tíu til
tólf pund, hér og það, myndi ég ekki segja neitt. En 700 pund ....
— Ég hef oft skýrt þetta fyrir yður, ég sagði að það gætu
orðið ýms aukaútgjöld, svaraði Bosinney snöggt. — Og svo komið
þér og gerið mér lífið leitt með nöldri. Þér viljið fá meira en
allir aðrir fyrir peningana yðar. Nú eignist þér hús, sem þér
getið verið hreykinn af, og eruð svo að refjast um hvað það
kostar.
Soames varð hugsandi, því hann vildi alls ekki standa í neinum
útistöðum við arkitektinn á þessu stigi málsins. Það var fyrst
og fremst Irene kona hans, sem hann varð að hafa í huga. Hún
hafði verið svo undarleg í seinni tíð, að Soames hafði það á
tilfinningunni að hún væri ekki fráhverf tilhugsuninni um að
flytja í þetta hús, vegna þess eins að hún var svo hrifin af
Bosinney. Soames sá greinilega fyrir sér afleiðingarnar af því ef
hann lenti í ósamkomulagi við arkitektinn: Irene yrði reið, hús-
ið yrði aldrei klárað og hann sjálfur yrði að athlægi innan fjöl-
skyldunnar.
— Jæja, jæja, þá tölum við ekki meira um það, sagði hann
URDMTTUR ÚR SKflLDSÖGU
JOHNS GALSWORTHY
2. HLUTI
Það gat ekki verið' neinn fótur fyrir þeim orð-
róm, sem gamli Jolyon hafði heyrt, og sem hann
vissi að gerði June óhamingjusama. En það
sáu allir ástríðuna, sem lýsti úr augum Bosinn-
eys, þegar Irene var einhversstaðar nálæg, -
og hjá Soames, manninum hennar var einhver
óskiljanleg óró orðin að hatri á þessum manni,
sem nú var að ræna því dýrmætasta sem hann
átti......
Soames Forsyte o u
Ircne konan hans.
»
Systurnar voru liált
móðgaðar yfir því að
Ann hafði yfirgefið
þær, án )>ess að
kveðja, og án þess
að heyja dauðastrið.
12 VIKAN 40- tbl-