Vikan - 10.10.1968, Síða 28

En þeir léku sjaldan opinberlega; voru oftast ann-
aðhvort heixna hjá George eða Paul og æfðu sig.
John og Paul sömdu yfir hundrað lög fyrsta árið, sem
þeir voru saman. Aðeins eitt þeirra notuðu þeir síðar
— hið fallega lag „Love Me Do.“
Þeir náðu stöðugt meiri leikni í að spila á gítarana
sína, og lærðu mest af því að hlusta á h 1 jómplötur og
horfa á írægar stjörnur leika í sjónvarpinu.
Þeir tóku þátt í hverri einustu hljómsveitarkeppni,
sem þeir vissu um, í von um að sigra og verða frægir.
Dag nokkurn lásu þeir í blöðunum, að kominn væri til
Liverpool frægur umboðsmaður skemmtikrafta frá
London, Carrol Levis. Hann var í leit að nýjum stjprn-
um, sem áttu að koma fram í sjónvarpsþætti.
„John, Paul og George, eins og nálega allar unglinga-
hljómsveitir í Liverpool, létu prófa sig. Og þeir hlutu
náð fyrir augum mnboðsmannsins. Þeixn var boðið að
koma til Manchester, þar sem taka átti sjónvarpsþáttinn
upp.
Frú Harrison man vel eftir þessu.
„George hoppaði hæði sína í loft upp af gleði, þegar
hann fékk bréfið. Ég vissi ekkert hvað um var að vera.
Utan á bréfinu stóð „The Moondogs“.“
Þetta var nýjasta nafnið á hljómsveit þeirra. Þeir
voru kynntir í sjónvarpsþættinmn sem „Johnny and
the Moondogs“. Það var tízkan, að allar liljómsveitir
hefðu einhvern hljómsveitarstjóra. Og auðvitað varð
John Lennon fyrir valinu.
Þeir léku nokkur lög í Manchester og það var tals-
vert klappað fyrir þeim. En fyrirkomulag þáttarins var
á þá leið, að í lok hvers atriðis var klappað og á eftir
var klappið mælt. Sá sem lengst var kkippað fyrir var
sigurvegarinn og hlaut verðlaun.
En „The Moondogs“ voru fátækir strákar frá Liver-
pool og áttu rétt l'yrir farinu aftur heim. Sjónvarps-
upptakan dróst á langinn, og þeir voru dauðhræddir
um, að þeir misstu af síðustu lestinni til Liverpool. Þeir
höfðu ekki efni á að kaupa sér gistingu á hóteli um
nóttina. Þegar þeir höfðu leikið síðasta lagið sitt, urðu
þeir að rjúka burt til þess að missa ekki af lestinni.
Þess vegna var minna klappað fyrir þeirn en öðrum,
og þeir voru langt frá því að sigra. En það sem vcrra
var: Þeir höfðu ekki vakið neina sérstaka athygli; eng-
inn hafði hvatt þá eða boðið þeim ný tækifæri til að
koma fram og spila aftur. Enginn virtist kæra sig um
þá.
Þeir urðu fyrir miklum vonbrigðum. Fyrsta tilraun-
in til að öðlast frægð hafði misheppnazt.
T listaskólanum urðu Stuart Sutcliffe og Jolm Lennon
æ betri og nánari vinir. Stu var alltaf með þeim félög-
um og hlustaði á þá spila. Hann lagði jafnframt mikla
rækt við málaralistina, fékk að sýna nokkur málverk
á sýningu hjá John Moore og hlaut sextíu punda verð-
laun. Það þótti xxxikill heiður og upphefð fyrir svo
ungan mann.
Þegar John frétti um verðlaunin, íor hann rakleitt
til vinar síns og sagði við hann, að nú væri tækifærið
fyrir hann að kaupa sér gítar og gerast meðlimur 1
hljómsveitinni þeirra. Það kærni ekki að sök, þótt hann
kvnni ekkert að spila. Þeir mundu kenna honum það.
Svo að Stu kevpti sér bassagítar fyiir sextíu pundin
og gekk í hljómsveitina.
„Við reyndum að kenna honum eins og við gátum,“
segir George. „En ekki höfðum við þolinmæði til að
bíða, á meðan hann væri að læra. Hann lék með okkur
opinberlega aðeins nokkrum kvöldum eftir að hann
keypti sér gítarinn.“
Stu sneri ævinlega balci í áheyrendur, á rneðan hann
spilaði, svo að enginn gæti séð, hve fá grip hann kunni.
Þeir tóku nú að hugsa af alvöru um nýtt og varan-
lcgt nafn á hljómsveitina. Moondogs hafði ekki gefizt
vel, enda fannst þeim það of væmið. En þeir voru allir
mög hrii'nir af hljómsveit, sem hét „Buddy Holly and
the Criekets“. Jolm datt í hug, hvort þeir gætu ekki tek-
ið þetta nafn sér til fyrirmyndar og skýrt sig eftir ein-
hverju öðru skordýri.
„Allt í einu datt mér í hug Beetles (bjöllur),“ segir
John. „Ég ákvað að stafsetja það BEATles og hafði
þá auðvitað í huga beat-tónlistina. Þetta átti að vera
eins konar orðaleikur.“
Þeir félagar komust í samband við brezka rokkkóng-
inn T.arry Parnes Honum leizt ekki á nafnið Beatles;
fannst það of stutt og ómögulegt. Hann sagði, að nöfn
á hljómsveitum ættu að vera löng. Hann lagði til, að
þeir kölluðu sig „Johnny and the Silver Beatles“. Þeg-
ar þeir léku á vegum Larry í Blue Angel Club í Liver-
pool. fóru þeir milliveginn og kölluðu hljómsveitina
Silver Beatles og héldu því nafni í rúmt ár, allt þar til
]xeir styttu það í Beatles.
Larry Parnes hafði ekki mikið álit á þeim félögum
og hljómsveitinni þeirra, Silver Beatles. Ilann bauð
þeim þó að fara í tveggja vikna hljómsveitnrferðalag
um Skotland til þess að leika undir með ungri söng-
konu, sem hann hafði mikla trú á.
Þeir voru í sjöunda himni vfir ferðalaginu, nutu
1 ess að sjá nafn hljómsveitarinnar á stórum auglýs-
ingaspjöldum. Þeir tóku sér allir upp ný listamanns-
nöfn: Paul kallaði sig Paul Ramon, George kallaði sig
Carl Harrison, Stuart Sutcliffe kallaði sig Stu de Stael
og John kallaði sig Johnny Silver.
Að Skotlandsferðinni lokinni, bauð Larry Parnes
þeim elcki fleiri tækifæi'i. Larry var umboðsmaður
margra frægra skemmtikrafta á þessum tíma, til dæmis
Tommy Steele. Hann segist að sjálfsögðu oft hafa nag-
að sig i handarbökin yfir því að hafa ekki „veðjað á
strákana“, eins og hann kemst að orði.
Silvei' Beatles var enn óþekkt hljómsveit, þrátt fyrir
Skotlandsferðina og fínu listamannsnöfnin. Þeir fengu
nokkrum sinnum að leika í Cavern Club, en þar var jazz-
tónlist í mesturn hávegum lxöfð, og þeir vöktu því litla
hrifningu. Þegar þeir spiluðu, fengu ]xeir oft bréfmiða
frá áheyrendum, og á þeim stóð til dæmis: „Getið þið
ekki spilað neitt ahnennilegt?“ „TCunnið þið ekkert ann-
að en þetta bölvaða garg?“ — Framh. í næsta blað.
28 VIKAN 40' tbl-