Vikan - 10.10.1968, Qupperneq 33

/
Ég spurði hann hvort ég mætti
líta í dagblað og hann sagði mér
að gera svo vel. Síminn hringdi
þegar ég tók blaðið. Það var ein-
kennilegt að hlusta ó síma hringia
í bíl, en ég býst ekki við, að það
sé einkennilegra en margt annað,
þegar maður er orðinn vanur því.
Angie talaði í símann á öðru tungu-
móli og ég blaðaði ( blaðinu. Ég
hafði litið yfir fyrsta hluta blaðsins
um morgunin, ón þess að skilja
mikið af því sem ég sá. Nú sá ég
fréttina á fyrstu síðu annars hluta
blaðsins, og byrjaði að lesa. Eftir
að hafa lýst slysinu ( neðanjarðar-
brautinni nákvæmlega, sagði blað-
ið:
— Tólf manns segjast hafa orð-
ið vitni að því, þegar slysið varð,
en framburður þeirra er mismun-
andi. Þrjú vitnanna segja, að
gamli maðurinn hefði verið einn,
þegar hann féll. Fjögur vitni
bera, að hann hefði faðmað ann-
an mann, sem kastaði honum
hörkulega frá sér með þeim af-
leiðingum, að hann féll af pall-
inum og fyrir lestina, sem nálg-
aðist. Þau fimm vitni, sem eftir
eru, halda því fram, að maður-
inn hafi stokkið frá manninum,
sem hann var að faðma, hrasað
og þannig fallið undir lestina.
Þrátt fyrir ýtarlega rannsókn gat
ekkert vitnanna gefið viðunandi
lýsingu á umræddum manni,
nema hvað þau voru öll sam-
mála um, að hann hefði verið
einhvers staðar á aldrinum milli
þrjátíu og fjörutíu ára. Lögregl-
an hefur ekki enn komizt að
því, hver hinn látni er. Hann
bar engin persónuskilríki á sér.
Það eina, sem ef til vill gæti
komið lögreglunni á sporið, er
lykill að öryggishólfi, sem fannst
í vasa líksins. Fingraför hans
verða einnig borin saman við
fingrafarasafn ríkislögreglunnar.
Angie las yfir öxlina á mér, glotti
og sagði:
— Hvernig er að vera eftirlýstur,
Johnny?
— Ég er ekki eftirlýstur.
— Það er ekki gefin lýsing á
þér, Johnny. En þú ert eftirlýstur.
Reyndu ekki að blekkja sjálfan þig.
Ég starði út um gluggann á ána,
og svo beygðum við upp á George
Washingtonbrúna. Ég var ekkert
drukkinn lengur, mér var kalt og
mér leið illa, og ég var eitthvað svo
einkennilega vonlaus og ég var
hættur að láta mig dreyma um þús-
und skattfrjálsa tíu dollaraseðla.
Meðan bíllinn fór yfir brúna og
ók vestur á bóginn inn i Jersey,
virti ég sjálfan mig fyrir mér og
hugsaði um mig, og það, sem ég
sá, var ekki sérlega uppörvandi.
Ég var enn dasaður af eftirstöðvum
snöggrar, ákafrar ölvunar, enn ekki
laus við hana, enn ekki orðinn alls-
gáður aftur, en gagntekinn af þess-
um einkennilega og hlutlæga skýr-
leik, sem gagntekur mann þegar
maður rís upp úr þeirri glæsilegu
og gagntakandi skynvillu, að með
fáeinum glösum af áfengi hafi mað-
ur höndlað eilífðina. Ég hef aldrei
verið góður drykkjumaður, og þess-
ar síðustu tvær klukkustundir hafði
ég drukkið tvo sentilítra af þurrum
martíni, um það bil tvo sentilítra af
hvitvíni, og því sem næst einn senti-
lítra af silkimjúku dýnamiti að nafni
Strega. Það var nóg til að vinna bug
á manni, sem var sterkari, og nú
var ég að súpa seyðið af því. Mér
var kalt, mér leið illa, ég var sveitt-
ur. Og ég hugsaði ákaflega skýrt.
Ég hafði verið kallaður einfeldn-
ingur — með kaldri sannfæringu,
sem ég treysti mér nú ekki til að
afneita, jafnvel ekki fyrir sjálfum
mér. Ég hafði orðið að taka ákvörð-
un eftir ákvörðun og hafði ævin-
lega lánazt að taka ranga ákvörð-
un. Ég hafði orðið ofsalega hrædd-
ur eftir nokkrar ógnanir, hafði lát-
ið blekkjast af fallegu andliti og
brugðizt við því af hrifnæmi og
dómgreind fjórtán ára unglings, og
látið feitan mann fylla mig af
áfengi, feitan mann, sem hafði
keypt mig, ekki með tíu þúsund
dollurum, heldur með nokkrum
glösum af vini. Ef hann nokkurn
tíma borgaði þessa tíu þúsund doll-
ara, myndi hann aðeins sanna, að
hann væri sjálfur jafn einfaldur og
ég. Verðið var of hátt. Tuttugu cent
var hæfilegur verðmiði á John T.
Camber, sanngjarnt verð. Maður
borgar ekki þeim, sem tapar, og ef
nokkur var tapari að eðlisfari, var
það ég. Og ef mér var nokkur hugg-
un ( þvf var ég ekki einn um það,
ég var aðeins eitt eintak af heilli
kynslóð sams konar fólks, sem er
sundurétið af ofsalegri þrá í pen-
inga, sljóvgað af sjónvarpi, veitt í
gildrur vegna hæfileikaskorts, skorts
á eðlilegri framgirni og tilgangi, í
kapphlaupi eftir eignum og virð-
ingu og án heimspeki vonar og trú-
ar eða menningar, stefnandi ekkert
— og hrædd, alltaf hrædd; hrædd
við morgundaginn, hrædd við atóm-
sprengjuna, sem myndi þagga niður
hið hinzta kjökur, hrædd við að
missa vonda vinnu — alltaf hrædd.
Það var ekki Angie eða Shlak-
mann eða Montez. Það var innan í
mér og þeir voru aðeins verkfæri
til að ýfa yfirborðið ofurlítið. Ótt-
inn var alltaf til staðar. Hnúajárn
úr kopar og dósahnífur skýrðu þetta
glögglega, án þess að bæta nokkru
á það.
— Er ekki allt i lagi með þig?
spurði Angie.
— Nei, síður en svo. — Mér líð-
ur bölvanlega.
- Nú?
— Hvernig heldurðu að mér líði?
— Þér ætti að líða vel. Þú ert
orðinn hinn hvíthærði númer-eitt-
drengur Montezar og þér ætti að
líða mjög vel.
Ég þrýsti mér ofan í sætið og
leitaði skjóls i þögninni.
— Hvað er að? Er þér óglatt eða
hvað?
— Eða hvað.
— Það er alltaf eins með ykkur
þessa náunga. Ykkur langar í stóra
fiskinn, en þið farið strax að skæla.-
Hvers vegna f andskotanum hugs-
aðirðu ekki um það í gær, og lézt
mig hafa lykilinn?
— Ég vissi ekki, að ég væri með
hann, muldraði ég.
Angie rak upp hlátur og skrúf-
aði niður gluggann, sem skildi okk-
ur frá mönnunum frammi í bílnum.
— Hoyol
— Hvað er það? spurði maður-
inn, sem kallaður var Hoyo.
— Ég spyr hann, af hverju hann
hafi ekki látið mig hafa lykilinn í
gær, og veiztu hvað hann segir?
— Hvernig í andskotanum ætti ég
að vita hvað hann segir?
— Hann segir, að hann hafi ekki
vitað, að hann var með hann.
Þeir rötuðu. Þeir þurftu ekki að
spyrja hvar ég ætti heima, eða
hvernig ætti að komast þangað. Þeir
vissu nákvæmlega hvar ég átti
heima, og nákvæmlega hvernig átti
að komast þangað, og á meðan
hafði ég verið svo barnalegur og
einfaldur að halda, að ég lifði í
einangrun og öryggi. Hvort þeim
hafði heppnazt að veita mér eftir-
för kvöldið áður, eða hvort Montez
hafði lánazt að fá þær upplýsingar
hjá Sturm & Jaffe, uppgötvaði ég
aldrei. En þeir vissu hvar ég bjó,
og hvernig þeir áttu að komast
þangað, og þegar við nálguðumst
götuna, sagði ég við Angie:
— Ekki nema staðar frammi fyr-
ir húsinu mínu, því þá getur konan
min orðið hrædd. Stanzið hér.
— Attu tortryggna kerlingu, ha?
spurði Angie og glotti.
— Láttu ekki eins og fífl. Ég vil
ekki gera hana hrædda, það er allt
og sumt. Hún veit ekkert um þetta.
Hún veit ekki um gamla manninn í
neðanjarðarbrautinni né heldur um
lykilinn. Hún hefur nógar áhyggjur
samt, og það er nógu slæmt, að ég
komi heim um miðjan dag, án þess
að vara hana við.
— Ég skal segja þér nokkuð,
Johnny, ég skal segja þér nokkuð
um sjálfan mig. Ég kem ekki til
nokkurrar gyltu nema ég ætli að
kenna henni að haga sér. Ætlarðu
að kenna henni að haga sér,
Johnny?
Brosið var fast á vörum hans yfir
flötum, hvitum tönnunum og hann
sleikti út um.
— Haltu kjafti!
— Ha! Fauk í þig, Johnny? En
ég skal segja þér nokkuð. Nú ferðu
heim til þfn og nærð í þennan lykil.
Kemur með hann aftur til mín. Skil-
urðu það? Ég gef þér tíu mínútur
og ég vil engan skrípaleik. Fram
til þessa höfum við meðhöndlað þig
eins og séntilmann, gefið þér bezta
matinn, bezta vínið og sent fallega
stúlku eftir þér. Það er auðvelda
leiðin, Johnny, en gerðu þér engar
rangar hugmyndir um okkur.
— Ég næ í lykilinn, sagði ég og
sté út úr bílnum. Þetta var heitur,
kyrr og sólríkur dagur, marz var að
breytast í apríl og vorgróðurinn að
blómstra. Litlu húsin voru klippt og
skorin og litlu flatirnar þaktar
áburði — ung skordýr suðuðu í loft-
inu og enn var kyrrð, áður en börn-
in færu að þyrpast úr skólanum.
Ég gekk ofan eftir götunni og
beygði inn í garðinn okkar, opnaði
FRAMHALDSSAGAN 5. HLUTI
EFTIR E. V. CUNNÍMGHAM - TEIKNING BALTASAR
l__________________________________/
40. tbi. VIKAN 33