Vikan - 10.10.1968, Blaðsíða 34

dyrnar, sem aldrei voru læstar á
daginn og kallaði: — Alísal Alísal
Eg er kominn heiml Ég varð að
koma heim — ég skal segja þér frá
því seinna! En hvar er lykillinn, sem
ég talaði við þig um í morgun?
Alísa?
Það var ekkert svar.
Ég leitaði í flýti í húsinu, í eld-
húsinu, stofunni, borðkróknum,
svefnherberginu okkar og síðast í
svefnherbergi Polly. Það hafði ver-
ið búið um í okkar svefnherbergi,
en Alísa hlýtur að hafa verið að
flýta sér, hún hafði aðeins sléttað
sængina í rúmi Pollýar. Leikföngin
og brúðurnar voru á gólfinu, þar
sem Pollý hafði yfirgefið þær kvöld-
ið áður, og í miðju herberginu var
brúðuhúsið, sem ég hafði gefið
Pollý um síðustu jól; ég var nærri
dottinn um brúðuhúsið.
Ég opnaði bakdyrnar og leit út
! garðinn. Jenny Harris, sem bjó í
næsta húsi, var að stinga upp blóma-
beðið, og hún leit upp frá verki
sínu og sá mig.
— Sæll, Johnny. Þú kemur
snemma heim. Er nokkuð að?
— Nei. En hvar er AKsa?
— Hún er á ábætisfundi í for-
eldrafélaginu. Gleymdirðu því?
— Hvar er Pollý?
— Með henni, hugsa ég. Þær
hljóta að vera alveg að koma aftur.
— Það var eins gotf.
Ég þakkaði henni og fór aftur
inn í húsið. Ég yrði að finna lykil-
inn sjálfur og þá þyrfti Alísa ekk-
ert að vita um allan þennan fjanda-
gang. Ég reyndi að rifja upp síma-
samtal okkar frá því um morgun-
inn. Hvað hafði Alísa sagt? Ég
mundi, að ég hafði spurt hana um
lykilinn. Svo hafði hún leitað í
jakkavösum mínum og fundið lykil-
inn. Svo spurði hún mig hvað hún
ætti að gera við hann? Eða sagði
hún mér, hvar hún ætlaði að láta
hann? Mig minnti það, en ég var
ekki viss um það. Ég var ekki viss
um annað en að ég hafði sagt henni
að halda í hann — en hún hefði
ekki þurft að taka það bókstaflega.
Andlit mitt var nú rakt af svita.
Ég hafði ákafan hjartslátt, þegar
ég sagði við sjálfan mig, að kon-
ur brygðust ekki þannig við. Ef
henni var sagt að halda í lykilinn,
myndi hún ekki hafa sett hann í
veskið sitt? Alísa var mjög rósöm
kona, stundum yfirgengilega rósöm.
Hún hafði litið á lykilinn eitt and-
artak, virt hann fyrir sér, brosað
ofurlítið og hrist höfuðið yfir æs-
ingnum og æðibunuganginum í
mér, síðan látið hann upp á hillu
eða borðið. — Hvar? í eldhúsinu
auðvitað. Það hlaut að vera í eld-
húsinu.
Ég þaut fram í eldhúsið. Fyrst
borðin — það vottaði ekki fyrir
lykli. Svo búsáhaldaskápurinn —
ekki þar heldur. Ég opnaði skúff-
urnar tvær, þar sem hún geymdi
eldhúsáhöldin, hnífa, kartöfluflysj-
ara, dósahnífa, flöskulykla, sleifar,
ausur, rjómaþeytara, kökupensla,
rjómasprautur, kökuhnífa, spaða —
ég hvolfdi úr báðum skúffunum á
borðið en það var enginn lykill.
Kökukrúsirnar, kaffikrúsin, tekrúsin,
sykurboxið, hveitiskúffan — nei,
sagði ég við sjálfan mig, þetta er
brjálæði, en samt gróf ég hendurn-
ar í hveitinu.
Ég var aftur að missa tökin á
sjálfum mér. Það lá í augum uppi,
og ég hefði átt að geta gert mér
grein fyrir því undir eins, að Alísa
hafði gert nákvæmlega það, sem
ég bað hana. Ég hafði sagt við
hana: — Haltu í lykilinn, — eða svo
minnti mig. Hún hafði gert það, og
hann var í öruggri vörzlu hennar í
veskinu.
Ég þvoði mér um hendurnar og
lét eldhúsáhöldin aftur í skúffurn-
ar. Svo leit ég á úrið. Um það bil
níu mínútur voru liðnar, og það
hamraði í höfðinu á mér, en að
minnsta kosti heyrði ég, þegar ég
sagði við sjálfan mig: — Það sem
mestu máli skiptir núna, er að vera
rólegur. Ég mó ekki láta þetta gagn-
taka mig og verða að martröð, þetta
er viðurstyggilegur og óvenjulegur
viðburður, en ekki martröð, og það
er engin refsing fólgin í þessu. Nú
geng ég rólegur aftur niður að blln-
um og útskýri málið fyrir Angie.
Mér leið ofurlítið betur að feng-
inni þessari niðurstöðu og ég yfir-
gaf húsið og gekk aftur niður að
bílnum. Stór og svartur var hann
jafn framandi og eigandi hans á
sólþurrkaðri úthverfisgötunni. Fyrir
aftan bílinn, neðan við hæðina, sá
ég fyrstu börnin koma heim úr skól-
anum. Loftið, sem hafði verið kyrrt
og hljótt fram til þessa, dunaði nú
og ómaði af þeim hljóðum, sem
fylgja börnum á leið heim úr skóla.
Mennirnir tveir frammi í kadilt-
akkinum sátu þar sem ég hafði skil-
ið við þá. Angie stóð utan við bíl-
inn. Hann var í svörtum ullarföt-
um og hvítri skyrtu og þarna stóð
hann hár og mjór og þunnfeitur og
mér fannst hann eins og ímynd
dauðans. Veðrið var hlýtt, næstum
heitt, en ég skalf.
— Lykilinn, Johnny, sagði hann
frekjulega.
— Hlustaðu nú á mig, sagði ég
oa barðist við að halda röddinni
stilltri og ákveðinni. — Ástæðan til
þess, að ég var ekki með lykilinn
á mér í dag, var sú, að ég skildi
hann eftir í vasanum á fötunum,
sem ég var í í gær. Það er svo ein-
falt. Þegar ég kom til New York í
morgun, uppgötvaði ég að lykill-
inn var ekki með. Ég hafði engar
brellur í huga. Ég vissi, að þið
mynduð koma eftir lyklinum og
trúðu mér, ég óskaði einskis frem-
ur en láta ykkur hafa hann, og
vera laus við allt þetta mál. Svo ég
hringdi í konuna mína frá New
York og meðan ég beið í símanum
leitaði hún í fötunum mínum og
fann lykilinn. Ég sagði henni að
halda í hann. Konan mín hefur
mjög ríka ábyrgðartilfinningu, en
hún er ekki heima núna. Hún er á
foreldrafundi og þeim lýkur venju-
lega um þetta leyti. Svo hún ætti
að koma innan hálftíma, og þá
lætur hún mig hafa lykilinn.
Langa stund sagði Angie ekkert.
Hann virti mig aðeins fyrir sér með
þessum svörtu, tjáningarlausu aug-
um og svo sagði hann:
— Ég er ekki ánægður. Feiti mað-
urinn verður ekki ánægður heldur.
— Þetta er nú öll sólarsagan. Ég
hef sagt þér sannleikann.
Hann kinkaði kolli: — Þú ert ræf-
ill, Johnny. Ég skal segja þér hvað
ég ætla að gera. Ég kem aftur eftir
eina klukkustund. Hafðu þá lykil-
inn, ég vil ekki fara fleiri fýlu-
ferðir.
— Ég skal hafa lykilinn, sagði
ég. — Við hittumst hér.
— Nei, ég kem heim til þín,
Johnny. Og gleymdu nú engu.
Hann leit á mig aftur, kuldalega
og hugsi, svo settist hann inn (
kadillakkinn og bíllinn rann af stað.
5. alIsa.
Þegar ég gekk aftur heim að
húsinu mætti ég hópi af skólabörn-
um og ég fann óljóst, án þess að
gera mér grein fyrir því hvað það
var, að þetta var nokkuð sem ég
hafði reynt áður, að ganga niður
eftir götunni í áttina heim til mín,
á miðjum skóladegi. Megnið af líf-
inu ó þessum stað hafði aldrei ver-
ið til fyrir mér. Ég fór á morgnana
og kom aftur á kvöldin. Dagurinn
hér leið án mín.
Alísa var að leggja bílnum í blla-
stæðið okkar þegar ég kom. Þetta
var Ford 1957, þreytulegur bíll, sem
við ætluðum að endurnýja á hverju
ári, en á hverju ári sögðum við að
hann yrði að duga svolítið lengur.
Ég herti á mér og AKsa sá mig,
lauk við að leggja Fordinum og sté
út úr bílnum um leið og ég kom
heim. Það var spurning í augunum,
vottaði fyrir undrun og áhyggjum
í andliti hennar, en enginn æsingur
eins og sjá má á sumum konum,
þegar þær taka á móti eiginmönn-
um sínum, þegar þeir koma ófor-
varendis á miðjum miðvikudegi,
þreytulegir, sveittir og spenntir.
Ég hef sagt að Alísa sé falleg, en
það er einstaklingsbundinn smekkur
og hún er ekki ein af þessum há-
fættu mittislausu og brjóstalausu
konum, sem eru hin opinbera skil-
greining á fegurð nú til dags. Ég
hef alltaf sagt að hún hafi brezkan
líkamsvöxt, hún er þrýstin án þess
að vera feit, hefur sterkan, góðan
líkama, er miðlungshá, uppbrett nef,
freknótt, beinar augabrúnir og skær-
blá augu, sem virða fyrir sér heim-
inn og íbúa hans með rósemd og
jákvæðu hugarfari.
— Hvað er á seyði? spurði hún.
— Johnny, hvað gerðist?
— Hafðu ekki áhyggjur af hér-
vist minni. Mér leið illa og Jaffe
gaf mér frí í dag. Það sem máli
skiptir er lykillinn.
— Lykillinn? Hún hrukkaði enn-
ið. — Hvaða lykill, Johnny? Ertu
viss um að þú sért ekkert lasinn?
— Fyrir guðs skuld Alísa, lykill-
inn sem ég hringdi í þig út af. Ertu
okki með hann?
— Sá lykill? Sá flati — auðvitað
Johnny. Ég vildi bara að þú vildir
Segja mér af hverju þú ert svona
æstur og hversvegna þessi lykill
skiptir svona miklu máli.
— Ég skal segja þér það. — Ég
skal með ánægju segja þér allt,
sem ég veit um hann. Láttu mig
bara fyrst hafa hann. Gerðu það
Alísa, horfðu ekki svona á mig. Þú
skilur þetta allt saman mikið betur
seinna. Gefðu mér bara lykilinn og
leyfðu mér að stinga honum heilu
og höldnu í vasann. Hvar er hann
— í veskinu þínu?
—■ Nei, hann er inni í húsinu,
Johnny. Annars er ég fegin að þú
skulir vera heima. Þú ert aldrei
heima á þessum tíma dagsins. Mér
datt þetta einmitt í hug, þegar ég
sá þig. Þarna er Johnny, hugsaði
ég, — hvað getur hann verið að
gera hér á þessum tíma sólarhrings?
Hún gekk á undan inn í húsið
og ég fylgdi á eftir.
— Megi guð forða mér frá þessum
ábætisfundum Johnny. Maður á að
borða heima áður en maður fer á
fundinn, en sú sem fundurinn er
haldin hjá hverju sinni á að gefa
ábætinn. Ég er viss um að það eru
tíu þúsund kaloriur i hverjum
skammti og mér finnst ég vera orð-
in svo gömul. Allar mæðurnar sem
eiga börn í forskólum eru börn
sjálfar, að mér finnst. Eina bótin er
sú að kennararnir halda krökkunum
í skólanum til klukkan hálf fimm,
er við hittumst, í stað þess að
senda þau heim á hádegi. Og þar
að auki erum við hálfgert að svindla
með Pollý, hún er ekki fullra fimm
ennþá....
Meðan Alísa talaði vísaði hún veg-
inn inn í eldhúsið og nú stóð hún
þarna og starði undrandi á borðið.
— Ég skildi hann þarna eftir, sagði
hún.
— Hvar?
— Beint þarna. Hún benti.
— En andskotakornið, hann er
ekki þar núna!
Alísa sneri sér við og starði ó
mig. — Johnny, hvað gerðist?
— Hvar er þessi andskotans lyk-
ill?
— Þú þarft ekki að æpa á mig,
Johnny, sagði hún og andvarpaði.
— Ég sagði þér að ég hefði sett
hann þarna á borðið.
— Og hann er ekki þar!
Alísa breyttist, varir hennar herpt-
ust og hún sagði mjög lágt og mjög
ákveðið. — Þolinmæði allra á sín
takmörk, Johnny. Nú hef ég feng-
ið nóg. Við skulum setjast og þú
segir mér allt af létta.
Ég dró ekkert undan að þessu
sinni og þegar ég hafði lokið sög-
unni baðaði ég út höndunum og
sagði:
— Jæja, þá hefurðu það. Það
er kominn tími til að þú vltir ná-
kvæmlega hverskonar manni þú ert
gift-
— Johnny minn, sagði hún og
andvarpaði. — Ég held að ég hafi
alltaf vitað hverskonar manni ég er
gift, kannske betur en þú. Það eina
sem veldur mér svolitlum óróleika
Framhald á bls. 41
34 VIKAN 40 tbl-