Vikan - 10.10.1968, Page 43

EINA BINDIÐ, SEM BÝÐUR YÐUR FJÖRA
NAUÐSYNLEGA KOSTI.
1. V-lögun sem er sérstaklega sniðin fyrir líkama yðar.
2. Mjúkt og þægilegt ! notkun.
3. „Blue Shield" plasthimnan sem gerir það rakaþétt og öruggt
á þrjá vegu.
4. Tekur sérstaklega vel í sig raka.
Modess
DÖMUBINDI
Frá Johnson & Johnson
að verða bálreiður við mig, og ef
þú ert hræddur við það sem þeir
kunna að gera, þegar þeir koma
hingað — ættum við að hringja
i lögregluna.
— Neil
— Vegna þess að þú heldur að
þú hafir myrt þennan mann, þenn-
an fangabúðastjóra, hvað hét hann
nú aftur?
— Shlakmann.
— Já, hvað geturðu hugsað þér
fáránlegra en það? Geturðu eitt
andartak ímyndað þér að þú getir
nokkurn tíman hrint nokkrum fram
af járnbrautarpalli, það er bara það
heimskulegasta sem ég hefi heyrt
og það finnst lögreglunni áreiðan-
lega líka.
— Jæja, er það svo, hrópaði ég.
— Þú ert svo andskoti viss um sjálfa
þig og allt. Sjáðu bara hér.
Ég tók upp blaðið og fletti í flýti
þar til ég fann fréttina.
— Þarna stendur það! Fólk sem
sá þetta ber því vitni að ég hafi
kastað honum fram af pallinum.
Þarna hefurðu það svart á hvítu.
Og heldur þú að Montez og Angie
halli sér bara á eyrað, ef ég hringi
á lögregluna?
Alísa las fréttina og sagði svo:
— Ég sé ekki betur en það séu
önnur vitni, sem sáu þetta öðruvísi.
— Gott. Og þá viltu að ég kasti
mér á höfuðið út í morðrannsókn
og reyni á hin vitnin. Það er stór-
kostlegt! Það er alveg stórfínt. Flnt
fyrir þig og fínt fyrir Pollý. Það
er gott fyrir barn að alast upp und-
ir því að þurfa að segja, hann
pabbi var handtekinn og kærður
fyrir morð, en svo var hann sýkn-
aður, kannske hann hafi bara ver-
ið fundin sekur fyrir manndráp í
ógáti og kemur úr tukthúsinu eftir
ár eða svo, er það ekki gott fyrir
barnið?
— Johnny, þú horfir framhjá aðal-
atriðinu, þú drapst engan, og þar
að auki, eftir því sem þú hefur sagt
mér, var þessi Shlakmann skrímsli.
— Því miður, kæra frú er það
jafn ólöglegt í þessu landi að drepa
skrímsli eins og dýrðlinga.
— En þú drapst hann ekki.
Ég lét fallast í stól við eldhús-
borðið og fól andlitið í höndum mér.
— Mér finnst nú bara að ég viti
það ekki fyrir víst lengur — þetta
er eins og slæmur draumur, sem
ég get ekki vaknað af. Ég hef les-
ið um hvernig lögreglan nær (
menn og lögreglan nær í játningu
og heldur svo manninum í alls kon-
ar sálrænum pyndingum, þar til
hann skrifar undir. Þannig líður mér.
Ef þeir skrifuðu játningu og tækju
síðan að hamra á mér myndi ég
skrifa undir hana. Vegna þess að
ég veit ekkert fyrir víst lengur.
Kannski hrinti ég honum, hvað get
ég vitað um það?
— Þú ert heilbrigður og venju-
legur maður. Þannig veiztu það. Þú
hrintir honum ekki. Þú sagðir að
hann hefði minnt þig á pabba þ'nn.
Þú vissir ekki hver Shlakmann vir.
Þú hataðir hann ekki og þú hrinlir
honum ekki. Þú getur ekki ha‘a
hrint honum. Johnny. . . .
— Þú þekkir ekki þetta fólk. Þú
hefur hvorki séð Montez eða Ang'e.
Fiún lagði aðra hendina á hötuð
mitt og strauk létt yfir það. — Vesa-
lings Johnny. — Hárið á þér er
blautt, þér hlýtur að hafa liðið herri-
lega.
— Mér hlýtur að skána.
— Auðvitað, Johnny. Má ég ekki
hringja á lögregluna. Ég held að
við ættum að gera það, en ég geri
það ekki nema þú viljir.
— Ég vil það ekki, muldraði og.
— Jæja þá, við verðum að hugsa
um eitthvað annað.
— Hvað? spurði ég vonlaus.
— Lykilinn, til dæmis. Hann hlýt-
ur að vera hér. Eigum við ekki að
leita kerfisbundið að honum? Við
getum farið ( gegnum húsið. hsr-
bergi fyrir herbergi og ef hann er
hér finnum við hann.
Ég leit á hana og kreisti frnrn
bros. — Alísa ....
- Já?
— Ég þarf ekki lækningu núna,
ekki núna, ég þarf lykilinn.
— Við finnum lykilinn, Johnny.
— Nei. Við finnum hann ekki.
Þú veizt að við finnum hann ekki.
Þú lézt hann á borðið, sagðirðu
það ekki?
Hún kinkaði kolli.
— Og hann er ekki þar núna.
— Nei, hann er þar ekki núna.
— Það þýðir að einhver kom inn
í húsið og tók hann. Það er til-
gangslaust að leita að honum. Það
getur verið að ég sé að verða vit-
laus, en þú ekki.
Hún starði á mig hugsi og kink-
aði kolli. — Það er rétt hjá þér.
— Skrýtið, sagði ég, — ég sit
hér og bíð eftir þvi að dyrabjallan
hringi, bíð eftir því að Angie komi
aftur — og legg fyrir mig þá spurn-
ingu hvað eftir annað, af hverju
við flýjum ekki. Þannig myndu börn
ráða fram úr þessu vandamáli.
— Þetta er okkar hús, Johnny.
— En ég hugsa eins og barn. Ég
segi við sjálfan mig, ætti ég að
berjast við hann? En ég kann það
ekki. Ekki við mann eins og hann.
Svo spyr ég: Ætti ég að taka hníf
upp úr skúffunni? Eða ætti ég að
taka eldskörung eða eitthvað þess
háttar? Svo fer ég að óska þess að
ég ætti byssu. Til hvers? Hef ég
taugar til að skjóta hann eða nokk-
urn og hvernig skýtur maður ann-
ars mann? Hvernig getur maður
bara miðað byssu og allt i einu
skotið hann?
— Þú gætir það ekki, Johnny.
— Hvern andskotann þýðir þefto
þá allt saman? Ég er fullorðinn
maður og bið eftir þvi að einhver
komi sem lemur mig til óbóta, ef
til vill drepur mig. Hann er ekki
með byssu. Hann notar hnúajórn og
dósahníf. Það var maður, sem sagði
mér hvað hann gæti gert mönnum
með dósahnífnum og hnúajárnum.
Shlakmann — Shlakmann sagði mér
það.
— Shlakmann?
— Ekki gamli maðurinn á braut-
ar pallinum, ég hef víst gleymt að
segja þér frá því en það var hringt
f mig á skrifstofuna í morgun og
sá sem hringdi sagðist heita Shlak-
mann. Hans Shlakmann. Hann sagði
að gamli maðurinn í neðanjarðar-
brautinni hefði verið faðir hans. Svo
sagði hann mér hvað Angie gerði
stundum með hnúajárnunum og
dósahnífnum.
— Hvað vildi hann?
— Hvað heldurðu — lykilinn.
— Fyrir Montez?
— Kannske, ég held ekki.
— Trúðu mér, Johnny, það er
ekki eins slæmt og þú heldur. Þessi
Angie fer ekki að lemja þig. Hann
yrði að drepa mig lika og það ger-
ir hann ekki. Ekki hér um hábjart-
an daginn, þetta eru ekki venju-
legir glæpamenn. Montez er sendi-
herra, hann er sennilega úr sendi-
nefnd Sameinuðu þjóðanna líka.
Geturðu ímyndað þér að sllkir menn
sendi einhvern hingað til að drepa
okkur?
— Ég get ímyndað mér það, sagði
ég önuglega.
— Ég get það ekki og þar að
auki höfum við lykilinn.
— Ég hef hann ekki.
— Johnny! sagði hún og leit á
mig hvasst. — Þeir vita ekki að við
40. tbi. VIKAN 43