Vikan - 09.01.1969, Blaðsíða 17

/------------------------------------------------------------------------------------------"N'
ÞAD SEM ADUR EK KOMIB:
Angelique er komin ásamt manni sínum tii meginlands Ameríku. Þau tóku land þar sem de Peyrac hafði komið sér
upp litlu þorpi á Nova Scotia, og kallaði Gouldsboro. Þar fann hún aftur syni sína, Florimond og Cantor, sem voru
komnir lil föður síns, en hún hafði álitið þá dáná. — I Gouldsboro urðu mótmælendurnir frá La Itochelle eftir, að
undanteknum Jonasarhjónunum og Elvire, hinni ungu ekkju bakarans og sonum hennar, en þetta fólk hélt af stað
ásamt greifahjónunum og mönnum greifans í leiðangur lengst inn í skógana, þangað sem fáir hvítir menn höfðu áður
farið. Hestar höfðu aldrei troðið þessar slóðir, en nú tók greifinn nokkra hesta með. Hann sagði, að þar sem menning
ætti að skjóta rótum, væru hestar ómissandi. Leið þeirra var heitið til varðstöðvar greifans, Katarunk, ofarlega
með Ivennebecfljóti. Venjulega leiðin þangað var eftir ánum, en nú brauzt greifinn með liði sínu beint af augum.
Þetta var erfið ferð og harðsótt, en loks náðu þau svo langt, að ein dagleið skildi milli þeirra og varðstöðvarinnar.
Þá sleit hryssa Angelique sig lausa úr náttstað, en þegar Angelique fór að leita hennar, heyrði hún messugjörð krist-
iuna manna. Þeir komu auga á hana og veittu henni eftirför, hrópandi „kvendjöfullinn frá Akadíu!“ — en hún slapp
í áningarstað og skýðri frá því, sem fyrir hana hafði borið. Og Peyrac býr sig undir átök ....
v__________________________________________________________________________________________/
i göngunni með skotum, begar þeir leggja af stað yfir síðari helming
vaðsins, án þess að meiða nokkui'n.
— Heldurðu, að þú getir það?
Angelique hafði grandskoðað allar aðstæður mjög vandlega, og nú
sneri hún sér að eiginmanni sínum.
— Hvað um þig, Joffrey? Ertu ekki þjálfuð skytta líka?
— 1 þessari fjariægð er ég viss um, að þín augu eru betri en mín ....
— ,Sé svo ....
Hún hikaði. Það sem hann bað hana að gera, var einkar erfitt. Sólin
flæddi ofan i gljúfrið.
Hinsvegar var hún glöð yfir því trúnaðartrausti, sem greifinn sýndi
henni, og að geta að lokum lagt eitthvað af mörkum sjálf. Synir hennar
og karlmennirnir, sem í kring stóðu, horfðu efablöndnum augum á
hana, undrandi yfir hegðun greifans, og hún fagnaði þessu tækifæri til
að sanna þeim, að þegar stríð og skothrið voru annarsvegar, hafði hún
séð jafnmikið, ef ekki meira en þeir, þótt þeir væru sjóræningjar.
Joffrey endurtók:
— Ætlar þú ?
Hún svaraði:
— Ég skal reyna. Hvaða vopn læturðu mig hafa?
E’inn mannanna rétti henni múskettu, sem hann hafði hlaðið, en
hún hristi höfuðið.
— Ég vil fá byssu, sem ég hef hlaðið sjálf.
Henni var rétt byssa Monsieur de Peyracs. Þessa byssu bar Bretoninn
Yann le Couennec fyrir hann og hugsaði vel um. Úr þessari múskettu
mátti skjóta tveimur skotum, án þess að hlaða hana á milli. Skeftið
var úr valhnot en greypt með perlumóðurskel. Hún var bæði iétt og
sterk og Angelique bar hana að öxlinni, ánægð i bragði. Hún skoðaði
púðrið, kúlurnar og hvellettuna, sem henni var rétt, hreinsaði tvöfalt
hlaupið, þjappaði i forhlaðinu og kúlunum og lokaði byssunni. Augu
full af forvitni fylgdu hverri hennar hreyfingu.
Þegar hún hafði komið hvellhettunum fyrir, hallaði hún sér að
steininum.
Hún fann á ný fyrir þessari spennu, sem hún þekkti svo vel, tilfinn-
ingunni sem fylgdi skæruhernaði. I sólarljósinu fyrir neðan sá hún eyj-
aroddann og glitra á steinana við seinni helming vaðsins.
Hjarta hennar tók að slá örar. Þannig fór henni alltaf, áður en átökin
hófust, en þegar stundin rann upp, var hún þvert á móti einkennilega
róleg, undarlega tóm og ísköld.
Hún stóð upp:
—• Hafið tvær hlaðnar byssur reiðubúnar handa mér, ef fyrstu skotin
verða ekki nóg til að stöðva þá.
Svo beið hún.
Minna en klukkustund seinna glumdi skrækur nátthrafn við gegnum
skóginn. Það var svo kunnuglegt hljóð, hrafnskrunkið og kurrið i dúf-
unum, að enginn veitti því sérstaka athygli. En Nicholas Perrot las
sérstaka merkingu úr þessu kalli. Hann hallaði sér í áttina til Angelique
og sagði:
— Þetta var merki Mazoks.
Það var Indíáni, sem fyrstur kom í ljós á árbakkanum, Húroni, og á
eftir honum kom loðdýraveiðimaðurinn, sem Angelique hafði séð um
kvöidið áður í gljúfrinu. Síðan kom liðsforingi, nokkrir Indíánar og
mjög ungur Frakki. gullinhærður drengur, klæddur í bláan lafafrakka
liðsforingja konungsins, en hann bar harla sundurleitt safn vopna, öxi,
sveðju og púðurhorn. Knipplingahálshnýtið var þvælt og kæruleysis-
lega bundið, en hatturinn var allur beyglaður og skreyttur með svörtum
og hvitum arnarfjöðrum, sem áttu ekkert sameiginlegt við aðrar skreyt-
ingar á búningi hans, jafnvel þótt borðarnir á uppábrotunum, líning-
arnar og hnappagötin, bentu til þess, að föt hans hefðu eitt sinn verið
einhverskonar einkennisbúningur. Hann var með legghlífar úr leðri og
í mokkasinum.
Þau sáu hann þjóta niður að ánni, fullan af kátínu og skvetta framan
í sig vatni. Yfirmaður hans, risinn með hattinn, sem Angelique hafði
skotið i gegnum kvöldið áður, kallaði:
— Rólegur, Maudreuil! Þú hefur eins hátt og elgsdýr i áhlaupi.
—■ Nú, við erum ekki nema tvær mílur frá Katarunk, svaraði ungi
maðurinn glaðlega. — Óttastu, að við rekumst aftur á illa anda eins
og í gærkvöldi ?
Raddirnar bárust skýrt og greinilega til fólksins, sem stóð í leyni
hinum megin við ána.
—• Ég veit ekki hvað ég óttast, svaraði lautinantinn. — En mér gezt
ekki að þessum stað. Mér hefur alltaf fundizt þetta vera banagildra.
Hann leit upp á klettana og það var eins og hann boraði augnaráðinu
gegnum laufin, sem bærðust hægt í blænum.
—• Finnurðu lykt af Irokum? spurði ungi maðurinn og hló. -— Það
er eins og þú hafir sérstaklega stillt nef fyrir þá.
—• Nei, en ég finn eitthvað annað á mér. Ég veit ekki hvað. Við
skulum halda áfram. Þvi fyrr, sem við náum yfir, þeim mun betra.
Komið nú. Ég fer fyrstur. L’Aubigniere, kallaði hann til loðdýraveiði-
mannsins. — Viltu vera síðastur?
Og svo lagði hann af stað út yfir vaðið. Stökk í fimlegum, stórum
skrefum frá steini til steins.
Uppi á klettunum snerti Nicholas Perrot öxl Angelique, þar sem þau
voru falin í trjánum:
— Fyrir guðs skuld, dreptu hann ekki. Þessi stóri er Pont-Briand
lautinant, bezti vinur minn. Loðdýraveiðimaðurinn er Hinir þrír fingur
þriggja fljóta, og sá yngsti er Maudreull barón, bezti drengur í Kanada..
Angelique lokaði augunum andartak, til merkis um að hún hefði heyrt
orð hans. Já, auðvitað myndi hún beita ýtrustu varfærni við svona
virðulega óvini, en þetta gerði henni ekki auðveldar um vik með það,
sem hún átti að gera.
Risinn, sem Perrot hafði kallað Pont-Briand lautinant, var kominn
út á eyjuna. Þarna stóð hann grafkyrr með hendur á lendum og virti
fyrir sér umhverfið eins og tortrygginn hundur. Hann þefaði út i loftið.
Hann var hattlaus og dökkt hár hans blakti um höfuðið og axlirnar.
Birtan kom aftan að honum, svo hann leit út fyrir að vera með ofur-
lítin rauðan geislabaug. Það var ekki að sjá, að hann skynjaði neitt
óvenjulegt. Hann yppti öxlum og lagði af stað yfir eyjuna, á undan
Húronúnum, sem þegar voru komnir yfir vaðið.
Angelique einbeitti sér af alefli og studdi byssuna við öxl sér. Svo
fylgdi hún Pont-Briand með byssuhlaupinu, þegar hann gekk niður að
vatninu, hinum megin við eyjuna.
L’Aubigniere loðdýraveiðimaðurinn, var nær henni. Hann var enn á
bakkanum og herti á villimönnunum, sem héldu áfram að þyrpast út
úr skóginum. Pont-Briand var nú kominn fremst fram á litlu eyjuna.
Hann nam staðar eitt andartak og leit á menn sina, sem nú voru sem
óðast að stikla yfir vaðið. Án þess að vita af því, bætti hann um fyrir
þeim, sem fylgdust með honum ofan af klettunum, og sagði, að áður
en langt um liði, myndi allur ihópurinn verða saman kominn í gljúfrinu,
og það var einmitt það, sem Joffrey de Peyrac ætlaðist ti.l.
Að lokum sneri lautinantinn sér við og lagði af stað yfir siðari
helming vaðsins.
Stundin var komin.
Öll athygli Angelique beindist að þessum eina stað: flata steininum,
sem maðurinn æt'laði að fara að stíga á.
Hún kreppti fingurinn um gikkinn. Það kvarnaðist úr steininum utan-
verðum og glumdi í öllu gljúfrinu af bergmálinu.
Franski lautinantinn stökk aft-ur á bak:
Framhald á bls. 43
2. tbi. VIKAN 17