Vikan - 17.07.1969, Síða 37

að hitta herra Muskham, þá er það eins öruggt og sólin, að hann
ríður hér fram hjá klukkan fimm mínútur yfir tíu. Það er hægt að
stilla klukkuna eftir honum, þá daga sem engar kappreiðar eru.
— Þakka yður fyrir, það sparar mér ómak.
Fimm mínútum fyrir tíu stillti hann sér upp, fyrir framan hliðið,
með sígarettu í munninum. Hann stakk höndunum í buxnavasana
og hallaði sér upp að hliðinu. — Ef ég get slegið hann í rot, þá geri
ég það, hugsaði hann með sér.
Þrjár mínútur yfir tíu, jú, það var rétt sem veitingamaðurinn
sagði, hann lét ekki standa á sér, þarna kom hann. Hann sat vel
gæðinginn. En allt í einu sá Wilfrid að það komu kippir í andlitið
á honum, hann sneri hestinum við. — Nú, hann er farinn til að
sækja keyrið, hugsaði Wilfrid. Rödd fyrir aftan Wilfrid sagði: —
Hvað sagði ég yður, herra minn. Hann er stundvís.
— Hann virðist hafa gleymt einhverju.
— Þeir segja í hesthúsunum að hann sé ótrúlega nákvæmur með
tímann. Þarna kemur hann aftur.
Jú, það var sannarlega herra Muskham. Um þrjátíu metrum frá
Wiifrid, fór hann að baki. Wilfrid heyrði hann segja við hestinn: —
Stattu þarna, Betty! Hann fékk hjartslátt og fann hvemig hnefarnir
krepptust í vösum hans, en ennþá hallaði hann sér að hliðinu. Veit-
ingamaðurinn hafði gengið frá honum, en Wilfrid sá út undan sér
að hann hinkraði við í gættinni. Muskham gekk til hans, með keyri
í hendinni.
— Nú, hugsaði Wilfrid.
Þegar þrír metrar voru á milli þeirra, nam Muskham staðar.
— Eruð þér tiibúinn?
Wilfrid lét sígarettuna detta úr munni sér, tók hendurnar upp úr
buxnavösunum, og kinkaði kolli. Hávaxni maðurinn með svipuna tók
undir sig stökk, en Wilfrid gerði það sama, svo það varð svo stutt
á milli þeirra, að svipan kom ekki að notum. Muskham fleygði henni
frá sér. Þeir flugust á, en svo var eins og báðir hugsuðu það sama;
þeir slepptu tökunum hvor á öðrum, en reiddu hnefana. Það varð
nú greinilegt að hvorugur dró af sér.
Þrátt fyrir hita orrustunnar sá Wilfrid að fólk hafði safnazt sam-
an til að horfa á aðfarirnar, þeir voru orðnir skemmtiatriði fyrir
þopsbúa. Blóðið rann úr nefi og munni beggja.
— Þarna fenguð þér það, herra Muskham, öskraði einhver.
Það var eins og Wilfrid sækti í sig veðrið við þessi öskur. Hann
reif sig lausan og tók undir sig stökk. Hnefi mótstöðumannsins hitti
hann í brjóstið, en hann náði taki á hálsi hans, og þeir ultu báðir
um koll. Þeir slepptu og stóðu aftur á fætur. Andartak stóðu þeir
andspænis hvor öðrum, eins og til að sækja í sig veðrið, en þá sá
hann það sem hafði komið Muskham til að haga sér svona. Hinum
megin við götuna stóð Dinny upprétt í opnum bíl, hélt annarri
hendinni fyrir munninn, en með hinni skyggði hún fyrir augun.
Wilfrid snerist á hæl og flýtti sér inn í veitingastofuna.
Meðan Dinny var að klæða sig og komast til Cork Street, hugsaði
hún hvernig allt væri í pottinn búið. Bréfið sem Wilfrid hafði fengið,
var örugglega frá Muskham. Þar sem hann hafði horfið, eins og
saumnál í heystakk, þá varð hún að fara eftir hugboði sínu. Það
þýddi ekkert úr þessu að fá Sir Lawrence til að tala við Muskham,
það yrði hún að gera sjálf, og líklega var það betra. Klukkan var
átta, þegar hún kom til Cork Street, og það fyrsta sem hún spurði
um, var hvort Wilfrid ætti byssu.
— Já, ungfrú, sagði Stack.
— Tók hann hana með sér?
— Nei.
— Ég spyr, vegna þess að hann átti í erjum í gær.
Stack strauk um órakaða kinn sína. -— Eg veit ekki hvert þér ætlið
að fara ungfrú, en viljið þér ekki að ég komi með yður?
— Ég held það væri betra ef þér athuguðuð hvort hann hefir tekið
lest til einhvers hafnarbæjar.
— Það er rétt. Ég tek hundinn með mér.
— Hafið þér náð í bíl handa mér?

NYTT FRA RAFHA
56 LÍTRA OFN
MEÐ LJÓSI,
yfir- og undirhita
stýrt með hita-
stilli. Sérstakt
glóðarsteikar-
element (grill).
Klukka með
Timer.
______________________I
—
29. tbl. VIKAN 37