Vikan - 21.08.1969, Síða 47

Honum verður litið upp í brekk-
una. Hann er orðinn einn á eyr-
inni en þarna sitja hlæjandi fé-
lagarnir, sem greinilega njóta
stundarinnar, þótt ekki séu þeir
að dorga. Sumarið í blænum —
lindahjal — fjarlægur fossniður
— bros á hvarmi og huglæg
og eftirminnilegan. Nokkrar
tengsl, gera svip dagsins hlýjan
gamlar myndir segja söguna og
túlka betur fögnuðinn í fasi
fólksins en orð fá gert.
Sumargestir árinnar hafa frið
fyrir áleitnu agni veiðimannanna.
Þennan dag er áformað að heim-
sækja vatnabúa ofan byggða.
Ennþá er veðrið stillt og landið
sumarfagurt. Svitadropar falla
um brá þeirra, sem feta bratta
vegleysu upp að vötnunum. En
til nokkurs er að vinna. Heiðaró
— veiðivon — Skapið er létt og
erfiðið gaman.
Vatnsflöturinn er lognsléttur
— lágar hæðir spegla þar mynd
sína. f gfóðutsælum hólma
skammt frá nyrðri bakkanum
hefur fjallasvanur búið fjöl-
skyldu sinni fagurt heimili. Áð-
ur var oft glatt í umhverfi vatns-
ins. Býlin neðan brúnna eiga
hér mikil og velgróin slægju-
lönd, sem fyrr voru nytjuð og
mátti þá víða sjá tjöld rísa og
fólk að starfi. — En þar heyrð-
ust líka bergmála léttir hlátrar
í kyrrð kvöldsins, þegar ungt
fólk leyfði sér dagsauka að lok-
inni vínnu. Aldagamlar alfara-
Greinarhöfundur algallaður við
ána með stöng í hendi.
leiðir voru þá fjölfarnar. Nú eru
þær aðeins grónir troðningar,
senn flestum gleymdir og af öðr-
um aldrei þekktir. — Ævintýri
ljósra sumarnátta eru ekki leng-
ur samofin svipmyndum heiða og
hálsa — augu æskunnar ekki
skyggð af bliki blárra vatna —
né ráðning framtíðardraumsins
bundin lindahjali og lóusöng.
Leikvangur þroskans er sjaldn-
ast á þeim slóðum.
Feitir, stórir urriðar láta ekki
hlut sinn án átaka. Stöngin
svignar — strengurinn titrar.
Veiðimönnum hitnar í hamsi.
Stutta dagstund er kyrrðin rof-
in. Andi gamallar hefðar svífur
yfir vötnunum. Sólin er hnigin.
Kvöldgolan leikur að stráum.
Aftur er rótt yfir eyðislóðum.
Undanhaldið er létt niður
Kjölinn. — Stutt dvöl á heimili
Bæjarbóndans er viðfelldinn
dagsauki. Þótt hann hafi heima
setið mætti ætla, eftir brosi hans
að dæma, að hann hefði dregið
þar stærstan hlut.
Gleði veiðidagsins er bundin
fleiri viðbrögðum en þeim ein-
um — að drepa fisk.
☆
Hvergi verður landslagið miklu fallegra en þar sem kyrrsœl vötn
hafa sorfið það niður og skapað sér veg.
34. tbi. VIKAN 47