Vikan - 23.10.1969, Blaðsíða 22

Hér er komið sögu:
Helen Rogers er ritari hins unga saka-
málaverjanda Franks Michells. Þau eru
trúlofuð og í þann veginn að ganga í hjóna-
band. Kvöld eitt vinnur Helen eftirvinnu
fram yfir miðnætti. Þegar hún sezt inn í
bíl sinn til heimferðar, ræðst maður á hana
úr felum á afturgólfinu, skéllir pappakassa
yfir höfuð hennar og hótar að verða henni
og móður hennar að bana, ef hún geri ekki
sem hann segir og sœki fyrir hann 200
þúsund dollara, sem hann œtlar að kúga út
úr þriðja manni. Helen þorir ekki annað en
samþykkja, og maðurinn kveðst muni gera
henni viðvart, þegar mál sé að sœkja pen-
ingana.
Þrátt fyrir viðvörun hans hefur hún sam-
band við lögreglumennina Hawkins og
Barney Carlson. Hún segir allt af létta og
þeir láta hlerunartœki á síma hennar, til
að taka röddina upp á segulband, ef hann
hringdi, og síðan hafa uppi á manninum með
aðstoð svokallaðs raddrita.
Nœsta morgun, þegar Helen er í bíl sín-
um á leið til vinnu, lœtur maðurinn aftur
til sín heyra. Hann talar gegnum vasasendi,
sem liggur í bílnum. Hann segir henni að
sækja. peningana á ákveðinn stað sama
kvöld. Hún gerir það undir eftirliti lög-
reglunnar, og sá sem féð afhendir er síð-
an tekinn höndum og yfirheyrður. Hann
reynist aðeins milliliður og grunur leikur á,
að vinnuveitandi hans, milljónamœringur-
inn McNulty, sé fórnarlamb fjárkúgarans.
Síðar um nóttina kallar maðurinn á Helen í
vasasendinum. Hann segist hafa sambönd hjá
lögreglunni og vita, að Helen hafi leitað til
hennar. En hann býðst til að gefa henni síð-
asta tœkifœrið: Þegar hún aki til skrifstof-
unnar um morguninn á hún að láta þening-
ana í farangursrúm bílsins og skilja það eftir
ólæst. Meðan á samstalinu stendur þekkir
Helen allt í einu röddina. Hún lætur pen-
ingana í farangurskistuna og leggur bílnum
utan við skrifstofuhúsið. Hún hittir Hawkins
í snyrtiherberginu og segist hafa þekkt
röddina: Maðurinn sé Lee Blackburn, gam-
all skólabróðir hennar. Við rannsókn kemur
í Ijós, að hann er látinn fyrir nokkrum mán-
uðum.
Hawk fær símahringingu frá Helen. —
Eitthvað hefur komið fyrir, segir hann sam-
starfsmönnum sínum að því loknu. — hún
vill hitta mig. Nú förum við. En ég á er-
indum ólokið á leiðinni.
HANN gekk inn óhrjálega skrifstofu, sem
einu sinn: hafði gegnt því hlutverki að
vera tóbaksverzlun. Á gluggann var mál-
að með gamaldags bókstöfum: Einkalán og
vörukaup. Stafirnir voru ærið veðraðir.
Sá sem þar réði húsum var Sullivan
skjalataska. Hann hafði verið kallaður
Skjalataskan í þau fjörutíu ár, sem hann
EVÖLDD F7M
BEÚÐKAUPID
8. HLUTI
EFTIR GORDON OG
MILDRED GORDON.
Hún var á leiS til síSustu viS-
skipta sinna viS fjárkúgarann.
Gegnum vasasendinn á gólfinu
komu móSursýkisleg fyrirmæli
hans: Haltu ferSinni, bensíniS
í botn! HraSar, hraSar!
hafði verið veðlánari, og enginn mundi leng-
ur hans rétta skírnarnafn. Hann hafði Hfs-
framfæri af því að lána fé til skamms tíma
með háum vöxtum, einkum þeim, sem þurftu
að kaupa sér frelsi með því að leggja veð
fyrir sér hjá yfirvöldunum. Hawk vissi, að
Frank Mitchell lét skjólstæðinga sína allt-
af leita til Sullivans.
Skjalataskan sat á stól og dró ýsur, hall-
aði sér upp að veggnum en hafði fæturna
uppi á öðrum stól. Á veggnum fyrir ofan
hann hékk gamaldags sími. Gamalt borð-
stofuborð gilti fyrir skrifborð. Línóleumgólf-
dúkurinn var svo slitinn á köflum, að skein
í gólfborðin. Skjalataskan leit upp og pýrði
augun.
— Hefur einhver skotið borgarstjórann?
spurði hann.
-—■ Nei, ég kom nú bara við til að heilsa
upp á þig, svaraði Hawk vingjarnlega.
— Onei, svaraði Sullivan og rétti úr sér.
— Þér liggur örugglega eitthvað á hjarta.
— Þú þekkir mig ekki vel.
— Þú ert ágætur, svaraði Sullivan og
brosti ánægiulega. — En hvað viltu?
— Lee Blackburn.
— Blackburn, segirðu. Blackburn. Það var
Blackburn 1957, en hann fékk ekki lánað
lausnarféð hjá mér.
— Það er ekki sá, sem ég á við. Þessi ætti
að vera miklu yngri.
Sullivan fingraði gegnum spjaldskrána
sína. — Nei, sagði hann svo. — Enginn Lee
Blackburn.
— Þakka þér fyrir hjálpina, sagði Hawk
og gekk til dyra.
— Það var ekkert. Komdu oftar við. Þú
þarft ekki að eiga erindi.
Þessu næst heimsótti Hawk Ed Carsson hjá
Crenshawbanka.
— Ég veit, að þér borguðuð út tvöhundr-
uðþúsund dollara, í hundraðdollaraseðlum,
mjög nýlega.
Ed Carson kinkaði kolli. — Joseph
McNulty. í mínum eyrum hljómaði það sem
mannránstilfelli. Ég vona, að ekkert hafi
gerzt?
Hawk bauð ekki fram neinar skýringar,
og Carson hafði vit á að spyrja ekki frekar.
Hawk spurði, hvort bankinn hefði tekið upp
seðlanúmerin, og Carson svaraði því til, að
svo væri.
— Það gerum við ævinlega, ef upphæðin
fer yfir fimm þúsund dollara. Ég varð að
senda í aðra banka til að safna saman nægi-
lega mörgum hundrað dollara seðlum. Þetta
var álitlegur böggull, og ég bauð Joe að láta
hann hafa vopnaðan vörð, þegar hann fór
með staflann, en hann afþakkaði. Mér var
ekki um sel að hleypa honum einum með alla
þessa peninga. Ég veit ekki, hvort þér vitið
það, en hann er hálf illa staddur um þessar
mundir. Hann hefur teygt lánstraust sitt til
hins ýtrasta, eins og reyndar flestir stórtæk-
ir verktakar gera. Við neyddumst til að
neita honum um lán í síðasta mánuði. Það
kom í ljós, að hann skuldar næstum milljón.
En hann klórar sig örugglega fram úr því.
Hann hefur alltaf gert það.
Ungur bankastarfsmaður kom inn, með
lista yfir seðlanúmerin. Carson lét Hawk
hafa listann. — Okkur er hlýtt til McNultys,
sagði hann. — Hann hefur skipt við okkur
í fimmtán ár. Ég vona, að hann hafi ekki
orðið illa úti.
AU hittust enn einu sinni í snyrtiherbergi
kvennanna, og um leið og Hawk kom
inn, sá hann að Helen myndi ekki þola
öllu meira. Á andliti hennar voru djúpir
skuggar, augnaráðið hvikult og óvisst, og hún
kreppti hnúana um töskuhandfangið.
— Ég hef tekið ákvörðun, sagði hún og
hikaði, eins og hún væri raunar óákveðin.
— Ég hef ákveðið, að ég verði að fara ein
til móts við fjárkúgarann.
Hún forðaðist að horfast í augu við hann,
því henni fannst hún vera að svíkjast und-
an merkjum. — Ég vil fyrir hvern mun
halda lífinu, og ég held, að ég hafi meiri
möguleika, ef ég hætti að vinna með ykkur.
Hawk varð argur. Þetta fylgdi allt sínum
föstu skorðum. En einhvern veginn hafði
hann ekki átt von á, að hún myndi fara
svona að. Aðrar, kannski, en ekki Helen
Rogers.
— Það er einmitt það, sem kúgarinn vill
að þú gerir, sagði Jenny Barton. — Ég sé,
að hótanir hans hafa haft nákvæmlega þau
áhrif, sem hann bjóst við.
Helen hristi höfuðið. — Það er ekki það.
Það er bara — nú horfði ég hlutlægt á þetta.
Hann veit, að ég hef haft samband við lög-
regluna.
Hawkins sagði, í lágum hljóðum: — Hann
getur gert við þig það sem honum þóknast,
ef þú ferð ein.
Hún strauk yfir hárið, og hreyfingin var
þvermóðskuleg. Hawk fann, að hann yrði
að vera mjög laginn, ef hann ætti ekki að
missa hana.
— Ég hef rætt málið við unnusta minn.
Jahá, svo það var Frank Mitchell, sem
stóð bak við þessa ákvörðun. Ef Hawk gæti
nú bara ruðzt inn í hugsanagang hennar,
og fengið hana til að hugsa rökrétt. En
hvernig átti hann að finna ráð til þess, að
fá hana til að setja sig upp á móti vilja
22 VIKAN 43-tbl-