Vikan - 23.10.1969, Blaðsíða 48

— Viljiö þiö ensk höfuöleðnr ? Höfuðleður Englendinga.
Elvire greip hendinni fyrir munninn og hljóp burtu.
— Viljið þið ensk höfuðleður? spurði Indíáninn. — Þetta eru heil
höfuðleður. Ég risti þau sjálfur i Jamestown, af hausum þessara fyr-
irlitlegu eyðimerkurrotta, sem drápu herra vorn Je9Ús ......... Svo
ef þið eruð sannkristin skulið þið hengja þau á dyrnar ykkar.
Svo rak þessi stóri Abernaki upp hrossahlátur, þegar hann sá
skelfingarsvipin á andlitum fólksins, snerist á hæl og skálmaði burt,
rétt eins og hann hafði komið, hrokafullur og hélt bessum hræðilegu
sigurlaunum sinum armslengd frá sér.
Þegar leið að júní gaus u|PP kvittur um það að hópur vopnaðra
manna væri á leiðinni frá Kennebec í eintrjáningum. Allt hafði verið
hljótt um sinn. Stundum hlóu íbúar Wapassou, þegar þeir ímynduðu
sér hvernig allt myndi verða, þegar þau höfðu gengið frá bústað sín-
um til vetrarins. Þau álitu, að þau myndu ekki sjá nokkurn mann
svo mánuðum skipti, því hver myndi voga að hætta sér yfir þessa
hræðilegu auðn? En frönsku Kanadamennirnir þorðu allt, það höfðu
þeir sýnt þennan vetur. Sannarlega hafði þau ekki skort gesti þennan
vetur.
Og nú, þegar þau voru aftur orðin sterk og hraust og átbu nóg af
byssupúðri og skotum, óskuðu þau einskis fremur en að fá fleiri
gesti .....
En brátt kom í ljós af ákveðnum smáatriðum, sem flökkuindíán-
arnir höfðu greint frá að þessi hópur sem var á leiðinni til þeirra
var hópur málaliða, sem Curt Ritz, hægri hönd Peyracs hafði ráðið,
en Peyrac hafði einmitt skilið hann eftir i nýja-Englandi í þessu
augnamiði.
Nú höfðu þau aðra ástæðu til að vera spennt og Nicholas Perrot
lagði af stað ásamt Indíána sínum, til að njósna meða hinir flýttu
sér að koma upp skálum fyrir nýju íbúana. Nokkrum dögum síðar
kom Panis Indíáni Nicholasar Perrot hlaupandi heim til þeirra meö
miklu irafári.
— Þeir eru komnir! Þeir eru komnir!
Hvíta fólkið og Indíánarnir í Wapassou kastaði því, sem það var
með i höndunum og hljóp niður að vatnsbakkanum. Þegar þau komu
að enda þriðja vatnsins var fyrsti maðurinn að koma upp í gegnum
fyrsta runnann, þar sem fossinn steyptist fram af klettinum.
Þessi maður var með stálbrjóstplötu, hnubbaralega vaxinn, ger-
manskur yfirlitum með gróft, ljóst hár og blá augu undir loðnum
augabrúnum, hin fullkomna mynd málaliða af vígvöllum EVrópu. Þau
umkringdu hann og heilsuðu, hvert um annað þvert, og hann svar-
aði á þýzku.
Fleiri og fleiri komu í ljós og loks Perrot, sem hafði tekið að sér
að vísa þeim veginn. Þeir voru Þrjátíu í allt: Englendingar, Sviar,
Þjóðverjar, Frakkar og Svisslendingar.
Joffréy de Peyrac sá strax að Curt Ritz var ekki meðal þeirra, en
næstráðandi hans og tryggur vinur kynnti sig. Þetta var aðalsmaður
frá frönskumælandi hluta Sviss að nafni Marcel Autine. Hann heilsaði
Peyrac greifa og rétti honum fyrirferðarmikið umslag, sem hann sagði
að hann myndi finna í ástæðu fjarvistar yfirmanns síns. Sjálfur hafði
hann tekið að sér stjórn mannanna og sagðist feginn, að vera kominn
heilu og höldnu. Hann sagði þeim einnig að seglskip hefði komið upp-
eftir ánni með þeim og fleiri myndu koma síðar. Þeir höfðu komið með
matarbirgðir með sér eins og þeir gátu borið og hver maður var með
lítinn kagga af koníaki eða léttu víni til að fagna áfanganum. Þegar
Peyrac spurði hann hvort Ritz væri veikur eða hefði særzt svaraði Au-
tine ekki beinlínis, en sagði að skýringu væri að finna i bréfinu og ef
greifinn óskaði gætu þeir rætt þetta mál síðar.
Peyrac samsinnti þessu, því hann fann að það var ekki til bóta að
spilla ánægju mannanna yfir þessum áfanga.
Inni í Wapassou höfðu löng trönuborð verið sett upp til að fagna
48 VIKAN 43- tbl;
hinum nýkomnu og nú var haldin veizla undir berum himni, en Indí-
ánarnir störðu undrandi á. Angelique gekk milli mannanna og bar
þeim mat, settist hjá þeim til að leita frétta og ræða við þá. Hún var
í sjöunda himni.
— Við höfum sigrað! Við höfum sigrað!
Og hún skiptist á Þýðingarmiklu augnaráði við hina gömlu íbúa
Wapassou, þegar hún átti leið framhjá þeim og tók þétt í hendur þeirra.
Hana langaði mest til að kyssa þá alla, meira að segja Clovis og hún
komst við þegar hún þakkaði þeim. Hún minntist hvað eiginmaður
hennar hafði sagt, þegar þau lokuðu sig inni til vetrarins. Hvað hann
hafði gefið þeim til kynna með leiftrandi augunum: að afkoma vetr-
arins væri undir þeim öilum komin hverju og einu.
Og veturinn var liðinn.
Og þau voru öll hérna ennþá. Hver karlmaður, hver kona, hvert
barn í Wapassou hafði sannað ágæti sitt. Þau höfðu reynzt sjálfum sér
samkvæm og staðizt traust mannsins, sem trúði því, að þau myndu öll
lifa af. Og nú var sigurinn þeirra; þetta var afstaðið.
Þvi þrjátíu menn voru valdir í þessari nýju veröld, þar sem flest
virki gátu aðeins státað af fimm eða mesta lagi sex hermönnum. Hvaða
þjóð gætu nú sigrazt á virkinu að Silfurvatni. Á morgun myndu mála-
liðarnir hefjast handa um að fella tré og byggja ókleifan garð allt um-
hverfis búðirnar. Þeim var borgið.
Þessi Ameríka sem þau höfðu setzt að í, fláráð i tómleika sínum, í
hverju var ögrun hennar fólgin. Sex þúsund Kanadamenn í norðri, tvö
hundruð þúsund Englendingar, tvö hundruð þúsund Elorkvísar, and-
stæðingar Englendinga í vestri og um það bil jafn margir Abernakar,
Algonkvínar og Húrónar i austri, sem studdu Frakka.
Hættan var mjög lítil því landið var stórt og íbúamir veiklaðir af
stöðugum innbyrðis grjum.
Þessvegna var sextíu manna iið ósigrandi, ekki sízt vegna þess að
samstilling liðsins var það sem máli skipti. Frönsku Kanadamennirnir
höfðu þegar sannað þetta, því þótt þeir væru þrjátíu sinnum færri en
andstæðingarnir hafði þeim lánazt að vekja skelfingu í allri Norður-
Ameríku, allt niður til New York og myndi sjálfsagt hafa sömu áhrif
alla leið að Kínahafi.
1 dag hafði Joffrey de Peyrac unnið frelsi sitt og sjálfstæði. Og þegar
tunglið hækkaði á himni hófst gleðin. Indíánarnir höfðu fengið sinn
skammt og tóku þátt í fögnuðinum.
Skemmtunin stóð langt fram á nótt, með drykkju, söng og dansi við
hljóðfallið frá gítar Cantors og ofsafenginni tónlist nýkomins írsks
fiðluleikara. tJr Indíánabúðunum barst trumbuleikur og skjaldböku-
skeljabjöllur gullu í takt við keðjudansana, hringdansana og tarantúl-
urnar sem Enrico Enzi dansaði með fimlegu hnífakasti.
Konurnar þrjár í Wapassou gátu ekki kvartað undan skorti á dans-
félögum. Þetta kvöld dönsuðu Angelique og Elvira alla dansa, sem
menn gátu rifjað upp frá Frakklandi og meira að segja Madame Jónas
neyddist til að dansa rigadoon. Klettarnir bergmáluðu af hlátri, söng,
tónlist og klappi og tunglið skein glatt á vötnin þrjú.
Skömmu eftir miðnætti gekk Angelique aftur inn í húsið, því eigin-
maður ihennar hafði sent boð eftir henni. Hún fann hann inni í her-
berginu þeirra yfir leðurtösku, sem komið hafði ásamt farangri mála-
liðanna og þegar þau opnuðu hana kom í ljós gullfallegur, fölblár satín-
kjóll með kraga úr silfurvíravirki. Þetta hafði hann pantað frá Goulds-
boro ásamt mjög fallegum flauelisbúningi handa sjálfum sér.
Angelique fór næstum feimnislega i þennan nýja kjól og þegar þau
komu bæði í ljós í dyrunum barst mikið hrifningaróp neðan aí slétt-
unni, þar sem fólkið og Indíánarnir höfðu safnazt saman.
1 þessu hrópi fólst stolt, ánægja og sigurfögnuður en einnig ást og
virðing fólksins, til þessara hjóna, sem stóðu þarna og brostu við fé-
lögum sínum; brosi sem galt fyrir allt harðréttið .......