Vikan - 05.03.1970, Qupperneq 30

CHARLES WEBB
(THE
— Bíddu aðeins. Bíddu!
Hvernig skeði það?
— Hvað?
— Eg meina — viltu ekki
segja mér hverjar voru kring-
umstæðumar?
— Nei ekkert sérstaklega.
— Ég meina — hvernig stóð
á? Var hann lögfræðinemi þá?
Hún kinkaði kolli.
— Og þú varst líka í skóla?
— Já.
— Háskóla?
— Já.
— Læra hvað?
Hún gretti sig og leit á hann.
— Hvers vegna ertu að spyrja
að þessu öllu saman?
— Vegna þess að ég hef áhuga
á því, frú Robinson. Hvað varstu
að læra?
— Listasögu.
— Listasögu?
Hún kinkaði kolli.
— En ég hélt að þú — ó, þú
hefur sennilega misst áhugann i
gegnum árin, ha?
— Sennilega.
— Jæja, sagði Benjamín, —
hann var í háskóla, að læra lög-
fræði og þú að lesa þér til um
listir. Hvemig kynntust þið? í
partý eða á balli eða. .. .
— Ég man það ekki, Benja-
SO VTKAN 10- tbl-
GRADUATE) 6. HLUTI
mín, sagði hún um leið og hún
tók úr sér hárspennurnar og lét
hárið falla niður um axl-
irnar. — Og að auki er ég orðin
hundleið á þessu samtali.
— Hvernig skeði það? Hvern-
ig varstu ófrísk?
— Ja, hvernig heldur þú?
— Ég meina, fór hann með
þig heim til sín, eða fóruð þið á
hótel?
— Benjamín, hvaða máli
skiptir það?
— Ég er forvitinn.
— Við vcrum í bílnum hans.
— Ónei!
— Hvað?
— Þið voruð í bílnum?
-— Við höfum varla verið þau
fyrstu um það.
— Ja, nei. sagði Benjamín. —
En það — það er svolitið skritið
að hugsa sér þig og herra Ro-
binson við að gera það í bílnum.
Hann settist og brosti. — f bíln-
um? sagði hann. — Þú og hann?
— Já, ég og hann.
Hann hristi höfuðið og brosti
ennþá. — Svo þar var það sem
Elaine biessunin. . . . Hann leit
upp: —- Hvernig bíl! var það?
— Hvað?
— Manstu hvaða tegund það
var?
— Guð minn góður.
— Nei. sagði Benjamín. —
Mig langar að vita þetta.
■—• Það var Ford, Benjamín.
- Ford! hrópaði hann og
stökk upp úr stólnum. — Ford!
Hann hló upphátt. — Assgoti!
Ford! Það er flott!
— Þetta er nóg, Benjamín.
Hann hristi höfuðið og leit
niður fyrir sig. — Svo blessunin
hún Elaine Robinson varð til í
aftursætinu á Fordara!
— Benjamín!
— Ha, ha, það var stórkost-
legt...
— Benjamín!
— Ha?
Talaðu ekki um Elaine!
Hann hætti að brosa. — Ekki
tala um Elaine?
— Nei.
— Af hverju ekki?
Vegna þess að ég vil það
ekki, svaraði hún, snerist á hæli
og gekk að rúminu.
Af hverju viltu það ekki?
Frú Robinson tók rúmtenpið
af rúminu og lét það detta á
gólfið.
— Er eitthvað í sambandi við
hana sem ég veit ekki? spurði
hann.
— Nei
— Nú, hvað er þá svona dul-
arfullt?
-—- Háttaðu þig.
Benjamín yggldi sig og fór úr
jakkanum. Hann lét hann falla
á stólinn og fór svo að hneppa
frá sér skyrtunni.
— Segðu mér það, sagði hann.
— Það er ekkert að segja.
— Nú, hvers vegna er þetta
þá orðið svona tabú umræðu-
efni allt í einu?
Frú Robinson fletti sænginni
ofan af öðrum koddanum við
höfðalagið.
— Jæja, sagði Benjamín. —
Ég sé ekki fram á annað en að
ég verði að fara út með stúlk-
una og reyna að finna út. .
Frú Robinson rétti skyndilega
úr sér, sneri sér að honum og
starði á hann. — Benjamín, sagði
hún, — farðu aldrei með hana
út.
— Hvað?
— Skilurðu það?
—Hvað? Ég hef alls ekki hugs-
að mér að fara út með hana.
— Gott.
— Ég var bara að grínast.
— Gott.
— En af hverju skyldi ég fara
út með henni?
- Af því bara.