Vikan - 26.08.1971, Síða 11

Lifðu lífinu
Eg var farin að skilja að ástin getur orsakað
vítiskvalir, - já, ég var viti mínu fjær...
FRAMHALDSSAGA
EFTIR H. SHEFFIELD.
Sjötti hluti
CANDICE
nú svo, að hann hefði tapað
áhuganum á mér, vegna ein-
hverra ógnvekjandi atburða,
sem liann hefði orðið vitni að.
Storkið blóð gat kæft ástina.
Ég vissi að ég gæti ekki af-
borið ef ástríða hans væri horf-
in og hann kæmi til mín aftur
viðutan og hugsandi. Það myndi
gera út af við mig af sorg! Ég
myndi drepa mig á stundinni,
— aka inn í fílahjörð eða fleygja
mér fyrir krókódílana, ó, Guð,
mér væri sama, ef ég gæti að-
eins iosað mig við þessa kvöl.
Ég var farin að skilja að ást-
arkvölin er sárust allra kvala.
Ó, já, ég var alveg brjáluð!
Veiðimennirnir, sem eflaust
vissu allt um okkur, en veltu
þvi ef til vill fyrir sér hvort
það var Robert eða Michael,
sem ég var ástfangin af, óku
mér út í auðnina, eða réttara
sagt, fylgdu mér, því að ég ók
sjálf, sömu leið og ég hafði
ekið daginn óendanlega, Fegar
Robert fór. Ég var óskaplega
hrædd. Ég er ábyggilega ekki
sköpuð til að vera frumbyggi.
Ég, sem hughraust hafði gælt
við stórt ljón, sem þeir reynd-
ar sögðu að væri tamið, hefði
dáið samstundis, ef eitthvert
þessara villidýra hefðu orðið
á leið minni. Þegar ég var orð-
in ein, eftir að fylgdarmenn-
irnir höfðu yfirgefið mig, hugs-
aði ég að ég væri í raun og
veru sjálfri mér nóg, „sjálf-
stæð“ amerísk koria.... Ég ók
með gát, svo hratt, að hin
grimmu dýr gætu ekki elt mig
uppi og nógu hægt, til þess að
limlesta ekki sjálfa mig, ef ég
félli í einhverja gjótuna í þess-
ari hættulegu vegleysu.
Úrið mitt sagði mér að ég
væri of snemma á ferð og heil-
brigð skynsemi að ég hefði ekki
átt að flýta mér svo mikið. Ég
hafði ofan af fyrir mér með
því, að láta sem ég væri að
leita að stæði í þvögu á stræfi
í New York. Ég ók fram og
aftur í leit að ímyndaðri smugu,
en hjarta mitt hamaðist eins
og pendúll í klukku af hræðslu
við sléttuna og ótta við að eitt-
hvað hefði komið fyrir vélina.
Vélin átti að koma í ljós þarna
á skýlausum himninum, eins
og suðandi depill, öskra, eins
og risavaxið skordýr, lækka
flugið, eldspúandi eins og dreki.
En svo kom hún skyndilega
í ljós. Um leið og ég kom auga
á hana, hætti ég ökuæfingum
mínum og beið. Hjarta mitt,
líkami og hugur stóð kyrrt; ég
er viss um að blóðið hætti að
fljóta um æðarnar. Nú var ekki
lengur tími til að velta fyrir
sér vandamálunum: ég varð að
bíða og sjá. Endalausar ein-
verustundir á hótelinu voru
gleymdar, sama var að segja
um efann og þrána. Ég sat
þarna eins og hljóð harpa, sem
beið þess eins að strengir henn-
ar yrðu snertir, beið aðeins eft-
ir því.
Ég myndi ekki, nei, aldrei,
geta sagt honum frá þeim dauða
dofa, sem hafði heltekið mig
þessa daga, meðan ég beið eftir
honum. Ég hefði fjrrr skorið
mig auma á háls. Ó, hve dá-
samlegt hefði það ekki verið,
ef ég hefði getað sagt: — Ástin
mín, ég er búin að skemmta
mér svo vel, séð svo marga dá-
samlega staði! Ég var viss um
að konan hans, því að nú vissi
ég að hann átti konu, hefði
hiklaust getað sagt það. Ég vissi
að ég gæti sjálf aldrei sagt neitt
slíkt. Ekki einu sinni í örvænt-
ingu minni til að halda honum,
til að komast til botns í sjálfri
mér, eða til að öðlast eitthvað
„raunhæft“ í lífinu. Já, já, mér
fannst ég verða að halda hon-
um. Ef ég fengi Robert, þá var
eitthvað sem sagði mér að ég
þyrfti aldrei að standa and-
spænis einhverjum leyndar-
dómsfullum, óyfirstíganlegum
þröskuldum. .,.
Robert bjargaði mér frá
þessu sjúklega öryggisleysi,
strax þegar hann stökk út úr
vélinni. Hann var ennþá í þess-
um hræðilega sauðskinnsjakka,
óskaplega óhreinn, gráðugur í
mat, drykk og bað, en fyrst og
fremst í mig. Jafnvel faðir minn
hafði aldrei sýnt svo mikla
ánægju við að sjá mig, ekki
einu sinni þegar barnfóstran
min hafði horfið með mig í
heimsókn til kunningja sinna, í
stað þess að fara með mig í
skemmtigarðinn, og við vorum
þrjá tíma í burtu í staðinn fyr-
ir einn.
Nei, Robert hrifsaði mig til
sín, já, hrijsaöi mig og ætlaði
aldrei að sleppa mér. Ég vissi
ekki hvort eitthvert kraftaverk
hafði bjargað honum frá bráð-
um bana, eða mér. En þetta var
sannkölluð sameining sálna,
ekki eingöngu lrkama. Sjáið
til, nú stundum, þegar ég veit
meira, þá held ég að við séum
eins þegjftndaleg um sálræn
efni og dýrin. Það eru reyndar
engin orð til að lýsa óendan-
legri væntumþykju, alúð, —
ástúð. . en ástríðan er sér-
stök málsvörn, reyndar árang-
urslaus, þegar á reynir, því að
þá skiptir ekkert máli, allt
hverfur fyrir algleyminu. Sum-
ir geta notið þess! Ég veit að
Robert gerði það. En svo fann
ég að konan hans var komin
í huga hans, eins og morgun-
stjarna, uppbúið rúm, nætuy-
himinn. Það var þarna allt og
beið hans. Fullkomin þægindi.
En ég var ekki, er ekki þrótt-
laus. Faðir minn kenndi mér
að trúa staðfastlega því sem ég
á annað H*rð tryði á, og ég
trúði á Robert. Já, ég trúði á
hann, jafnvel þegar hann sneri
sínum andlegu tilfinninga-
heyr nartækj um frá mér, eirís
og hann gerði, þegaf flugvélin
var að lenda í París. „Mesdam-
es, Messieurs, nous allons att-
errir dans quelques instants á
Paris-Orly“. Og gleymið engu
af farangrinum, sagði hún
blessunin.
Robert leit á mig, þegar við
stóðum upp til að ganga út úr
flugvélinni, kyssti mig á nefið
og hvíslaði einhverju að mér,
einhverju um að við værum
nú komin til raunveruleikans.
Já, hann kallaði mig ástina
sína, til að dulbúa kænskuna,
en ég vissi að hann hefði eins
vel getað lírað af þessari ræðu
við einhverja þjónustustúlku,
unga frænku sína, eiginkon-
una, aldraða ástmey, eða ein-
hverja mér líka.
— Þú hringir þá í mig í
kvöld? spurði ég eins og bjáni.
— Auðvitað, elskan.
— Er það víst?
Þegar hér var komið sögu
þekkti ég minn Robert. Ég vissi
að hann hafði notið mín. Hann
hafði tekið mig auðveldlega.
Ég hafði verið til að hressa upp
á æsandi ferðalag og fyrir Ro-
bert hafði ég örugglega aukið
litaskrúðið. Ég var snoturt lita-
spjald, ekki þannig að hann
hafi ekki þekkt slíkt áður, en
ég var „fersk“, ég var „ný“.
Ég var óopnaður vatnslitakassi.
Ég var óreynd, þótt ég vissi
sitt af hverju. Þetta gerði mig
fjúkandi vonda. Vissulega hafði
ég verið innflutt munaðarvara.
Mér varð flökurt, ég var ösku-
vond og æst. Ó, ef tilfinningar
mínar hefðu aðeins getað verið
óbrjálaðar!
Við yfirgáfum vélina, hvort
í sínu lagi, hann hafði sagt mér
Framháld á bls. 50.
34.TBL. VIKAN 11