Vikan - 26.08.1971, Side 20

Hún sýndi honum
verndargripinn. Terry átti
hann, sagði hún . . .
Lögreglumaðurinn spurði Ro-
semary hvort hún vissi hvar
bróðirinn væri staðsettur í
þjónustunni.
— Nei, það veit ég ekki,
sagði hún, og síðan við Caste-
vet-hjónin: — Hún sagði mér
það hér um daginn í þvotta-
húsinu. Sg heiti Rosemary
Woodhouse.
Guy sagði: — Við búum í 7E.
-Eg er alveg sama sinnis
og þér, frú Castevet, sagði Ro-
semary. — Hún virtist svo ham-
ingjusöm og vænta sér svo mik-
ils af framtíðinni. Hún talaði
svo vel um yður og mann yðar.
Hún var svo þakklát ykkur fyr-
ir allt, sem þið höfðuð gert fyrir
hana.
— Þakka yður fyrir, sagði
frú Castevet og herra Castevet
bætti við: — Það var fallegt af
yður að segja okkur þetta. Það
gerir okkur þetta svolítið létt-
ara.
Guy lagði aftur arminn utan
um Rosemary og leiddi hana
með sér til hússins. — Eg er
svo harmþrungin yfir þessu,
sagði Rosemary við Castevet-
hjónin, og Guy sagði: — Þetta
var hræðilegt, það var . . .
Frú Castevet sagði: — Þökk
fyrir. Og herra Castevet sagði
eitthvað óðamála með miklu
hvási, svo að ekkert skildist af
því nema orðin „síðustu dagar
hennar.“
Á mánudaginn fyrir hádegi,
þegar Rosemary var að koma
inn úr búðarferð og byrjuð að
leggja frá sér vörurnar, var
dyrabjöllunni hringt. Rosemary
sá frú Castevet gegnum gægju-
gatið, hvítt hár hennar í lokk-
um undir bláhvítu sjali. Hún
horfði beint framfyrir sig eins
og hún væri að taka vegabréfs-
mynd af sér í sjálfsala og biði
eftir smellinum.
Rosemary lauk upp.
— Góðan daginn, sagði hún.
—■ Hvað er þá að frétta? Frú
Castevet brosti dapurlega.
—• Allt sæmilegt. Má ég koma
inn andartak?
— Auðvitað, gerið svo vel.
Rosemary opnaði dyrnar upp
á gátt. Veikum en beiskum þef
brá fyrir vit henni er frú Caste-
vet gekk inn, sama þefnum og
var af silfurverndargrip Terry-
ar, sem fullur var af einhverju
svampkenndu og brúngrænu.
Frú Castevet var í nautabana-
buxum en hún hefði heldur átt
að vera í einhverju öðru. Hún
var ógnarþrekin um læri og
mjaðmir, sem þar að auki voru
með stórum fitukeppum. Bux-
urnar voru eirgrænar og upp
úr vasanum stóð skrúfmeitill.
— Mig langaði aðeins til að
þakka yður, sagði frú Castevet.
— Þér voruð svo elskuleg við
okkur hérna um nóttina. Að
hugsa sér að vesalings Terry
skyldi segja yður, hve þakklát
hún var okkur. Þér vitið ekki
hvílík hughreysting það var
fyrir okkur að heyra þetta, ein-
mitt þegar við vissum ekki
hvaðan á okkur stóð veðrið,
því að það var ekki laust við
að hvarflaði að okkur að við
hefðum komið illa fram við
hana á einhvern hátt og rekið
hana út í þetta, enda þótt að í
bréfi hennar væri skýrt tekið
fram að hún gerði þetta af
frjálsum vilja. En það var engu
að síður huggun að heyra yður
segja þetta. Það var engu lík-
ara en að Terry hefði viljað
trúa einhverjum fyrir því, áð-
ur en hún hvarf héðan.
Rosemary laut höfði sam-
þykkjandi, brosti og sagði: —■
Ó, minnizt þér ekki á þetta. Ég
er fegin að ég gat orðið til ein-
hvers góðs.
— Líkið var brennt í gær-
morgun, án nokkurrar viðhafn-
ar, hélt frú Castevet áfram. —
Þannig vildi hún hafa það. Nú
verðum við að gleyma og halda
áfram. Það verður ekki auð-
velt, hún var okkur til svo mik-
illar gleði, sérstaklega þar sem
við eigum engin börn. Eigið
þið einhver?
— Nei, ekki er það.
Frú Castevet leit inn í eld-
húsið.
— Ó, en fallegt, varð henni
að orði. — Kastarholurnar sem
hanga þarna á veggnum.
— Eg sá þetta í blaði, sagði
Rosemary.
Frú Castevet litaðist um og
spurði um málninguna og hve
mikið Rosemary hefði borgað
málurunum. Svo spurði hún:
—■ Eruð þér með barni?
— Ekki ennþá, sagði Rose-
mary, — en ég vona að það
verði jafnskjótt og við höfum
komið okkur almennilega fyr-
ir.
—■ Það er dásamlegt, sagði
frú Castevet. — Þið eruð ung
og hraust. Þið ættuð að eiga
fjölda af börnum.
— Við höfum hugsað okkur
að verða okkur úti um þrjú,
sagði Rosemary. — Viljið þér
líta á íbúðina?
Frú Castevet fór í rannsókn-
arferð um dagstofuna, svefn-
herbergið og baðherbergið og
spurði hvar þau hefðu fundið
rúmlampana, hve gömul Rose-
mary væri og hvort rafknúinn
tannbursti væri betri en venju-
legur. Rosemary fann að henni
geðjaðist vel að þessari blátt
áfram gömlu konu, sem talaði
með gjallandi raust og ruddi
spurningunum út úr sér for-
málalaust.
-—- Hvað gerir kallinn þinn?
spurði frú Castevet, þegar hún
var setzt við eldhúsborðið og
farin að athuga verðlagið á
ostru- og súpudósum.
Rosemary sagði henni hið
sanna og bauð kaffi.
—■ Heyrðu Rosemary, sagði
frú Castevet, svalg kaffið og
hámaði í sig kökubita. — Sg
er að þíða stóra steik, sem er
alltof mikil fyrir okkur Roman.
Getið þið Guy ekki borðað með
okkur?
— 'fg skal spyrja Guy, sagði
Rosemary, — en ykkur er sjálf-
sagt óhætt að reikna með okk-
ur.
Guy kom heim klukkan hálf-
þrjú og var í vondu skapi. Um-
boðsmaður hans hafði tilkynnt
honum það sem hann hafði ótt-
azt, að Donald Baumgart hefði
fengið hlutverkið, sem hann
sjálfur hafði nærri verið búinn
að ná í. Rosemary kyssti hann,
ýtti honum ofan í nýja hæg-
indastólinn hans og setti fyrir
hann smursneið með osti og
20 VIKAN 34. TBL.