Vikan - 23.09.1971, Page 34

Fyndist þér óeðlilegt
að konan þín
tæki sér
elskhuga?
ttvað er Iangt síðan, að þú tjáðir henni ást þína?
Hvenær leiztu á hana, — almennilega?
Þú manst það ekki? Þú ættir að skammast þín;
1 dag, þegar ungar eiginkonur eyða meiri tíma
og peningum fyrir útlit sitt, fá þær oftast
vafasama gullhamra að launum.
INNOXA Living peach er gert fyrir konur,
sem þurfa helzt aldrei að segja til um aldur sinn.
Hrífandi konur, sem gera sér far um að halda
athygli eiginmanna sinna — og allra hinna
sem kunna að meta fallegt útlit vel snyrtrar konu.
INNOXA
Eykur yndisþokkann.
áfram. Halda áfram göngunni,
halda áfram a£) hugsa, og inni
í henni hreyfði sig barnið.
Bókin (sem Guy hafði hent)
hafði sagt frá vígslusiðum, frá
söfnuðum sem tóku inn nýja
meðlimi með skírn og eiðum,
með smurningu og að brenna
á þá nornamerki. Var það
hugsanlegt (í steypibað til að
ná af sér tannislyktinni) að Guy
hefði gerst meðlimur í galdra-
klíkunni? Að hann (nei, það
var óhugsandi) væri þegar einn
af þeim, með merki, sem hann
leyndi, brennt einhversstaðar
á likamann?
Hann hafði verið með húð-
litan plástur á öxlinni. Hafði
verið með hann þegar þau sátu
í stúkunni í Fíladelfíu (djöf-
ulsins bóla, hafði hann sagt
þegar hún spurði hann), og
líka fyrir nokkrum mánuðum.
(Það er þó varla sama bólan,
hafði hún sagt.) Var plástur-
inn enn á sama stað?
Hún vissi það ekki. Hann
var hættur að sofa nakinn.
Hann hafði gert það áður, sér-
staklega þegar hlýtt var. En nú
var hann hættur því fyrir
nokkrum mánuðum. Nú svaf
hann alltaf í náttfötum. Hvað
var langt síðan hún hafði séð
hann nakinn?
Bíll flautaði á hana. í guð-
anna bænum, frú mín góð,
sagði maður fyrir aftan hana.
En hversvegna, hversvegna?
Hann var Guy og ekki neitt
ruglað gamalmenni. Hann hafði
aðra möguleika til að öðlast
lífstilgang og sjálfsvirðingu.
Hann hafði þegar öðlast frama,
og frami hans var æsandi og
spennandi og varð meiri með
hverjum degi. Ekki þurfti hann
að fella blótspón eða fingra við
galdratól, reykelsi og allskon-
ar vitleysu. Ásamt Wees-hjón-
unum, Gilmore-hjónunum og
Minnie og Roman? Hvað gátu
þau gefið honum, sem hann
ekki gat fengið annarsstaðar?
Hún vissi svarið áður en
henni gafst tími til að spyrja
sjálfa sig. Að spyrja hafði ver-
ið aðferð til að slá svarinu á
frest.
Blinaa Donalds Baumgarts.
Ef maður trúði.
En ekki gerði hún það. Alls
ekki.
Og þó hafði Donald Baum-
gart blindast aðeins skömmu
eftir þennan laugardag. Og Guy
hafði beðið heima við símann
allan daginn. Beðið tíðinda.
Tíðinda af blindu Donalds
Baumgarts.
Sem hafði orðið upphafið að
öllu. Leikritinu, dómunum, til-
boðinu um að leika í kvik-
mynd. . . .
í bókinni hafði staðið, að til
væru særingar til að ræna ó-
vin sjón og heyrn. (En ekki
gat Guy þó. . . .) Þær söfnuðu
í eitt sálarorku alls safnaðar-
ins, gerðu hann að einskonar
rafhlöðu samanþjappaðs og
hnitmiðaðs illvilja. Það var
tæki sem gat blindað valið
fórnarlamb, svipt það heyrn,
máli, lamað það og drepið að
síðustu.
Lamað það og drepið að síð-
ustu.
— Hutch? spurði hún upp-
hátt og snarstansaði.
Hann hafði lesið bókina um
nóttina og beðið um að fá að
hitta hana næsta morgun. Til
að segja henni að Roman væri
Steven Marcato. Og Guy vissi
að þau ætluðu að hittast og
fór út til að — kaupa gler, eða
hvað? — og kvaddi dyra hjá
Minnie og Roman. Höfðu þau
í snarheitum kallað fólk sam-
an til „guðsþjónustu"? Til að
þjappa saman sálarorkunni
En gátu þau vitað hvað Hutch
ætlaði að segja henni? Hún
hafði ekki einu sinni vitað það
sjálf. Það hafði enginn vitað
nema Hutch einn.
Og ef að „tannisrótin" væri
nú alls ekki nein „tannisrót“?
Hutch hafði aldrei heyrt minnst
á neina urt með því nafni. Það
skyldi þó ekki vera þetta hitt,
sem hann hafði undirstrikað í
bókinni. Djöfulssveppur eða
hvað það nú hét. Hann hafði
sagt við Roman að hann ætl-
aði að athuga það. Var það
ekki nóg til að Roman tor-
tryggði hann?
Og einmitt þá og þar hafði
Roman hnuplað öðrum hanska
Hutchs, því að særingar og for-
mælingar gátu því aðeins fund
ið stað að eitthvað, sem til-
heyrði fórnarlambinu, væri í
höndum þeirra er saérðu! Og
síðan, þegar Guy hafði sagt
þeim að Hutch ætlaði að hitta
Rosemary um morguninn,
þorðu þau ekki að eiga neitt
á hættu, heldur gengu beint til
verks.
En nei, ekki gat Roman hafa
tekið hanska Hutchs.
Guy hafði tekið hanskann.
Hann hafði rokið heim án þess
að gefa sér tíma til að hreinsa
af sér sminkið eftir sýninguna
— svoleiðis hirðuleysi var alls
ekki honum líkt — og litið inn
í fataskápinn. Roman hlaut að
hafa hringt í hann, hlaut að
hafa sagt: — Þessi hérna Hutch
er með grunsemdir varðandi
tannisrótina. Flýttu þér heim
og náðu í eitthvað honum til-
heyrandi, fyrir öryggis sakir!
34 VIKAN 38. TBL.