Vikan - 23.09.1971, Qupperneq 36

frA rafha
RAFHA eldavél, gerð 2650, meS föstum hellum, 30 ára reynsia.
- ÓDÝRASTA RAFMAGNSELDAVÉLIN á markaðinum. - Heim-
, keyrjla og Rafha ábyrgð.
VIÐ 0ÐINST0RG - SÍMI 10322
Og Guy hafði hlýtt. Því að Don-
ald Baumgart skyldi vera
blindur áfram.
Meðan hún beið eftir grænu
ljósi við Fimmtugustu og
fimmtu götu, stakk hún vesk-
inu undir handlegg sér og hélt
því þar fast meðan hún dró
hálskeðjuna með verndargripn-
um uppyfir höfuð og henti í
op á göturæsinu.
Þá var hún að fullu og öllu
skilin að skiptum við „tannis-
rótina“, djöfulssveppinn.
Hún var gráti nær af hræðslu.
Því að hún vissi með hverju
Guy ætlaði að borga þeim fyr-
ir frama sinn. Með barninu.
Það átti að notast við svart-
messur þeirra.
Hann hafði aldrei viljað eign-
ast barn, uns Donald Baumgart
blindaðist. Hann kærði sig ekk-
ert um að finna barnið hreyf-
ast. Hann vildi ekki tala um
það. Hann hélt sér út af fyrir
sig og sinnti sínum verkefnum
alveg eins og barnið væri ekki
til.
Því að hann vissi hvað þau
ætluðu að gera við það, jafn-
skjótt og þau hefðu fengið það
í hendur.
Framhald í nœsta blaöi.
Á GÆGJUM
Framhald af bls. 12.
helgi. Oft vann hann líka á
kvöldin, þegar nægilega bjart
var. Það var að sjá, sem hann
hefði ákveðið að ljúka því svo
fljótt sem auðið var, og það var
greinilegt að þetta var ekkert
venjulegt loftvarnarbyrgi. Það
var aðeins örlítið minna en
gróðurhúsið okkar .En þau not-
uðu það aldrei. Eins og ég sagði
áðan pakkaði hún dóti sínu nið-
ur í koffort og fór. Það var
skömmu eftir hræðilega loftárás
og við höfðum verið á fótum
næstum alla nóttina. Við heyrð-
um hvernig þau rifust og
skömmuðust þarna inni og loks
heyrðum við, að hún ságðist
fara sína leið. Hann spurði ekki
einu sinni hvert hún ætlaði og
kvaðst vona, að hann sæi hana
aldrei framar. Ef svo yrði, þá
skyldi hann heldur betur láta
hana finna fyrir því!
Það var einmitt það sem hann
sagði. Ég heyrði það jafn vel og
konan mín, þvi að ég stóð við
hliðina á henni og hélt glugga-
tjaldinu til hliðar, og var að
svipast um eftir kettinum okk-
ar. Morguninn eftir kom fólks-
bifreið og sótti hana. Það var
klukkan tíu minútur yfir ellefu.
Hargreaves hafði farið til skrif-
stofu sinnar á venjulegum tima
og hann kom heim í bílnum
sínum, þegar klukkuna vantaði
stundarfjórðung í sex um
kvöldið. Konan mín sá, að hann
ók bílnum sínum beint inn í
bílskúrinn og það þýddi venju-
lega, að hann ætlaði sér að
dveljast heima allt kvöldið.
Hann hafði fataskipti og um
klukkan sex hóf hann vinnu
við loftvarnarbyrgið.
Hann vann við það á hverju
kvöldi það sem éftir var vik-
unnar nema á föstudag, en þá
kom hann ekki heim fyrr en
klukkan tíu mínútur yfir ellefu.
Það var auðséð, að hann hafði
drukkið, því hann skrámaði
bílinn sinn öðrum megin, þegar
hann ók inn í bílskúrinn. Hann
vann í garðinum um helgina og
alla næstu viku nema á þriðju-
dag. Á þriðjudag ... Já . . . það
var konan mín, sem gaf lögregl-
unni nákvæma skýrslu, svo að
nú getið þér lesið frásögn henn-
ar eins og hún var skrifuð nið-
ur.
Klukkan var nákvæmlega 13
mínútur yfir hálf tólf. Það sýndi
vekiaraklukkan okkar og ég
hafði einmitt nýverið dregið
hana upp. Ég gekk að gluggan-
um til þess að lagfæra glugga-
tjöldin og þá sá ég herra Har-
greaves aka inn í bílskúrinn.
Mig furðaði á því, hvers vegna
hann kom ekki strax út. Það
hafa liðið minnst tíu mítnútur,
þar til hann kom aftur út. Ég sá
ekki vel í myrkrinu, s,vo að mér
var ekki lióst, hvað hann bar.
En það hlýtur að hafa verið
eitthvað þungt, því að hann
hreyfði sig miög hægt og sila-
lega. Hann fór ekki í húsið,
heldur framhiá þvottahúsinu og
inn í garðinn. Ég kallaði á
manninn minn og við fylgdust
með honum úr bakglugganum.
meðan hann gekk inn í loft-
varnarbyrgið. Þar var hann í
fast að klukkutima og við vor-
um einmitt að hugsa um að fara
út í garðinn og gægjast yfir
grindverkið til þess að sjá hvað
hann væri að gera, þegar hann
kom upp úr byrginu og gekk að
húsinu. Eftir stundarfjórðung
heyrðum við til hans. Hann
gekk aftur að loftvarnarbyrg-
inu og klukkan þrjú um nóttina
var hann þar enn. Ég fór og
lagði mig, en máðurinn minn
var enn á fótum, þar sem enn
hafði ekki heyrzt merkið, sem
gaf til kynna, að hættan væri
liðin hjá. Hann færði mér bolla
af tei klukkan sex um morgun-
inn og sagði mér, að herra Har-
greaves væri nú loks farinn aft-
ur inn í húsið ...
Lögreglan spurði mig einnig
og ég sagði, að þegar konan mín
hefði lagt sig, hefði ég farið'út
í garðinn til þess að freista
þess að komast að raun um,
hvað herra Hargreaves væri
eiginlega að gera. Ég heyrði
að hann var að grafa og höggva
og mér virtist sem hann ynni
bæði með skóflu og haka svo
að ég þorði ekki að gægjast yf-
ir grindverkið af ótta við að
hann yrði var við mig. Klukkan
var rúmlega hálf sex og það
var farið að birta af degi. Ég sá,
að hann gekk inn í húsið aftur.
Hann var í gömlu fötunum, sem
hann var vanur að nota, þegar
hann vann í garðinum.
Þetta var það, sem við áögð-
um lögreglunni. Þetta var að-
eins frásögn af staðrevndum og
við fullyrtum alls ekki. að hann
hefði brotið neitt af sér. í eina
skiptið, sem við minntumst á
konuna hans var, þegar við
ræddum lítillega við mjólkur-
manninn. Við fullyrtum alls
ekki, að herra Hargreaves hefði
grafið hana í loftvarnarbyrginu.
Konan mín sagði svona í spaugi,
að það lægi beint við, en okkur
grunaði ekki, að mjólkurmað-
urinn tæki það bókstaflega.
Það gerði hann að sjálfsögðu
og allir nágrannarnir sögðu, að
við hefðum viljandi breitt þessa
hræðilegu sögu út. Við áttum að
hafa sagt, að herra Hargreaves
hefði myrt konuna sína og graf-
ið hana í loftvarnarbyrginu. Af
framkomu nágrannanna var að
sjá, sem við værum morðingj-
arnir. Þeir gleymdu alveg þeirrí
staðreynd, að frú Hargreaves
var horfin, allt þar til konan
min sagði lögreglunni, að hún
hefði verið fjarverandi í marg-
ar vikur og hefði aðeins tekið
eitt lítið koffort með sér.
36 VIKAN 38.TBL.