Vikan - 20.07.1972, Qupperneq 14

HINN LEYNDI
ÓVINUR
NÝ FRAMHALDSSAGA
EFTIR GEORGE HARMON COXE
Dr. Penzance Kom um klukkan hálfellefu um
kvöldið. Hann lamdi bylmingshögg á
hurðina, svo að rúðurnar í næstu gluggum
skröltu. Maður skildi það, þegar maður
sá hann. Andlit hans var sem brons á litinn,
alveg hrukkulaust nema á enninu.
Og augu hans virtust eins svört og hárið...
„En hvers vegna ætti Jóhann
a6 hafa veriö að hafa fyrir þvi aö
draga okkur öll hingaö meö sér? ”
spuröi ég. „Hann á stærra sveita-
setur noröur I Connecticutfylki,
rétt fyrir noröan New York.”
„Þvi get ég svaraö,” sagöi
Carlin. „Jóhann þarf aö útkljá
einhver viöskiptamál viö einn i
viöbót, einhvern náunga, sem
kallaöur er dr. Samson Penzance.
Hann hefur einhvers konar
kjánasöfnuö hér. Söfnuöurinn er
kallaöur „Bræöralag Horusar”.
Þeir eru sóldýrkendur eöa eitt-
hvaö slikt.”
„Er þaö nektarhreyfing? Þú
skilur, aö ég á viö fólk, sem
gengur allsnakiö, bæöi kynin
saman, og sólbakar sig, stundar
Iþróttir og slikt.”
, „Ja, þetta fólk er vfst bara hálf-
nakiö,” sagöi Carlin brosandi.
„Þaö er lika sagt, aö dr. Pen-
zance sé dávaldur.”
Ég skildi samt ekkert I þvi,
hvaö Jóhanni kæmi þetta viö.
Þegar ég sagöi það viö Carlin,
sagöi hann mér, aö siöast á bann-
timanum, þegar likurnar virtust
vera orðnar góöar fyrir þvi, aö
vfnbanniö yröi afnumiö, heföi
Jóhann keypt vinbruggunarhúsiö
og alla vingaröana i nágrenninu,
samtals um 50 ekrur, einnig allar
byggingarnar, sem þá stóöu auö-
vitaö ónotaöar. Jóhann haföi
aldrei notaö allt þetta land, og
Jóhann haföi selt mikinn hluta
landsins á leigu, er dr. Penzance
haföi boöizt til aö taka þaö á leigu
fyrir þrem árum. Dr. Penzance
sagöist ætla aö nota landiö undir
litlar sumarbúöir, nokkurs konar
hvildar og hressingarheimili.
Leigan var til 20 ára meö þvi skil-
yröi, aö Jóhann gæti rift leigu-
samningnum, ef lögin yröu brotin
á einhvern hátt i sambandi viö
rekstur hressingarheimilisins.
„Ég vissi ekki, hvernig þetta
var oröað,” sagöi Carlin. „En
Jóhann hélt, aö það gæti hent sig,
aö þessi dr. Penzance væri ein-
hver svikahrappur og hræsnari.
Og þá gat Jóhann rekiö hann burt,
ef svo væri eöa hann bryti lögin á
einhvern hátt.”
„Og nú er Jóhann reiður
þessum dr. Penzance á einhvern
hátt. Er ekki svo?” spuröi ég.
„Hann hefur veriö aö njósna
um rekstur hressingarheim-
ilisins. Hann hefur komizt að
ýmsu. Systir Jóhanns er lika
góöur viöskiptavinur dr. Pen-
zance.” Nú brosti Carlin.
Næst talaöi ég við Spencer
Haughton. Þaö var eftir kvöld-
mat, sem borðaður haföi veriö
seint um kvöldið. Ég fór út til
þess aö reykja vindling. Þar sat
Haughton á bekk viö tennis-
völlinn.
Hann var hár og grannur. Hár
hans var skollitaö. Þaö var fariö
aö þynnast. Hann var meö gler-
augu. Andlit hans var horaö og
langleitt. Þaö virtist mjög dauöa-
legt i fölri skimunni frá ljósunum
inni i húsinu.
Ég sagöi viö hann, aö mér
fyndist þetta brjálæöiskennd ferö.
Svo spuröi ég hann, hvaö hann
væri aö gera hérna.
Hann leit á mig og svaraöi
þreytulegri röddu; „Ég kom, af
þvi aö ég vil komast aö samn-
ingum .... útkljá mál nokkurt.”
„Er þaö viövikjandi samningi
ykkar Jóhanns?”
Ég sá, aö hann kinkaði kolli.
Hann leit tómlega út á vatnið.
„Hann hefur bundið mig á
höndum og fótum. Hann lagði
fram fjármagn til þess aö koma
tveim leikritum minum á svið
fyrir um tveim árum. Við
sömdum um rétt hans til sýningar
á þeim. Og hann heldur fast i
þennan samning, svo að það er
ekki hægt aö taka þau til sýningar
af öörum.”
„Þaö hlýtur að vera skringi-
legur samningur.”
„Já, mjög skringilegur, ....
mjög fyndinn að dómi Jóhanns.
Hann fyrirgaf Alice heitinni þaö
aldrei, aö hún giftist mér, en ég
geröi mér ekki grein fyrir þvi,
hversu hann hataði mig ákaft,
fyrr en eftir að hún haföi dáiö i
umferðaslysi. Ég var i miklum
fjárkröggum, og ég fór til hans
meö leikritið initt og sýndi honum
það. Hann sagöi, aö þetta væri
ágætt leikrit. Hann lét gera
samning. Hann ætlaði aö styrkja
mig fjárhagslega, á meöan ég
færi yfir leikritiö og lagfæröi þaö
hér og þar. Hann oröaði þetta
þannig, aö þetta virtist prýöilegt
fyrirkomulag, en ég samdi raun-
verulega um að veita honum rétt
til þess aö ráöstafa öllu þvi, sem
ég skrifaöi næstu tiu árin. Ég
geröi mér bara ekki grein fyrir
raunverulegu eöli samningsins.”
Nú þagnaöi hann, og ég beiö þess,
aö hann héldi áfram. „Siöasta
áriö he! ég unniö i hergagnaverk-
smiöju og eyddi engu af fé þvi,
sem hann greiddi mér. Og nú á ég
oröiö nóg til þess aö endurgreiöa
honum allt þaö fé, sem hann hefur
greitt mér. Ég ætla mér aö losna
úr viöjum þessa samnings, áöur
en ég fer héöan burt.”
Hann sagði ekki meira, en þaö
var einhver kaldur og haröur
hreimur I siöustu oröum hans,
sem kom illa við mig og ég
minntist sföar meir.
Dr. Penzance kom um klukkan
hálfellefu um kvöldiö. Hann
lamdi bylmingshögg á hurðina,
svo að rúöurnar i næstu gluggum
skröltu. Maður skildi það, þegar
maöur sá hann. Hann var stór,
ekki mjög hár aö visu, en samt
yfir sex fet á hæð. En hann var
mjög þreklega vaxinn. Axlir
hans voru risavaxnar, háls hans
þrekinn og höfuö hans stórt, þakiö
þykku, svörtu hári. Andlit hans
var sem brons á litinn, alveg
hrukkulaust nema á enninu. Og
augu hans virtust eins svört og
háriö.
Jóhann stóö upp frá spilunum
og geröist aölaöandi I viömóti.
„Jæja þá, þaö er gaman aö sjá
yöur doktor,” sagði hann.
Penzance svaraöi þessu engu.
Hann leit af einu andlitinu á
annaö, þangaö til augnaráð hans
staönæmdist á andliti Helenu.
Hann sagöi ekki orö, en ég sá, aö
hún stóö þegar á fætur.
Jóhann sá þetta augnaráð, og
svipur hans varö háðslegur:
„Kannske ættum viö aö koma inn
i bókaherbergiö, doktor.”
Hann opnaöi dyrnar aö þvi og
beiö, þar til Penzance var kominn
þangaö inn. Svo lokaöi hann
dyrunum á eftir þeim. Og strax
heyröist dimm og ákveöin rödd
doktorsins.
Carlin andvarpaöi: „Einkenni-
legur maöur,” sagöi hann.
„Vanti mann draug I húsiö, þá er
hann þarna.”
Helena staröi á dyrnar aö bóka-
14 VIKAN 29. TBL.