Vikan - 20.07.1972, Side 35

Það fékkst ekkert upp úr Weber. Nú er hann
dauður, svo að ég stend ein uppi.
En ég er nú samt ekki út úr heiminum enn.
Framhaldssaga eftir Adrienne Mans
11. hluti
hafði engum breytingum tekið!
— Þér verðið að afsaka, að
ég býð yður það svona beint
úr kassanum, sagði hún. — Ég
var rétt að fá það í póstinum.
— Já, ég sá bréfberann
koma niður þegar ég var að
koma inn.
— Það er langt síðan mér
hefur komið neitt svona þaegi-
lega á óvart. Hún talaði eins
og hana væri að dreyma.
— Er afmælið yðar í dag?
— Nei, þetta kom alveg ó-
vænt.
— Já, en eruð þér bara ekki
viss um nema það komi frá
einhverjum aðdáenda, sagði ég
og gerði mér upp bros.
Kellingin bókstaflega roðnaði!
— Hugsið yður bara — þetta
er frá gömlum kunningjá. En
hvernig i dauðanum hefur
hann getað fundið mig? Þér
þekkið hann líka.
En hún vildi samt ekki segja
mér, hver hann væri. Við
drukkum kaffið, sem var mjög
sterkt, og hún bauð mér aftur
súkkulaði. Ég tók möndlu-
stykki, og mér var skemmt er
hún valdi sér annað með víni í.
Hún virtist vera orðin rólegri.
Kanski hafði hún fengið sér
bragð frammi í eldhúsinu? Við
héldum lengi áfram samtalinu,
og ég gætti þess vandlega að
beina því í þá átt, sem ég ósk-
aði helzt.
— Svo ég þekki gjafarann
líka? sagði ég loksins og benti
á súkkulaðikassann. — þá hlýt-
ur það að vera sameiginlegur
kunningi frá Wendelling?
— Hver veit, sagði hún að-
eins og leit á mig — lævislega,
að mér fannst.
Ég greip snöggt í umbúða-
blaðið, en hún hrifsaði það af
mér, ásamt vélrituðu bréfi, sem
var falið undir því, og lagði
hvorttveggja á skrifborðið og
bibliuna ofan á í öryggis skyni.
— Hananú! sagði hún með
ánægjutón. Þá getið þér
kannski haldið nefinu frá mín-
um högum!-
— Ef þér viljið vera svona
dularfull, frú Hussmann — var
þetta einhver, sem vildi tala
um gamla daga við yður?
— Þér getið upp á því, en ég
segi bara ekki meira.
— Þér hafið þá yðar eigið.
álit á þvi, sem gerðist þarna
forðum?
— Það hef ég sannarlega.
— Til hvers voruð þér eigin-
lega að skrifa þessi bréf?
— Melluspíran þín! æpti hún
ofsareið. Hvenær sem hún
reiddist, varð hún tileygð. Ég
minntist þess nú, að þannig var
þetta áður fyrr.
— Var þessum indælu bréf-
um yðar ætlað að vekja sam-
vizkuna mína og spana mann-
inn minn gegn mér, kæra frú
Hussmann?
Já, það var þeim. hvæsti
hún. — En ég hefði getað spar-
áð mér ómakið. Þér hafið enga
samvizku og maðurinn yðar
virðist vera blábjáni.
Hún bauð mér aftur súkku-
laði, eins og í leiðslu. og áreið-
anlega ekki af neinni velvild.
Ég afþakkaði og sagði, að ég
væri lasin. Það voru svitadrop-
ar á enninu á mér. Kalinski
tróð eins og utan við sig tveim-
ur rommstykkjum í einu upp i
sig.
— Þér eruð sýnilega þeirrar
skoðunar, að ég hafi átt vingott
við hr. Londale?
— Þó það væri nú! Hann var
svín og þér ættuð að skammast
yðar.
Verið þér svolítið róleg
og ekki dónaleg. Hvað sem
öðru líður hafið þér á röngu að
standa.
Mér var að verða illt. Mynd
Kalinski dansaði fyrir augun-
um. Með kaffikönnuna í hend-
inni. leið hún gegnum þétta
þoku. Hún var grágræn og eins
og galdranorn, með langt,
hvasst nef og úfið hár. Hún
fyllti bollann minn.
— Og hvað svo um Sviss, frú
Hussmann?
— Ég talaði við kennslukon-
una yðar. Hana grunaði ekki
neitt, en ég hafði nú mínar
hugmyndir.
-— Það gæti útskýrt ýmis-
legt, ekki satt. Til dæmis eins
og „tiltektirnar". Ég hló, en
það kom ekki frá hjartanu. Nú
hringsnerist allt fyrir mér.
— Og þér þykist vita, hver
morðinginn var?
— Já, víst veit ég það! æpti
hún. — Víst veit ég það!
— Hversvegna hafið þér
ekki sagt lögreglunni það?
— Ég var búin að fá alveg
nóg af lögreglunni, Hún gerir
ekki annað en vernda þá ríku,
þessar skepnur! Ég gat ekkert
sannað. Það fékkst ekkert upp
úr Weber. Nú er hann dauður,
svo að ég stend ein uppi. En
ég er nú samt ekki út úr heim-
inum enn. Drottinn hefur út-
valið mig vopn réttlætisins.
Enn mun ég tala. Bíðið þér
bara hæg! Sannleikurinn skal
koma í ljós, svo sannarlega, sem
ég sit hérna hjá yður!
Eftir þessa löngu ræðu,
þrýsti hún höndunum á mag-
ann, og það var enginn vafi á
því, að hún var orðin grá í
framan. Eða var það misskiln-
ingur. Var það kannski bara
þoka fyrir augunum í mér?
— Frú Hussmann! sagði ég í
miklum æsingi, —- hlustið þér
nú á. Ég kom til að fá að vita
það, sem þér vitið. Viljið þér
ekki að minnsta kosti segja
mér það?
Ég var miklu lasnari núna.
og höfuðið á mér ætlaði alveg
að springa. Ég tæmdi bollann í
einum teyg. Ég var óskaplega
þyrst.
— Ég segi ekkert fyrr en ég
hef sannanir. Hún setti á sig
stút með þrjóskusvip. — Guð
minn, hvað mér er kalt. Og ég
er með höfuðverk.
— .E frú Hussmann, ég grát-
bið yður að segja mér það, sem
þér vitið,. Hugsið þér yður,
hvað það er mér mikilvægt. Ég
skal engum segja frá því, Æ,
gerið þér það! Það söng fyrir
eyrunum á mér og ég átti fullt
í fangi með að koma út úr mér
orðunum.
Hún hélt enn um magann og
var lafmóð. — Kaffið hefur
verið of sterkt, sagði hún. —
Mér er afskaplega illt. Ég fékk
líka ógurlegan sting í öll inn-
yflin. Ég stalst til að þreifa á
mér. Ég var allsstaðar aum.
— Segið sannleikann, frú
Hussmann!
— Jæja, mér er sama, úr því
að hér eru engin vitni. Það er
ekkert hægt að hafa á mér. Ég
verð ekki kærð fyrir rógburð.
Ég vona að geta komið yður
skemmtilega á óvart. Hún rak
upp illkvittnislegan hlátur, sem
kom eins og úr fjarska. Eg
Framhald á bls. 45.
29. TBL. VIKAN 35