Vikan - 20.07.1972, Qupperneq 39

IHILHCDrM.
IPJLHJTriNÍIIINŒS
IMEEKH
Bezta lausnin
mælalaust
PIRA-SYSTEM
ÓDÝRT - TRAUST -
ENGIN SKRUFA EÐA
NAGLI í VEGG
HIJS OG SKIP
NORÐURVERI
HATUNI 4A.SÍMI 21830
aö sýna fram á, aö ævistarf hans
væri i ýmsu tilliti þjóðnýtara en
margra annara, og i einu tilliti
væri hann flestum fremri, þvi að
enginn bæri brigður á, að
Zakarias Mansson væri öllum
mönnum heiðarlegri. Loks lét
hann prenta kjörseöla, en það
hafði aldrei sést þar i héraðinu,
og útbýta þeim, en á þeim öllum
mátti sjá nafn gamla mannsins
prentað með hinu prýðilegasta
letri.
Meðan á þessu stóö gekk
veturinn i gárð. Það var nú ekki
meira en það sem búast mátti viö
eftir þvi, hve áliöið var, en gamla
fólkið var vant að segja, að
naumast félli snjór fyrir Matt-
'heusmessu.
Þá sat Zakarias niðri við fer-
juna og var að lesa afturköllun
óla á frarriboði sinu til þings og
bölva jakaburðinum i ánni.
Hingað hafði hann komist, en nú
var honum fyrirmunað að komast
heim til sin.
Jakaburðurinn var svo mikill ,
að þaö var ekki nokkur von um að
geta stungiö ár niður á milli
jakanna. Nattúrlega hefði mátt
freista þess að komast yfir um,
hefði ekki fossinn verið nokkur
hundruö álnum neðar, en yfir
hann hafði enginn annar en
Arselspilturinn komist lifs af, og
hann mátti þakka sinum sæla
fyrir, að fallið haföi boriö hann
óskaddan niður i stóriöuna. -
Óli var að saga brenni skamt
frá, en gat ekki að sér gert að lita
viö og við ýmist út yfir ána eða til
karlsins. Loks gekk hann niður
eftir til þess að tala við ferju-
manninn, sem einnig langaði
heim til sin.
Þá brá svo undarlega við, að
Zakarias yrti að fyrra bragöi á
Óla:
- Ja, svo þið eruð að saga
brenni?
. - Jajæja! -
- Jú, jú! -
Svo varð þögn.
- Hvers vegna vilt þú ekki - -, af
hverju hefir þú skrifað þetta?
- Það má liklegast sjá það á
greinargerðinni.
Greinargerðinni
greinargerðinni?
- Já, þeirri grein, sem ég hefi
gert fyrir þvi, auövitað.
- Já. svo að skilja. Jú,jú.-
Aftur þögn.
— Það er meiri jakaburðurinn i
ánni, slík firn hefi ég aldrei séð.
Það litur ekki út fyrir, að ég eigi
að fá að komast heim I kvöid.
- Ekki skal nú væsa um yöur, ef
þér verðið hjá mér i nótt.
— Ertu með öllum mjalla,
maður? Það verður nú liklegast
seint og ekki i þessu lifi.
— Þér eruð velkominn og þaö
án allra undirmála. Ef þér viljiö
vera sanngjarn, þá hljótið þér að
trúa þvi.
- Ja svo - hm-umm. -
Zakarias tók nú upp i sig og
horföi rannsakandi augum út yfir
ána. Alltaf uröu skarirnar þéttari
og tóku nú að risa, en grænu
ismolarnir uröu ávalari og
ávalari. Vatnið milli skaranna,
skændi yfir það, áður en varði, en
braut upp undir eins og jakarnir
ruddust fram að nýju og reistust á
rönd I þunnum grænum flögum.
En hinum megin á árbakkanum
stóð Ingibjörg og horföi yfir um til
fööur sins.
- Þú er góður ræöari, Óli,
grunar mig. -
- Haldið þér það?
- Sá sem verður að fara yfir um
ána i öllum veðrum eftir vatni,
hlýtur að vera það. En það er
ekki alltaf - jæja.
- Ekki alltaf, hvað?
- Ekki alltaf haustmyrkur og
lygnur. Stundum hefir þaö lika
kostað högg og áreynslu aö fara
yfirum. Serðu ekki, að stelpan er
að horfa yfir til þin. Ég skal ekki
hræra legg né lið, þótt þú gistir
hjá henni i nótt. Ég skal láta eins
og mér kæmi það ekki vitund við.
- Þér hugsið ekki mikiö úm,
hvaðþér eruðað segja, Zakarias.
Þessa stúlku hefi ég barist fyrir
og verið barinn fyrir hana og enn
skal það verða svo, ef til kemur.
Sá sem ætlar að troða sér inn á
milli min og hennar, skal fá að
kenna greipanna á mér, og
heilskinna skal hann ekki úr þeim
sleppa.
- Milli, milli -, ég sé ekki, að
annað sé á milli en áin, og þaö er
ekki nema gott. Þú ert góöur
ræðari. Róðu þá af stað. Hún
virðist biða eftir þér.
- Getur veriö, að ég geri það.
Getur veriö! Hún er vel þess
verð, og meira til. En fái ég ekki
að hafa hana i friði upp frá þeirri
stundu, - ja, fjandi er áin ljót!
- Ja, meira en, en ekki ætla ég
aö freista þin. En ætlir þú að
rnægjast viö fólkið i Tröllamó, þá
er nú likiegast bezt að nota
tækifærið, á meöan húsbóndinn er
ekki heima.
Og Zakarias var all-ófrýnn á
svipinn, er hann sagði þetta.
- Jæja - varð Óla að oröi og
augun ljómuöu, - ég ræ yfir um,
ég skal yfir um þann dag i dag og
það upp á stundina! En - og svo
skók hann hnefann framan i
Zakarias - komist ég yfir heilu og
höldnu og þér nokkru siðar, - þá
skal ég, skal ég, - ja, ég v'eit ekki,
hvað ég geri.
Siðan stökk hann niöur að
ferjunni, steypti ferjukarlinum á
hausinn, er hann vildi hamla
honum, og stökk út i bátinn. Það
sauð um hnýfilinn. Fyrstu
áratökin leit hann á árarnar og
siðan á keipana og allan ára-
umbúnaöinn. En það var ekkert
að þvi að finna.
Karlarnir æptu á árbakkanum,
en ekki heyröi hann hvað, enda
vildi hann ekki heyra það. Nú var
það Ingibjörg og hamingjan með
henni, sem hann lagði lifið i
sölurnar fyrir.
tsinn hafði lagt alstaðar
meðfram árbökkunum tiu álnir
frá landi. Reyndi hann fyrst að
smeygja sér milli lagnaðarissins
og Isrekans og komst nokkrar
álnir, en svo sat hann fastur.
Fáeinum augnablikum siðar var
hánn kominn af stað aftur og bar
nú yfir um. En litið miðaði og
árekstur á hverju augnabliki.
Ýmist varð hann að stjaka sér
upp i strauminn eða undan honum
til þess að komast hýá stærstu
jökunum. Arin misti ispyrnunnar
og eins og i leiðslu kafaði hann
með henni án þess að hann sæi, að
hann næði nokkurs staðar ár-
vatninu.
Nú tók að dimma. En þvi gaf
hann engan gaum, fyrri en hann
var kominn i algert strand þó
nokkuð langt úti. Ferjustaðinn
haföi hann haft fyrir neöan sig, er
hann lagði upp. Nú var hann
neðar. Fosshljóðið færðist nær og
lét hátt i'.fossinum. Ingibjörg
hljóp eftir á'rbakkanum syðri,
karlarnir eftir þeim nyrðri. Sá
hann greinilega, hversu Zakarias
hnaut á steinunum, stökk og
hnaut. Þeir böðuðu út öllum
öngum eins og þeir væru útúr
fullir og köllin heyrði hann eins og
úr fjarska, þótt ekki væri þaö
lengra.
Óli stökk nú úr bátnum og dró
hann á eftir sér. Þessar fjalla-
ferjur eru léttar. Og nú reið lifiö
á. Undir eins og kjölurinn kendi
vatns, reri hann af lifs og sálar
kröftum yfir aö næstu spöng,
stökk úr bátnum og dró á ný. En
þarna var bugða á ánni og hún
heldur mjórri. Þar hópuöust
skarirnar svo, að varla var unt að
stjaka þeim sundur. Og bak viö
oddann tók áin að halla ofan að
fossinum og fór að kenna hins
geigvænlega sogs úr honum.
1 þessum svifum varð ferju-
karlinum þetta að orði viö
Zakarlas: - Hvað er morð? - En
hann glennti bara upp augun og
heyrði ekkert. Hvernig gat Óli nú
lika staðið svona og horft i
kringum sig - og hann kallaði.
Vissi hann ekki, að allt var um
seinan eftir fáein augnablik - og
hann grenjaði, - en hvaö hann.
grenjaði, vissi hann ekki sjálfur. -.
. Nú yfirgefur hann bátinn meö ár
I hendinni og stjakar isnum með
henni. Nú tekur hann aö stökkva -
þetta fer aldrei vel.
Zakarias æddi fram og aftur á
árbakkanum, stökk og datt, stökk
og datt. Þvi að hann. þurfti alltaf
að hafa augun með honum,
piltinum, þarna úti i hálf-
rökkrinu, sem hann haföi viljaö
feigan fyrir stundu, en þótti nú
svo - - ja, hann gat ekki neitað þvi,
þetta var sá versti og þó sá
duglegast náungi, sem hann
nokkuru sinni hafði komist i tæri
viö.
En þarna stökk Óli, stóð við,
snerist á hæli og horfði hringinn i
29. TBL. VIKAN 39