Vikan - 08.02.1973, Blaðsíða 12

Veðriö var yndislegt,
hlýtt og heiðskirt, og það virtist smjúga
inn i likama minn, inn um munninn,
þegar ég andaði, og inn um augun,
þegar ég leit i kringum mig.
Rose og Simon föðmuðust og kysstust
hverja minútu, og ég varð að
horfa upp á það ... ...
Bæjarstjórinn ætlaöi aö fara aö
setjast aö morgunveröi, þegar
honum var sagt, aö lögregluþjónn
hreppsins biöi eftir honum i ráö-
hósinu meö tvo fanga. Hann fór
þangaö strax og sá lögreglu-
þjóninn - hann Hochedur gamla -
standandi þar, og gaf hann nánar
gætur aö miöaldra manm og
konu, sem virtust vera
mlöstéttafólk t>aö var strang-
lægur siöavöndunarsvipur á
andliti hans.
Maöurinn, sem var feitur,
gamall náungi, rauönefjaöur og
gráhæröur, virtist mjög hnugginn
og niöurlútur, en á hinn bóginn
leit hinn hnöttótti, holdugi
kvenmaöur á lögregluþjóninn
meö þrjózkufullum svip.
„Hvaö er þetta? Hvaö er á
seyöi, Hochedur?
Lögregluþjónn hreppsins
skýröi frá málavöxtum. Hann
haföi fariö á vanalegum tima um
morguninn i eftirlitsferö sina, frá
Champioux-skógi og allt til
Aegenteuil. Hann haföi ekki tekiö
eftir neinu sérstöku uppi i
sveitinni, nema veöriö var
dásamlegt og hveitiö var sem
óöast aö ná fullum þroska. Allt i
einu kallaöi sonur Bredels gamla
bónda til hans, en hann var aö Hta
eftir vingaröinum sinum i annaö
sinn, og sagöi viö hann: „Heyröu,
Hochedur gamli! Þú ættir aö fara
og lita inn i útjaöar skógarins, inn
i fyrsta þykkniö, og þá næröu i
dálaglegt dúfupar, sem er aö
maka sig þar og hljóta aö vera
hundraö og þrjátiu ára gömul til
samans!”
Hann fór I þá átt, sem sonur
Bredels haföi bent honum I, og
siöan haföi hann gengiö inn i
þykkniöÞaöan heyröi hann orö og
stunur, sem kveiktu hjá honum
grun um, aö þar væri veriö aö
fremja hræöilegt velsæmisbrot.
Þess vegna skreiö hann áfram á
höndum og fótum, rétt eins og
hann væri aö reyna að koma
veiöiþjóf aö óvörum, og haföi
handtekiö þessi hjú á einmitt þvi
augnabliki, er þau voru i þann
veginn aö láta undan náttúru
sinni, sem haföi þau á valdi sfnu.
Bæjarstjórinn leit alveg
höggdofa af undrun á
sökudólgana, þvi aö karl-
maöurinn var áreiöanlega oröinn
sextugur og konan aö minnsta
kosti hálfsextug. Svo tók hann aö
yfirheyra þau og byrjaði á karl-
manninum, sem svaraöi meö svo
uppburöarlltilli og aumingjalegri
rödd, aö varla var hægt aö heyra
til hans.
„Hvaö heitiö þér?”
„Nicolas Beaurain.”
„Hvaö er starf yöar?”
„Ég er smávörusali i Rue des
Marturs i Paris.”
„Hvaö voruö þér aö aðhafast i
skóginum?”
Smávörusalinn steinþagöi og
leit niöurlútur á sina stóru vömb,
og hendur hans löföu slyttislega
niöur og hvildu á lærunum.
Bæjarstjórinn hélt áfram:
„Neitiö þér framburöi lögreglu-
þjónsins?”
„Nei, herra.”
„Þér játiö honum þá?”
„Já, herra.”
„Hvaö hafiö þér aö segja yöur
til varnar?”
„Ekkert, herra.”
„Hvar hittuö þér þennan félaga
yöar aö þessu velsæmisbroti?”
„Húnereiginkona min, herra.”
„Eiginkona yöar?”
,,Já, herra.”
„Þá búiö þiö vist ekki saman
sem hjón I Paris?”
„Afsakiö, herra, en þaö gerum
viö einmitt.”
„En fyrst svo er, þá hljótiö þér
aö vera brjálaöur, alveg kol-
brjálaöur, aö láta koma aö yöur -
svona - svona - uppi i sveit
klukkan tiu að morgni dags!”.
Smávörusalinn virtist vera
kominn á fremsta hlunn aö
bresta i grat al sneypu, og hann
muldraði: „Þaö var hún, sem
lokkaði mig og æsti mig upp. Ég
sagöi henni, aö þetta væri
heimskulegt. en þegar kven-
maöur er búinn aö fá einhverja
hugmynd i hausinn* þá er ekki
mennskum manni fært aö kveöa
hana niöur, eins og þér hljótiö aö
vita, herra.”
Bæjarstjóranum geöjaöist vel
aö bersögli, og hann brosti og
svaraði:
„Þessu ætti aö vera öfugt fariö.
Þér væruö ekki hérna, ef þessi
hugmynd heföi aöeins búiö i
hennar höför.”
Þá greip Monsieur Beaurain
ofsareiöi, og hann sneri sér aö
konu sinni og sagöi: „Séröu, i
hvaöa ógöngur þú hefur komiö
okkur meö allri þinni rómantik?
Og nú veröum viö aö standa fyrir
rétti fyrir velsæmisbrot, - á okkar
aldri! Og viö veröum aö loka
búöinni, selja viöskipta-
samböndin og fara i eitthvert
annaö hverfi! Svo er nú komið
fyrir okkur!”
Madame Beaurain stóö upp, og
án þess aö lita til manns sins
skýröi hún frá málavöxtum frá
sinu sjónarmiöi, án nokkurs
vandræöalegs hiks eöa gagns-
lausrar og ónauösynlegrar
hæversku og alveg laus viö allt
fát.
„Auövitaö veit ég, herra minn,
aö viö höfum orðiö okkur til
verulegs athlægis. Viljiö þér lofa
mér aö verja mál mitt eins og
verjandi myndi gera eöa fremur
eins og varnariaus kona? Og
þegar þér hafiö hlustaö á alla
málavöxtu, vona ég, aö þér muniö
gera svo vel aö senda okkur heim,
til þess aö hlifa okkur viö van-
sæmd þeirri, sem hlytist af
málsókn.
Fyrir mörgum árum, þegar ég
var ung stúlka, kynntist ég
Monsieur Beaurain á sunnudegi
nokkrum, einmitt á þessum
slóöum. Hann var i fataverzlun,
og ég var afgreiöslustúlka i
verzlun, sem verzlaöi meö
tilbúinn fatnaö. Ég man þetta
eins glöggt og heföi þaö gerzt I
gær. Ég var vön aö koma hingað
og eyöa hér sunnudögunum i
skóginum ööru hverju meö
vinkonu minni, Rose Levéque aö
nafni, sem ég bjó meö I Rue
Pigalle I Paris. Rose átti sér
elskhuga, en ég hins vegar ekki.
Hann fór oft meö okkur hingaö, og
laugardag nokkurn sagöi hann
hlæjandi viö mig, aö hann kæmi
meö vin sinn meö sér næsta dag.
Ég vissi vel, hvaö hann átti viö
meö þessu, en ég svaraöi, aö þaö
yröi til einskis gagns, þvi aö ég
væri siösöm, herra.
Framhald á bls. 39.
12 VIKAN 6. TBL.