Vikan

Tölublað

Vikan - 08.02.1973, Blaðsíða 42

Vikan - 08.02.1973, Blaðsíða 42
til aögerða á kostnað rikis og heilsuhælisins i viðkomandi landi. Þaö verða ekki eingöngu þeir riku, sem verða þess aðnjótandi, það fer lika eftir hæfileikum. — Þér látiö þetta hljóma mjög lýðræðislega. — Ann, sagði Michael, — þú ert vonandi það greind, að þú sért farin að sjá, að þetta er skynsamleg tilhögun. Það er lika staðreynd að þú ert eiginkona min. það er þér i hag að Société Gernotologique þrifist vel. — Einmitt, sagöi Arnold. — Ug væri þaö ekki hyggilegra af yður að vinna með okkur heldur en á móti? Hún gekk út að glugganum og horföi út á vatnið. Svo sneri hún sér að þeim. — Michael, ég vil fá skilnað. Hann brá ekki einu sinni litum. — Eins og þú vilt. — Og ég krefst mikilla skaða- bóta I eitt skipti fyrir öll. Michaelvar jafnrólegur. — Það hafa allar konur minar fengið refjalaust. Og þú færö lika að halda skartgripunum, sem ég hefi gefið þér. — Ég vil fá hlutabréf þin i Sociéte Gernotologique. Þessi kúla hitti I mark. Þeir stóðu sem lostnir eldingu. — Já, hvað segir þú um þaö? spuröi hún. — Passar þaö ekki við áform ykkar um að gera jörðina að paradis? — Nei, það hentar ekki, svaraöi Arnold. — Hversvegna ekki? Finnst ykkur ekki aö það eigi að vera ungtfólk með i ráðum, ég á við aö ungt fólk fái að vera meö i nefndavali. Við unga fólkið erum að minnsta kosti helmingur þeirra, sem þið eruö svo ákafir i að bjarga frá hrörnun. — Ann, sagði Michael, — ef þetta á að vera fyndið, þá er það / mjög smekklaus fyndni. — Mig langar til að geta þess, að mér er fullljóst um samneyti þitt við lafði de Ross. Michael varð undrandi. — Hvernig hefir þú komizt að þvi? — Lögfræöingur minn mun leggja fram öll gögn I réttinum. Og það sem hér hefir skeö, verður lika gert opinbert. Blöð og sjón- varp munu gleypa við þessari stórfrétt. Ég get séð fyrir mér forsiður blaðanna. ,,Kaup- hallarjöfrar leggja á ráö um ofur- menni. Aðeins gamlir menn eiga að stjórna veröldinni”. Þetta verður vatn á millu þeirra ungu. sem nú þegar eru i vafa um siö- gæöi þeirra oldruöu. Nú varð þögn. Svo stóð Arnold Hirsch upp. — Þér eruö nokkuð kæn, Ann. Eg er eiginlega stórhrifinn. En ef þér haldiö aö við látum óstýrilátan kvenmann koma i veg fyrir ákvarðanir okkar, þá skjátlast yöur. — Við skulum sjá hverju dug- legur lögfræðingur getúr komið til leiöar. Þér getið ekki haldið mér 1 burtu frá skilnaðar- dómstólnum. — Getum við það ekki? Það var ónotalegur hljómur i rödd hans. — Þér hafiö liklega tekið eftir þvi að ég hefi ráöið sex leynilögreglu- menn til að gæta Martins? — Jú, ekki neita ég þvi. En ég held að þér þorið ekki aö láta setja mig i fangelsi, svo heimskur getiö þér varla veriö. Þér getið ekki haldið mér sem fanga. — Sjúklingur er þokkalegra orð, svaraði hann. — Sjúklingur, sem hefur fengið alvarlegt tauga- áfall. Eftir þvi sem mér hefir skilizt, þá er batinn eftir slik áföll undir sjúklingunum sjálfum kominn. Eigum við ekki að lofa Ann að hugsa um þetta allt i friði og ró, Michael? Hann snen ser viö i dyrunum. — Þér getið farið frjáls ferða um höllina, en menn minir munu hafa strangar gætur á yöur. Ef þér reynið að tala óvarlega við ein- hvern af gestum Kittyar, ja — þá getið þér verið viss um að einhver heyrir til yðar, svo það er eins hyggilegt fyrir yður aö tala ein- göngu við okkur hérna heimilis- fólkiö. Hann hneigði sig hæversklega og gekk út með Michael. Ann haföi fataskipti og gekk siðan aö dyrum Martins og drap varlega á dyr. Hann opnaði strax og var klæddur siðri, hvitri kápu eða kyrtli, sem hann dró á eftir sér. — Þetta er grimubúningur minn, ég á að vera sankti Pétur. — Martin, geturðu ekki náð i Hugh. Farðu með hann inn til þin fyrst, en komiö svo báðir til min. Ég skal gefa skýringu siöar. Fimm minútum síöar kom hann með Hugh. — Náðir þú sambandi við bróður þinn? spurði Hugh. Hún sagöi þeim allt sem hafði skeð. — Og ég held við veröum að reyna að komast héðan i kvöld. Við getum gengið að þvi visu, að þið eruö lika fangar. — Jæja, og hvaö gerum við svo? sagði Hugh. — Hringjum I létta- drenginn og biðjum hann aö bera niöur töskurnar okkar? — Doktor Mentius veit ekkert um þennan gang málanna ennþá, en ég hefi það á tilfinningunni að bæði hann og Sally munu hjálpa okkur. Þessi veizla gat ekki j komið á hentugri tima. Sally lá á hnjánum i dagstofu sinni og var að taka inn saumana á Kolumbusarbuxum mannsins sins. Isabellukjóllinn hennar fór prýðilega en fötin á Mentius voru allt of við, svo hún þurfti að þrengja þau. Hún ljómaði, þegar hún sá Ann. — Þú kemur mátulega. Hvað finnst þér um þennan búning handa Herbie? Sést nokkuð það sem ég var að sauma? — Nei, sagði Ann og fékk sér sæti. — Viltu kaffisopa? — Ég vil heldur eitthvað sterkara að drekka, ég er i þörf fyrir það. — Svona snemma dags? sagði Mentius. — Það er hættulegur vani, frú Brandywine. — Þér hafið sjálfur lagt yður til hættulega vana, doktor Mentius. Nú er það ekki grunurinn ein- göngu, þvi að nú veit ég allt um ykkar ráðabrugg, allt, sem þið hafið reynt að halda leyndu fyrir mér. Það varð óþægileg þögn. — Ég ætla að sækja eitthvað að drekka, sagði Sally. — Gefðu mér lika eitthvað að drekka, sagði Mantius. — Ég sæki þá þrjá viskýsjússa, sagöi Sally og fór. — Hvað hefir komið fyrir, frú Brandywine? spurði Mentius lágt. — Ég átti mjög fróðlegt samtal við manninn minn og herra Hirsch. Þér vitið liklega að þeir hafa hirt bréfin min. — Nei, það vissi ég ekki. — Ég reyndi lika að hringja til Bandaríkjanna, ætlaði að tala við hróður minn en þeir knmu f veg fyrir það lika. Sally, sem rétt I þessu kom inn i stofuna með bakka i höndunum, setti hann á boröið. — Þarna sérðu, — ég vissi að svona . . — Góða Sally, tók Mentius fram i fyrir henni. Hann sneri sér að Ann og hún var aö þvi komin að skella upp úr, svo hlægilegur var hann I þessum grimubúningi, en þegar hún sá andlit hans, hvarf henni hláturinn. 1 fyrsta sinn fann hún reglulega til með Herbert Mentius. Framhnld i nœsta blaði SKUGGAGIL Framhald af bls. 35. að skoða allt húsið, að ég gaf mér ekki tóm til að hugsá um þetta. Ég sá, að þarna voru aðeins þrjú herbergi. Eldhúsið, sem var stórt, stofa, sem var litil og svo meðalstórt svefnherbergi. Ég horfði út um gluggana, en gat ekki séð neitt af Burgess-eigninni nema rétt á einstaka stað þar sem greinar höfðu brotnaö, svo aö sást gegnum skóginn. Liklega heföi verið hægara aö sjá þetta fyrir fimmtán árum, þegar þessi tré voru litil, en nú byrgðu þau allt útsýni. Þrátt fyrir tómleikann virtist þetta hús hafa varðveitt eitthvað af hlýju sinni og ég gat alveg séö Ellen Randell fyrir mér, þar sem hún var að bjástra við eldavélina og taka út úr henni brauð og kex og steikur. Þetta hlaut að hafa veriö vistlegur staður, áður en unnustinn hennar fór burt til þess að koma aldrei aftur. En eftir það hlaut það að hafa verið dapurlegt ng einmanalegt - Hafið þér verið hérna áður? spuröi Bridey. - Ég veit ekki, Bridey. Kannski hefur Ellen Randell haft mig hérna um tíma pftir að hún . . . tók mig. Ég veit ekkert um þaö, en aö minnsla kosti kemur húsið mér ekkert kunnug- lega fyrir sjónir . . .nema helzt eldhúsið, og liklega er það þó bara vitleysa hjá mér. Ég held við verðum að snúa heim á leið aftur. - Já, ungfrú, sagði Bridey og sveipaði að sér kápunni og gekk út með svo miklum tilburðum, að ég gat ekki stillt mig um að hlæja. Hún var svo kát og fjörug og alltaf i góðu skapi. Þegar út kom, gekk ég á undan, eftir mjóum stig. En svo, án þess að hugsa um það, sneri ég snöggt til hliðar og tróð mér gegn um þétta runna, og var þá komin að bröttum stig, en ekki þeim, sem Bridey hafði fylgt mér eftir. Ég hélt áfram, en á miðri leið staðnæmdist ég. - Þarna rétt fyrir framan okkur er slæmur kafli, þar sem klettarnir eru háir. Gættu þin vel þar, Bridey. Við snerum við, gengum hægt yfir mosagróna og hála steinana, þangað til við komum á annan stig. Þar var betri vegur og við komumst tafarlaust áfram. - Ungfrú, sagði Bridey, - ef þér hafið aldrei veriö hérna fyrr, hvernig vissuö þér þá af þessum stig og svo vonda kaflanum, sem þér höfðuð aldrei séð? . Ég snarstanzaði og brosti, hissa. - Ég hlýt að hafa farið hér um áður og það hafi ekkert breytzt siðan . . . .nema hvað runnarnir eru þéttari. Ég hef áreiðanlega vitað, að þessi stigur var þarna, og ég vissi af klettunum, svo að ég hlýt að hafa farið hér um áður, enda þótt ég geti ekki munað það. - Hvaö voruð þér gömul, þegar þér voruð tekin? - Fimm . . .mér er sagt, að ég hafi verið fimm ára. - Þá er einkennilegt, ef þér getið ekki munað þaö. Vel get ég munað það sem gerðist þegar ég var fimm ára. Náttúrlega ekki allt, en sumt. - Það get ég ekki. Ég get ekkert munað nema þá einstöku smá- atriöi, eins og klettana, og það er I rauninni ekkert minni. En það hlýtur aö vera, að svona atvik séu geymd I undirvitundinni án þess að maöur muni beint eftir þeim. Framhald í nœsta blaði 42 VIKAN 6. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.