Vikan - 08.02.1973, Blaðsíða 34

Skuggagil
- En konurnar þeirra og börnin
þola það, svaraði ég snöggt. Faðir
minn brosti. - Hérna eigum viö
dóttur, sem er bæði greind og ein-
beitt, mamma. Já, Jane, ég sé
alveg, að þú getur orðið mér að
liði.
- Ekki nema þú gerir eitthvaö
fyrir Ellen Randell, sagði ég.
Mamma hafði þlustað
þegjandi, en nú sauö reiðin upp i
henni aftur. Það gat ég alveg séö
á svipnum á henni. - Jane, sagöi
hún I ströngum tón. - Mæður og
dætur sjá ekki gegnum fingúr viö
barnaræningja. Barni móður -
hennar eigið hold og blóð - er
dýrmætasta eign hverrar konu.
Þær verða ekki hrifnpr af honum
föður þlnum, ef hann lætur þessa
konu sleppa Hversvegna geturðu
ekki einbeitt þér að þvi að verða
Jane tíurgess og gleymt Ellen
Randell?
- Ég get það ekki mamma.
'Ekkert f heiminum gæti fengið
mig til að gléyma henni eða yfir-
gefa hana.
- Jane, sagði faðir minn. -
Lofaöu mér aö haida áfram. Sak-
sóknarinn varð mjög hrifinn af
Ellen Randell. Hann sagði mér,
að hún hefði undirritað fullkomna
játningu og fæli sig velvilja
réttarins þegar hún kæmi fyrir
dóm.
Ég fann, að allt blóð hvarf úr
kinnunum á mér. - Svo aö það á
þá að setja hana í fangelsi? En þá
get ég ekki staðið aðgerðalaus
hjá. Ég get ekki látið þetta ná
fram aö ganga.
- Svona, svona, barnið gott,
loföu mér að ljúka máli mínu.
Saksóknarinn afhendir
dómaranum yfirlit yfir málið og
leggur áherzlu á, að Ellen
Randell hafi orðiö fyrir þungri
sorg þegar hún missti unnustann
sinn, og geti þvl hafa verið viti
slnu fjær, þegar hún rændi þér.
Og hann mun taka þaö fram, aö
hún hafi veitt þér gott uppeldi, og
það get ég sannarlega vottað með
honum. Að öllum Hkindum fær
hún mjög vægan dóm - en einhver
refsing er óhjákvæmileg, Jane.
Þaö segja lögin. Ellen Randell
braut lögin og verður að fá sína
refsingu.
-Hvað lengi . . . .heldurðu . . .?
- Þaö veit ég ekki. Dómararnir
eru svo misjafnir og stundum
duttlungafullir. Ef hún veröur
dæmd I langt fangelsi, skal ég
beita áhrifum mlnum til þess að
fá það stytt. Ég géri yfirleitt allt
sem ég get, Jane, nema spilla
mlnum eigin frama.
- . . .til þess að bjarga konu,
sem á þaö ekki skilið, Sagði móðir
mln hörkuléga. - Ég veit, að ég er
ströng, en því get ég ekki aö gert.
Ég hugsa til mörgu áranna, þegar
ég grét sjálfa mig I svefn afþvl að
ég hafði misst dóttur mlna. Ég
trúði þvl aldrei, að þú værir dáin.
Fimmtán ára söknuður eftir
barnið, sem ég hafði fætt og á
meöan er þessi . . .þessi skepna
að ala hana upp sem slna eigin
dóttur, ávinna sér ást
hennar . . .stela henni frá mér.
Já, þjð þurfið ekki að fara að
segja, að svona hafi þaö ekki
gengið til. En sjáðu nú sjálfa þig,
sem ert að gráta vegna konu, sem
hefur framiö glæp, litiö betri en
morð.
- Svona, svona, Nora, sagði
faðir minn alvarlega, - nú er nóg
komið af þessu. Við skulum ekki
tala meira um það fyrr en sér-
stakt tilefni gefst, eða tlmi er til
kominn, og það skal ég ákveða.
Jane átti heimtingu á að vita,
hvað gert verður við þessa konu.
En nú, þegar hún veit þaö, er
engin þörf á að ræða máliö
frekar.
Mér fannst sem rýting hefði
veriö stungiö í hjarta mér, þvl að
nú vissi ég, að ég var alveg ósjalf-
bjarga, hvað það snerti að hjálpa
Ellen Randell. Konan, sem ég
hafði haldið vera móður mína,
var nú á lgiðinni I fangelsið -
kona, sem hafðialdrei vikiö öfugu
orði að einum né neinum
Við ræðum ekki málið ööruvlsi
en þannig, Samuel Burgess, að ef
þessari konu verður ekki refsað,,
þá fer ég frá þér.
- Þér er ekki alvara, mamma, •
sagði ég stórhneyksluð á þessum
orðum hennar. - Þér er ekki
alvara með þetta.
- Jú, mér er alvara, sagöi móðir
mln og horföi fast á fööur minn. -
Og hann faðir þinn veit líka, að
mér er alvara. Ég vil ekki láta
taka frá mér ánægjuna af aö
horfa á eftir þessari konu inn I
fangelsið. Ég vil láta hana þjást,
heyriröu það, Jane? Þjást, þjást,
þjást!
Eins og áður, brýndi hún
raustina og lamdi I borðiö, til þess
að leggja áherzlu á þetta hatur
sitt. Ég velti þvl fyrir mér, hvers-
vegna hatrið hafði ekki gosiö upp
I mér, þegar ég heyrði móður
mlna tala þannig. En svo þegar
ég leit á hana, vissi ég það. Ég gat
ekki annaö en vorkennt mann-
eskju, sem var svona uppfull af
hatri. Hún var hálfstaöin upp og
hallaði sér fram á borðið. Hún var
sótrauð I framán af reiöi, og sem
snöggvast datt mér I hug, að hún
ætlaði að berja mig, þvl að hún
lyfti hendinni og hélt henni á lofti.
Faöir minn flýtti sér aö standa
upp og gekk til hennar.
- Nora! sagöi hann og það var
hryllingur f röddinni, - I guös
bænum reyndu aö stilla þig.
Móöir mln hafði rekið upp óp
áður en faðir minn náði til hennar
og hún hljóp út með krampagráti.
Ég ætlaöi á eftir henni, en faöir
minn sagöi: - Láttu hana eiga sig
þangaö til hún stillist. Hún er
mjög tilfinninganæm, og eftir
allan söknuðinn eftir þig, varö
hún afundin, og nú er hún
hræddust um að missa þig aftur.
- En ég ætla aldrei að yfirgefa
ykkur mömmu, sagði ég
hneyksluð. - Ég kann ágætlega
við mig hérna. Að undanteknu
einu vandamáli, sem viröist ekki
ætla að leysast. Þessvegna er ég
niðurdregin.
Faðir minh kinkaði kolli.
Röddin var meðaumkunarfull, er
hann sagöi: - Ég skil þetta vel,
Jane, enda þó þú eigir kannski
bágt með að trúa þvl. En lögin eru
til þess að vernda hinn saklausa.
- Og refsa þeim seku, sagöi ég
og andvarpaði.
- Já, Jane. Enda þótt ég sé nú
annars viss um, að vægilega
verður tekiö á Ellen Randell.
- Ég ætla að biðja til guðs, að
svo veröi, pabbi, þvl að það er
ekkert illt til I henni. Né hatur.
- Það er heldur ekki til I þér,
sagði hann.
- Ég vona ekki, sagöi ég
innilega, og mér varð hugsað til
reiöi móður minnar rétt áðan. -
Það er tilgangslaust og maöur
hefur ekki nema íllt af þvl sjálfur.
Hann kinkaði kolli. - Þú hefur
sannarlega verið vel upp alin,
barnið gott.
- Ég ætla seinna að fara til
mömmu og segjá henni, að ég ætli
aldrei að yfirgefa Skuggagil. Ef
hún veit það, verður hún kannski
ekki svo gröm I garð Ellenar
Randell.
- Já, þaö gæti orðiö að miklu
gagni, sagði hann, enda þótt hann
virtist ekki hafa mikla von. - En
mundu, að hún elskar þig. Og eins
og er, þá er hún aö undirbúa
viðhafnardansleik þér til heiöurs.
- Ég er nú bæði hrifin og hrædd
viö það.
- Það skaltu ekki vera. Þú hefur
framkomu, sem nægir til aö gera
fólk hrifið af þér.
- Pabbi, sagði ég feimnislega. -
Ég vona, að ég geti eitthvað
hjálpað þér I kosningabaráttunni.
Hann hló. - Þú veröur áreiðan-
lega bezti atkvæðasmalinn, sem
ég hef nokkurntíma átt.
- Þakka þér fyrir, pabbi. Mér
tókst að brosa, enda þótt ég væri
ekkert hrifin af þessu. - En ég
vona, að þú sigrir fyrir eigin
34 VIKAN 6. TBL.