Vikan - 08.02.1973, Blaðsíða 35

FRAMHALDSSAGA EFTIR
DOR.OTHY DANIELS
11. HLUTI
Hún var svo hrædd
viö þessa konu,
að hún fór beinlinis
að skjálfa
i nærveru hennar.
F'rú Voorn vissi vel
af þessu og naut
þessarar hræðslu, sem hún
vakti hjá Bridey.........
veröleika. Og ég vil, aö þú vitir,
afi ég er hreykin af að vera dóttir
manns, sem var einusinni rikis-
stjóri og ætlar nú að verða
öldungadeildarþingmaður.
Hann laut fram og kyssti mig
létt á enniö. - Við erum þá sama
sinnis. Viö eigum bæöi drauma og
vonir og viljum kosta einhverju
til að láta þær rætast.
Þá fór hann snögglega frá mér,
til þess nð vinnn nf knppi klukkn
stundum saman i vinnustofunni
smni. Mig lialöi langaö ln aö
segja honum frá banatilræðinu
við mig, en fékk aldrei tækifæri til
þess.
1:1 k.itli
Ég var mestallan daginn i
herberginu minu, og fór ekki
þaöan út nema rétt til aö máta i
gulu stofunni, en kom svo alltaf
aftur til aö koma öllu dótinu minu
fyrir. Ég hafði eignazt svo margt
á fáum dögum, aö ég gat varla
trúaö þvi sjálf. En áhyggjurnar út
af Ellen Randell vörpuöu samt
skugga á hamingjuna, sem ég
haföi vonaö, aö þetta nýja lif
mundi færa mér, og sennan-viö
morgunveröarboröið sat enn i
mér og það svo mjög, 'aö ég gat
ekki fengið mig til aö fara til
móður minnar og segja henni, að
ég ætlaði mér alls ekki að fara aö
yfirgefa Skuggagil.
Ég fór ekki niöur, hvorki til
hádegisverðar né i te, enda sendi
móöir min heldur ekki eftir mér.
Liklega lokaöi hún sig lika inni i
sinu herbergi.
Klukkan var orðin fjögur,
þegar Bridey baröi létt aö dyrum.
Hún hélt á bakka, sem á var
mjólkurglas 00 «amlnkur.
Þér boröuðuð engan
morgunverð, ungiru, svo að mér
datt i hug aö þér vilduð svolitinn
bita.
- Já, Bridey, það vil ég gjarna.
Og þakka þér fyrir.
- Þaö er ekkert aö þakka. Ég
hef ekkert annaö aö gera. Móöir
yfiar hefur ekkert fariö út úr
herberginu sinu. Hún er vist með
einn höfuöverkinn sinn.
- Já, og þvi miöur mér aö
kenna. Ég beit i samlokuna og
fann nú fyrst, hve glorhungruð ég
var. - Ég er viss um, að
stúlkurnar hafa heyrt okkur
rifast i morgun.
- Þær eru á yðar bandi, ungfrú,
sagöi Bridey, eins og hún væri aö
trúa mér fyrir leyndarmáli. -
Allar nema frú Voorn, en hún er
nú lika meö stein i hjartastað.
Ég veit ekki, hvort frú Voorn
hefur elt Bridey og svo legið á
hleri við dyrnar, en algjörlega
formálalaust gekk hún inn i
herbergið. Okkur varö báöum
hverft við þegar hún kom svona
óvænt. Mér svo mjög, aö mér
svelgdist á mjólkinni en Bridey
stokkroönaöi. Hún var svo hrædd
við þessa konu, aö hún fór
beinlinis aö skjálfa i nærveru
hennar. Frú Voorn vissi vel af
þessu og naut þessarar hræðslu,
sem hún vakti hjá Bridey.
Frú Voorn leit kuldalega á
Bridey og sagði, kalt og snöggt
eins og hún var vön: - Þú ferö
strax niður og vinnur i eldhúsinu.
- Já, frú, tautaöi Bridey, rétt
svo aö það heyrðist.
- Þvi miður, frú Voorn, þá þarf
ég á henni Bridey að halda. Ég er
að fara út að ganga og vil hafa
hana meö mér.
Ég haföi nú alls ekki haft þetta i
hyggju, en ég ætlaöi bara ekki að
láta hana reka Bridey niöur og
hræöa hana enn meira en oröið
var. En þegar ég nú hafði nefnt
þessa gönguför, þá fannst mér
hún ekkert úr vegi. Hreina loftiö
gæti hresst mig i skapinu og ég
vissi lika alveg f.yrir vist, hvert ég
ætlaði að fara.
- Gott og vel, sagði frú Voorn og
sást ekki. hvort henni likaði betur
i‘N '<•'•••.. 1.....1" þá fara.
Bridey.
■i.i 11 u. tj.iKKii ^öui tynr, lru.
■ - Og, frú Voorn . . .
- Já, ungfrú?
-Framvegis ættuö þér að berja
aö dyrum áöur en þér komiö inn
til min.
- Já, ungfrú. Frú Voorn beit á
jaxlinn og gekk út.
Bridey varð svo steinhissa á
þvi, afi ég skyldi þora að skipa frú
Voorn fyrir, aö hún gleyihdi alveg
hræöslu sinni og fór að skrikja.
Eins og venjulega, var þetta góöa
skap hennar smitandi og ég tók
undir með henni, enda þótt það
hafi liklega ekki verið rétt aö
hlæja aö vandræðunum, sem frú
Voorn komst i, enda þótt hún léti
sem minnst á þeim bera. Konu-
garmurinn haföi liklega aldrei
lært aö njóta lifsins.
Mér varö litiö' á skóna, sem
Bridey var i. Þeir voru gamlir og
sprungnir.
- Þú getur ekki gengið meö
þessa skö, sagði ég. Svo tók ég
eina nýkeypta skó, sem náöu upp
á kálfa, út úr skápnum og rétti
henni. - Seztu niður og farðu i þá.
Hún reimaöi þá svo aö sér og
hælarnir voru fullháir, en ég setti
upp samskonar skó og fann, aö ég
gat vel gengiö i þeim úti viö, þótt
óslétt væri undir fæti.
- Eigum við að fara á kaninu-
veiðar? spuröi Bridey brosandi.
- Nei, viö ætlum að leita að hú'si.
Þaö á aö vera uppi i brekkun með
útsýni yfir alla landareignina.
- Já, þá veit ég áreiöanlega,
hvar þaö er. Sannarlega veit ég
það \'ið Fddio Hún þácnaði
og leit niður fyrir sig.
- Heturðu verið að hitta piltinn
þinn þar, Bridey?
- Bara einu sinni, afþvi aö það
var rigning, eöa ætlaöi aö fara aö
rigna. Ég átti fri þennan dag.
- Þú þarft ekkert aö vera að
afsaka þaö, Bridey. Ég er fegin,
aö þú skyldir finna það og komast
inn úr rigningunni.
- Já, þaö gerðum við og þá var
okkuralvegsamaum rigninguna.
- Þá skaltu fylgja mér þangað.
Ég er alveg viss um, að þetta er
húsið þar sem hún móðir
min . . .bjó, þegar hún tók mig
héöan.
- Ég skil, ungfrú, og nú viljið
þér heimsækja það, svo sém i
viröingarskyni.
-Nei . . . .bara af forvitni. Ertu
tilbúin? Nei, biddu. Ég tók eina
kápuna mina úr skápnum. Þetta
var ný, dökkblá kápa, mjög sið. -
Vertu i þessari. Það litur út fyrir
rigningu, svo aö þér veitir ekki af
aö vera i einhverju utan yfir þig.
^g þú mátt lána þessa' kápu,
hvenær sem þú vilt.
Hún fór i kápuna og skoöaði sig
i speglinum. Hún var merkilega
snotur stúlka og augun ljómuðu af
þakklæti. - Þakka yöur fyrir,
ungfrú. Ég skal passa vel uppá
hana.
Ég fór i utan yfir mig og við
gengum út og kring um hesthúsin,
og siöan upp eftir brekkunni, þar
sem húsiö stóö. Bridey valdi, aö
þvi er mér fannst, lengri leiö, sem
lá um óslétta jörð, en við
komumst samt leiöar okkar og
þaö var aðalatriöiö. Húsiö stóð
þar sem einusinni haföi verið
dálitið rjóður, en var nú farið i
órækt, svo að húsiö var næstum
komifi i kaf.
Þaö var litið, en fremur vistlegt
útlits, enda þótt málningin væri af
þvi og rúöur brotnar. Huröin stóö
i hálfa gátt en ég ýtti henni upp.
Þegar inn var komið var þar
þessi þefur, sem vanur er að vera
i húsum, sem enginn er i. Mér
fannst rétt eins og ég heföi verið
þarna áöur, einkum þó þegar ég
kom inn i eldhúsið og sá stóru
eldavélina, sem nú var orðin
býsna ryðguð. Rörið út i
reykháfinn var götugt og það kom
mér ókunnuglega fyrir sjónir,
afþvi að mér fannst það eiga aö
gljá af svertu, eins og notuö var á
slikar eldavélar. Gat það veriö,
aö ég hefði verið hérna spurði ég
sjálfa mig, og aö eldavélin haföi
eitthvað vakið hjá mér
minningar? En ég varof forvitin
Framhald á bls. 42
6. TBL. VIKAN 35