Vikan - 26.07.1973, Qupperneq 17

%
Atrisku börnunum þótti ritvélin merkilegur gripur.
mitt
íjtuniium ræöir Dolly viö litlu systkini sin a
gröf móöur sinnar.
látnu
Onnur
grein
um
Afríku
iÞetta er önnur grein sænsku blaðakonunnar önnu
Nyman um Kenya. t þessu blaði segir hún meðal
annars frá manndömsraun Louættbálksins, við-
horfi innfæddra til lifs og dauða og frá markaðinum
í Ngiya.
eftir tanntökuna og ég var svo
máttlaus, að ég gat varla staöiö
uppréttur. Eftir nokkra stund var
lagt nýtt, volgt brauð við sáriö og
það dró úr blæðingunni. Þá var
það versta afstaöið.
En þeir, sem hafa staðist svona
manndómspróf, þurfa ekki alltaf
aö vera að gera einhver heimsku-
pör til þess að sýna fram á, hvaö
hann sé mikill maöur. Þaö hefur
veriö sýnt I eitt skipti fyrir öll. Ég
held þess vegna, aö það sé miklu
meira vit i mörgum siövenjum
okkar en þiö Evrópubúar viljið
viöurkenna.
Grafir undir kofunum.
Dolly, systir Onyangos, er samt
ekkerthrifin af afriskum venjum.
Hún veigrar sér viö þvi aö
afriska nafniö sitt, Adongo, og
Onyango til mikils angurs gengur
hún oft i minipilsum eöa siöbux-
um. Dolly er lærö hjúkrunarkona
og viðhorf hennar, meöal annars
til fjölkvæmnis, eru gjörólik
Onyangos.
— Þaö er ekki satt, sem hann
fullyrðir, aö afriskar eiginkonur
finni aldrei til afbrýöi hver til
annarrar. Og það er heldur ekki
satt, að ef ein þeirra deyr, séu
hinar alltaf góðar viö börn
hennar. Ég'“'missti óskaplega
mikiö, þegar móöir min dó.
Dolly viöurkennir þó, aö mis-
heppnuö hjónabönd sé hvarvetna
aö finna. Vissulega er hjóna-
bandið fyrst og fremst undir
hjónunum sjálfum komiö, hæfni
þeirra til þess að sýna ást og tillit.
Ytri form hjónabandsins eru ýfir-
leitt til orðin vegna þarfa
umhverfisins.
Ég sat oft hjá Dolly á leiöi
móöur hennar og hjálpaöi henni
viö aö hreinsa grænmeti og
skræla karftöflur. 1 fyrstu kunni
ég þvf illa aö hafa leiðiö þarna
rétt hjá húsinu.
— Það er nú ekki til þess aö
hafa áhyggjur af, sagöi Onyango.
Ég er búinn að segja þér, aö hinir
látnu halda áfram aö vera
fullgildir fjölskyldulimir. Þeir
halda áfram að vera hjá okkur,
þó að viö sjáum þá ekki eins oft
og áöur.
Viö heyrum lágværar raddir
þeirra á kvöldin og finnum nær-
veru þeirra, þegar viö sitjum um-
hverfis eldinn. Viö trúum þeim
fyrir vandamálum okkar og leit-
um aðstoðar þeirra. Það á ekki aö
leggja hina dauöu I kirkjugarð
langt fjarri heimili þeirra. Þeir
eiga að fá aö vera áfram með
Framhald á bls. 36
30. TBL. VIKAN 17