Vikan - 26.07.1973, Side 47

Börn Fionu, Francesca 15 ára
og Lorne 9 ára, eru frá fyrra
hjóriabandi hennar. Þau sækja
skóla i Lausanne. Fiona hefur
stóra setustofu, bókaherbergi,
gufubað, klæðaherbergi og litið
eldhús út af fyrir sig. Beint yfir
þessari ibúð Fionu var sams
konar ibúð handa Alexander.
t fimm ár voru Fiona
Thyssen og Alexander
Onassis elskendur. Hann
var sextán árum yngri en
hún og það gaf slúðrinu
byr undir báða vængi.
„Fiona, við eigum allt
nema’ giftingarhring og
hann þurfum við ekki!”
Þetta sagði Alexander
einu sinni við vinkonu
sina. Siöan Fiona missti
vin sinn er hún einmana
og grá slikja er komin á
hár hennar.
Alexander átti ekki eyri.
Hvað haldið þið, að hann hafi
þénað á mánuöi? í kringum 2000
dollara. Það var allt og sumt. Ari
lét hann ekki hafa meira en það.
Alexander lét mig aldrei hafa
þeninga. Ég hefði heldur ekki
leyft honum það. Við gerðum allt
hvort fyrir annað og við áttum
allt saman. Samband okkar kom
ekki peningum við.
Einu sinni sagði hann við mig:
„Fiona, við eigum allt nema
giftingarhring og honum þurfum
við ekki á að halda.” Þetta var
rétt hjá honum, hárrétt. Ég veit
ekki, hvort við hefðum nokkurn
tima gifzt, en ég held ekki.
Siðustu þrir mánuðirnir voru
þeir beztu af fimm ára kynnum
okkar. Þeir voru svo ógleyman-
lega fallegir, að allt var
leggjandi i sölurnar fyrir þá.
Hefðu þeir ekki verið svona og
viö hefðum verið ósátt, þegar
hann dó — veit ég ekki hvað ég
hefði gert. Siðastliðið sumar
rifumst við einu sinni og það var
eins og viti fyrir okkur bæði.
Ég kynntist Alexander I St.
Moritz. Þá var hann átján ára
gamall. Ég hafði kannazt við
hann allt hans lif, en I mlnum
augum hafði hann alltaf verið
barn.
með jafnöldrúm sinum. En hann
var aö tala I römmustu alvöru.
Ef mér hefði 'verið sagt, að ég
ætti eftir aö vera ástmey þessa
unga manns I fimm ár þá heföi ég
ekki trúað þvi.
Sumariö næsta á eftir var
hræðilegt. Ég og Alexander
rifumst oft. Við vorum ekki
saman og okkur leiö ekki of vél.
Ég vissi, að hann var með öðrum
stúlkum.
* Við hittumst yfirleitt i Sviss*
Paris eða i Monte Carlo, en varla
nokkurn tima i AþeniuÞess vegná
sagði ég einu sinni við hann: „Ég
ætla að koma- tií Aþenu.” Hann
var fljótur að svara: „Ó, nei, ekki
gera þaö, þú veizt blaðamehnirn-
ir og allt það....”Ég varð reið og
ákvað aö fara til Sardinfíi i leit að
öðrum mönnum. Ég hafði slæma
samvizku, þó að ég vissi, að
Alexander væri með annarri
stúlku.
Næst, þegar hann hringdi til
min, bráðnaði ég. 'Ég gat varla
beðið eftir þvi að hitta hann.
Þegar við sáumSt næst, gátum við
sagt hvort ööru allt.
Eftir þetta vorum við hvort
öðru trú. Við höfðum gert okkur
grein fyrir þvi, hve mikils virði
samband okkar var.”
„Þetta var hans fyrsta og eina
raunverulega heimili. Aður bjó
hann alltaf á hótelum eða i húsum
einhverra annarra. Hann átti
aldrei neina peninga sjálfur.
Mér dauðbrá, þegar ég las það i
frönsku blaði.að hann heföi
arfleitt mig að hálfri milljón.
Hann hefði áreiðanlega gert það,
ef hann hefði getað. Ég vissi ekki
við hvað var miöaö, franka,
dollara eða pund. En hvað svo
sem þaðátti að vera, var ekki eitt
orð af greininni satt.
Nótt eina var ég I samkvæmi og
þaö haföi gengiö mikið á. Það
haföi eitthvaö komið fyrir, sem
gerði mig viti minu fjær af reiði.
Ég var að þjóta út fokreið, þeg-
ar Alexander greip allt I einu
hönd mina I anddyrinu og sagði:
„Þér eruð fallegasta kona, sem
ég hef séð, og eg á eftir að elska
yður.”
Ég var enn reiö. En þegar ég
leit á „drenginn”, sem hafði sagt
þetta viö mig, þá skellihló ég og
sagði honum að fara og leika sér
Fiona og Alexander ferö-
uðust mikið saman á
einkáflugvél hans.
30. TBL. VIKAN 47
I