Vikan - 23.08.1973, Blaðsíða 48

BORGARTÚNI29
SLMI 18520.
NÝR HVÍLDARSTÓLL
Á SNÚNINGSFÆTI
MEÐ RUGGU.
B í Js L 0 Ð
HOSGAGNAVERZLUN
aB fá y&ur til a6 hafa ofan af fyrir
Joan, þá gat hann lika haft auga
me6 y6ur, þar sem þér áttuð von
á barni. Það var svolitiö undar-
legt, þegar hann lýsti þvi yfir, að
hann ætlaði að fá einhverja, sem
lika átti von á barni, langsótt,
fannst mér.
— Ég get ekki séð, að það hafi
veriö svo skrýtið, sagði ég kulda-
lega. — Ef Joan er eitthvað hrædd
við að ala barnið sitt, þar sem
svona margt hræðilegt hefur
skeð, þá er ekkert skiljanlegra,
en að hann vildi hafa hjá henni
manneskju, sem líka á von á
barni, þaö gæti verið eina leiðin
til að róa hana.
Nú var hann oröinn mjög háös-
legur á svip. — Ég held, að ekkert
geti gert Joan neitt verra, en að
komast að þvi, aö hann standi i
annarskonar sambandi við yður,
en beinlinis sem vinnuveitandi.
Nú var það farið að siast inn i
mig, hvert hann var að fara. Ég
fann hvernig blóðið þaut upp i
kinnar mér af reiði.
— Haldið þér i raun og veru, að
hann sé faðir að barninu, sem ég
geng með?
Ég verö aö viöurkenna, að hann
var orðinn hikandi. — Já, það
held ég, er það ekki rétt?
Ég spratt á fætur, frávita af
reiði.
— Ég held nú sé kominn timi til
að fara heim, sagði ég og lagöi
áherzlu á hvert orð. Það varð
hljótt i salnum. Allir störðu á
okkur, þegar við flýttum okkur
út. Og ég skil það vel. Þarna sat
ég, sem var i þjónustu Sanders
fjölskyldunnar og drakk með ein-
um af húsbændunum. Hann æstur
og hún virtist að þvi komin að
springa 1 loft upp. Ég gat næstum
heyrt hugsanir þeirra. Það sá lika
hvert mannsbarn, að ég var
komin langt á'leið.
Við sögðum ekki orð alla
leiðina. En þegar við komum inn i
anddyrið, greip hann i hand-
legginn á mér.
— Mér þykir leitt, að ég skyldi
særa yður. En þér vilduð fá að
vita, hvað ég hélt.
— Þér eruð ekki beinlinis
manhþekkjari, sagði ég, fjúkandi
vond.
— Ég veit, að mér hefir
skjátlazt, sagði hann. En eruð þér
þá mannþekkjari sjálf?
— Ja..égveitþað ekki,sagði ég
hikandi.
— Það væri skaðlaust, að þér
væruð það, sagði hann og sleppti
handleggnum. En þessi orð hans
hijómuðu sem viðvörun. Gagn-
vart hverju eða hverjum?
A sunnudag hlýnaði svolitiö, en
þá var loftið þungbúnara. Allt var
nú grámuskulegt og það birti
eiginlega aldrei til fulls. Maggie
var hálf ergileg og Charles tók sig
til og lék sér við hana og Depil
stimdarkorn.
Ernest sá ég ekki. Þótt hann
heföi sært mig, var mér samt
ljóst, að hann hafði komið heiöar-
lega fram viö mig. Þegar ég
hugsaði nánar um þetta, var
þetta eiginlega sennilegra, eins
og hann hafði hugsað sér, heldur
en raunveruleikinn sjálfur. Mér
var runnin reiðin i hans garö og
ég vonaði.að hann tæki ekki upp á
neinu skelfilegu min vegna.
Ég lá i rúminu og fletti viku-
blaði, en ég hlyt að hafa dottað,
þvl aö ég hrökk skyndilega við.
Ég heyröi raddir fyrir utan
dyrnar hjá mér.
— Það held ég ekki, heyröi ég
Charles segja. — Ég skal spyrja
Anne, en ég held aö hún hafi lika
verið sofandi.
Ég var komin fram aö dyrum,
áður en hann náði þvi að berja.
Hann var úfinn og var i peysu og
kuldaskóm.
— Er Maggie hjá þér? spurði
hann.
Ég leit af honum á barn-
fóstruna, sem stóð fyrir aftan
hann. Hún var mjög óttaslegin. —
Depil er horfinn og Maggie ætlaöi
að leita að honum. Nú finn ég
hvorugt þeirra.
— Hún hlýtur að vera einhvers-
staðar i húsinu, sagöi Charles og
reyndi að róa stúlkuna. Við skul-
um skipta okkur. Mathilde, þú
leitar uppi á háalofti og þú, Anne,
leitar hér niðri. Ég lit niður niður
I kjallara og ef ég þekki Depil
rétt, þá eru þær þar.
Ég varð rólegri, þegar ég sá
hvernig hann tók þessu, en þegar
hann stöðvaði mig, eftir að Mat-
hilde var farin upp og sagði: —
Joan lagði sig, ég ætla að biðja
þig að láta hana ekki verða vara
við þetta, þá kom gamli óró-
leikinn yfir mig aftur.
Ég leitaði um allt. Ég opnaði
alla skápa, gáði undir húsgögnin,
en Maggie og Depill voru hvergi
sjáanleg. Ég vissi, aö ekki var allt
með felldu. Það hefði ekki leynt
sér, ef Maggie hefði fundið Depil,
þá hefðum við heyrt i þeim báð-
um.
Ég stóð i anddyrinu og beiö eftir
Charles og Mathilde, þegar úti-
dyrunum var hrundið upp og
Ernest kom inn.
— Ég er búinn aö láta bera
sand á veginn, sagði hann. —
Garöyrkjumaöurinn er veikur,
með háan hita, svo hann gat ekki
gert það. Hvaö er um að vera?
spurði hann hvasst.
— Depill er horfinn og Maggie
fór aö leika að honum og nú finn-
um viö hvorugt þeirra.
— Hafið þið gáð í kjallarann?
— Charles fór þangað, sagði ég
og Ernest sneri sér snöggt við og
fór þangað lika. Ég fór fram I eld-
hús og I þvi kom Mathilde. Hún
var óttaslegin og ég skildi hana
vel. Minningin um hvarf Peters
var mér I svo fersku minni. — Ég
er búin aö leita um allt, sagði hún.
— Ég fór, meira að segja, inn til
gamla herrans, en þar voru þær
ekki.
Ég leit i kringum mig. Ég fann,
að einhversstaðar frá kom drag-
súgur. Eldhúsdyrnar stóðu upp á
gátt! Hversvegna hafði enginn
tekið eftir þvi fyrr? Úr þvi að
dyrnar voru opnar, gat Depill
auðveldlega hafa farið þar út og
Maggie heföi ekki hikað við að
fara á eftir honum. Þaö mátti
engan tima missa. Ég fleygði
kápu yfir axlirnar og hljóp út.
Bilskúrsdyrnar stóðu upp á gátt
og Charles hafði ekið bilnum sin-
um út. Hann hafði greinilega ekki
fundið Maggie i kjallaranum og
þvi farið að leita i bilnum. Það
var ljós i hlöðunni og þar hitti ég
Ernest.
— Hvað eruð þér að gera hér?
sagöi hann. — Fariö strax inn
aftur. Það er hættulegt að vera úti
i þessu myrkri. • ■
Ég svaraði ekki, en sneri við.
Hann hafði engan rétt til aö skipa
mér fyrir verkum og ég hafði
heldur ekki löngun til að tala um
þetta við hann. En á leiðinni til
hússins, datt mér nokkuð i hug.
Klettarnir!
Hversvegna hafði mér ekki
dottið það i hug strax. Maggie
heföi auðvitað ekki farið þangað,
nema ef hún hefði verið að elta
Depil. Ég hikaði ekki andartak,
en fór að vaða snjóinn.
Þá kom ég auga á sporin eftir
hundinn. Ég hafði þá átt koll-
gátuna, Ég sá engin spor eftir
Maggie, en það gat verið að hún
heföi gengið I stór spor, sem voru
i snjónum, liklega eftir Ernest.
Viða hafði hrunið úr' skafl-
brúnunum, þar sem svolítið var
farið að hlána. Ef snjórinn hefði
nú látið undan þunga telpunnar...
Ég svitnaöi af ótta, þrátt fyrir
kuldann.. 1 sjónhending sá ég
þetta allt fyrir mér allt, sem var
svo ógnvekjandi á þessum stað,
þessi ofboöslegu örlög, sem
virtust hvila yfir Sanders Hall!
— Maggie, Depill! Ég reyndi
aö yfirgnæfa hávaöann i vindin-
um. Og þegar ég stóð þarna
heyröi ég það, heyrði hljóðið. Þar
var hundur að gelta.
Ég lagðist á hnén á brúninni og
teygði mig fram. Ég sá daufa
rönd niður að vatninu. En
myrkriö huldi mér sýn. Hvað lá
þarna niðri? Ég reyndi að grilla
gegnum myrkrið og beygði mig
lengra fram á brúnina.
Þaövareitthvaö
dökkt..rautt..Maggie hafði verið i
rauöum gallabuxum.
— Maggie!
Dökki bletturinn hreyfðist ekki,
en svo heyröi ég aftur I hundin-
um. Ég þorði ekki að lita i kring-
um mig, en mjakaöi mér hægt
niður á móti, niöur aö hrúgunni,
sem hlaut aö vera Maggie.
Frh. i næsta blaði.
48 VIKAN 34. TBL.