Vikan - 23.08.1973, Blaðsíða 20

Sumarsaga
þér sælir”. Og bæði var Georg viss að
þekkja andlitið og auk þess tók mál-
rómurinn af allan vafa, þvi að engar
tvær raddir gátu verið svona alveg eins
;r— hikandi, ofurlitið kverkmæltar, en
-lausar við útlenzkuhreim. Þetta var
einkennileg rödd manns, sem hafði
orðið fyrir alvarlegu áfalli á radd-
böndin.
f þéttskipuðum salnum og kliðnum af
mannamáli, horfðu litlu augun á breiða
andlitinu á Georg.
Húsbóndinn var að kynna. — Georg
Young er Bandarikjamaður hr. Surtees.
Hann er hér að leggja járnbrautina frá
verksmiðjunni inn á skógarsvæðin.
— Já, vitanlega, sagði maðurinn, Og
svo fór húsbóndinn að sinna einhverjum
öðrum og Georg stóð með hálftæmt
glasið i hendinni og reyndi að finna
Mary i gestahópnum. Hann hlýtur að
hafa verið fölur þegar hann loks fann
konuna sina, þvi að hún horfði á hann
með kviðasvip og varð næstum enn óró-
legri, þegar hann sagði snöggt: — Við
skulum koma okkur burt héðan.
Það reyndist sæmilega auðvelt,
vegna fólksfjöldans, sem þarna var
saman kominn. Þau fóru út og gengu
eftir nýlögðu gotunni, þar sem öll húsin
voru álika ný og glæsileg og hitt, sem
þau voru að koma úr. Allt þarna i
Northbank var nýtt, allt frá verk-
smiðjunni og bryggjunum niðri á
bakkanum á breiðu vikinni, til ibúðar-
húsanna, sem teygðu sig upp eftir
brekkunni og urðu þvi stærri og glæsi-
legri, þvi lengra sem upp eftir dró.
Northbank var byggt á vegum
Félagsins og eign Félagsins — ný borg,
sem hafði skotið þarna upp úr auðninni
á tæpu ári.
Georg svaraði engu fyrr en þau voru
komin inn i setustofuna i glænýja húsinu
Hann var alveg hárviss um, að
þetta væri sami maðurinn.
Timalengdin skipti engu máli.
Nú horfði hann i augu morð-
ingjans...
þeirra. Þetta var hús i betra lagi, eins
og lika við átti fyrir verkfræðing, sem
var að leggja járnbraut fyrir North-
bankfélagið, og það hafði verið honum
ætlað, samkvæmt hinu stranga borgar-
skipulagi, en það hafði Alkis Warner,
maðurinn sem átti borgina með öllu
saman, sjálfur samið.
Nú sagði Georg: — Við skulum fá
okkur eitt glas. Og þegar Mary hristi
höfuðið, sagði hann. — Jú, okkur veitir
ekki af þvi. Ég þarf að segja þér dálitið.
Hann hellti i tvö glös og bar annað yfir
að sófanum, þar sem hún hafði setzt.
Hún var falleg stúlka og hann var
hreykinn af henni. Þau voru búin að
vera gift i tæpa sex mánuði, og honum
hafði oft dottið i hug, að það hefði verið
hæpið af sér að uppræta hana svona úr
San Francisco og fara með hana á jafn
afskekktan stað og Northbank var. Og
nú þurfti hann að segja henni nokkuð,
sem hafði aldrei áður borið á góma.
— Ég hitti mann þarna i sam-
kvæminu, sagði hann dræmt. — Mann
sem kallar sig Surtees, og reyndar
getur það vel verið hans rétta nafn, þó
að ég viti það ekki. En hitt veit ég, að
hann er morðingi, og var aldrei tekinn
fastur fyrir morðið, sem hann framdi.
Mary starði á Georg. Eftir litla þögn
sagði hún: — Ert þú i einhverju sam-
bandi við þennan mann. Georg?
— Ég var tekinn fastur fyrir þetta
morð.