Vikan - 23.08.1973, Blaðsíða 34

Sumarsaga
Hún deplaði augunum og varirnar
hreyfðust.
— Heyrirðu til min?
— Já stundi hún,
Mennirnir uppi i brúnni stækkuðu
eftir þvi sem þau nálguðust og urðu
greinilegri eftir þvi sem Georg batnaði i
augunum . Hann gat þekkt nokkra
þeirra. Sumir hlupu fram og aftur og nú
sá hann þá renna kaðli ofan af brúninni
og niður að vatninu.
Hann leit snöggt kring um sig i bátn-
um. Þarna var litil snærishönk, næst-
um við fætur hans, og hann laut niður og
greip hana. Hann batt snærið utan úm
Mary og sneri siðan að henni baki.
— Taktu um hálsinn á mér! æpti
hann.
Það tók hana nokkrar sekúndúr að
hlýða þessari skipun, en loksins fann
hann hendurnar a henni koma upp yfir
axlirnar á sér. Þá batt hann snærið utan
um sig.
Hægt og með erfiðismunum bar hann
hana þannig aftast i bátinn. Hann horfði
nú til baka yfir alla breiðu Efrivikina.
Og þá sá hann litinn blett, sem hlaut að
vera jullan hans Surtees að leggjast að
bryggjunni við veiðihúsið. Hann
hugsaði með sér, næstum sigrihrós-
andi: Þú getur strokið, en sjórinn er að
baki þér og fjöllinn framundan og annað
kemstu ekki. Og við ætlum að lifa nógu
lengi til að sjá þig hengdan.
Hann sneri sér við þegar þau voru
komin aftur i. Brúin var þarna rétt
framundan, þar sem mennirnir biðu og
kaðlarnir dingluðu. Báðir voru þeir með
lykkju á enda.
— Haltu þér fast, hvislaði hann ákaft.
— Haltu þér nú fast!
Báturinn snerist og vaggaði ofsalega
þegar kom i harða strauminn milli
klettanna. Georg gat heyrt þytinn og
freyðandi strauminn handan við brúna.
Annar kaðallinn hreyfðist óreglulega,
en loks lenti hann i straumnum innan
seilingar frá Mary og Georg. Hann
straukst við bátinn, og nú fyrst fannst
honum Mary vera farin að skilja, hvað
um var að vera. Hendurnar héldu
dauðahaldi i hann og þegar hann
hreyfði sig, fann hann, að hún létti undir
með honum.
Hann sá lykkjuna koma fyrir stefnið á
bátnum og lækka siðan. Hún kom
þjótandi að honum og þá rétti hann út
hanalegginn og krækti honum i
lykkjuna. Siðan greip hann hægri hendi
um vinstra únlið og hallaði sér fram um
leið. Hann féll fyrir borð og tók Mary
með sér út i beljandi strauminn.
Þegar niður i vatnið kom, var kaðall-
inn næstum búinn að toga handlegginn
á honum úr liði.Munnurinn a honum
opnáðist af sarsaukanum og hann hélt,
að hann væri að drukkna. En mennirnir
sem héldu i kaðalinn fóru með hann
eins og fisk á færi og ýmist slökuðu á
eða toguðu i og þá varð það ekki eins
sárt. Og höfuðið á Gorg kom upp úr
vatninu. Enn righlet Mary sér i axlirn-
ar á honum.
Kaðallinn var smámsaman togaður
nær bakkanum hægra megin við
gilið.Menn höfðu klifrað niður bratta
klettinn og biðu með útréttar hendur
niðri við strauminn. Loks náðu þeir i
Georg og drógu þau bæði upp á klett-
aná, og einhver lagðist á hné og losaði
þau úr böndunum.
Georg sneri rennblautu höfðinu til
þess að lita á konu sina.
Augu þeirra mættust. — Mér er óhætt,
Georg sagði Mary.
Hann þekkti að mennirnir voru úr
byggingarflokknum, en nú var kominn i