Vikan - 23.08.1973, Blaðsíða 28

Sumarsaga
spitala. Læknirinn segir, að enn geti
hann átt einhverja von.
— Hver skildi hliðarsporið eftir opið?
— Það er nú sú mikla spurning, sagði
brakandi röddin. — Vinnulestin okkar
fór þarna um, ekki meira en stundar-
fjórðungi áður en Indiáninn fann hr.
Hendricks. Þá var ekkert við skipt-
inguna að athuga, enda komst lestin
leiðar sinnar og snerti ekki við henni.
Og mennirnir okkar segja, að hliðar-
sporið hafi ekki verið nema hálfopið, en
þó nægilega til þess að leiða skjökt-
vagninn afvega. Það hlýtur einhver að
hafa fiktað við það.
— Gott og vel sagði Georg og röddin
var eitthvað einkennileg.
—r Ég skal koma uppeftir undir eins
og ég get.
Georg sá Wilson liðþjálfa standa i
opnum dyrunum. Hann sagði:
— Ef Hendricks deyr, þá er þetta
morð.
— Haldið áfram, sagði lögreglumað-
urinn.
— Ef komið er eftir veginum frá
veiðihúsi Warners, er auðvelt að
komast að sporskiptium. Þá er hægt
að opna hann, rétt ofurlitið, en nóg til
þess, að maður sem kemur á
skjöktvagni á 40 milna hraða getur alls
ekki séð það.
— Andartak! sagði Wilson. — Eigið
þér við Surtees? Eruð þér að reyna að
segja, að hann hafi reynt að drapa
þennan Hendricks.
— Nei, ekki Hendricks, heldur mig.
Georg sló hnefanum i hinn lófann.
—Mikill asni hef ég verið, sagði hann,
eins og við sjálfan sig. — Surtees ætlaði
sér aldrei að semja neitt við mig. Hann
vildi láta mig telja mig öruggan ef ég
Að eiga heima i Nortbank var
samasem að vinna hjá Wamer.
Hann átti verksmiðjuna, bæinn
og allt, sem i honum var...
heldi mér saman. En hann hélt, að ég
þegði bezt dauður.
Þegar Georg sá svipinn á lögreglu-
manninum, bætti hann við:
— Þetta getur allt komið heim og
saman, liðþjálfi. Hlustið þér
nú á. Á hverjum morgni væri hægt
að setja klukkuna sina eftir timanum,
sem ég fer héðan. Kl. 7.45. Ef þér stæð-
uð annaðhvort á linunni eða veginum að
veiðihúsi Warners, gætuð þér séð, þegar
skjöktvagninn minn kemur. Og þér
munduð geta þekkt mig af þvi að ég er i
bláum yfirfrakka. Þetta gæti ekki
brugðizt. Nema hvað það gerði það i
morgun. Þá sendi ég Hendricks i stað-
inn fyrir mig og léði honum bláa
frakkann minn. Skiljið þér nú?
— Kannski getið þér fengið vit út úr
þvi....
Georg bölvaði. — Þér eigið við, að
þetta sé imyndun ein hjá mér? Væruð
þér járnbrautarmaður, munduð þér
vita, að þetta slys var engin tilviljun.
En ég get ekki sannað það, eða hvað?
Svo sannarlega skal ég...
Hann gekk i áttina að dyrunum, sem
voru opnar. En hann var ekki kominn
nema tvö skref, þegar sterk hönd greip i
handlegg hans og hann stóð og horfði i
hörkuleg augu lögreglumannsins.
— Rólegur nú! sagði Wilson hvasst.
— Segjum, að ég trúi yður. Allri
sögunni. Hafi Surtees reynt að drepa
yður og mistekizt það, hlýtur hann nú að
vera viti sinu fjær. Og þér vinnið ekkert
með þvi að láta kála yður. Haldið yður
sem lengst frá honum og svo konunni