Vikan - 27.09.1973, Side 13

Smásaga eftir Winston Graham
Hún hét Lavinia Cotty og húsið
þeirra var stórt, breitt og saman-
rekiB hús, hlaöiö úr veöruöum
steini og stóö i litilli lægö á hóln-
um viö sjóinn. Þaöan mátti sjá
gráu kofana i þorpinu i hliöinni,
sem var i milu fjarlægö.
Hr. Cotty haföi veriö ekkill i
tuttugu ár og ungfrú Cotty pipar-
mey i þrjátiu og fimm. Cotty
langafi, gamli haröjaxlinn, haföi
reist húsiö og stofnaö til ættarinn-
ar á rikmannlegan hátt á þeim
árunum. þegar Napóleon var enn
ekki annaö en metoröagjarn
skólastrákur, en nú heföi hann
hvorki oröiö hreykinn af húsinu
né heldur af sonarsyni sinum.
Hvorugt haföi bolmagn til aö
halda hinu uppi og svo höföu þau
elzt saman og mundu bráölega
hrynja og gleymast.
Ungfrú Cotty var tepruleg,
þögul og hávaxin. Hún haföialdrei
veriö íagleg og breyttist þvi litiö,
þar eö engum æskublóma var
fyrir ab fara. En hún var snyrti-
leg, dömuleg og þokkafull, meö
einhvers konar hófstilltum töfr-
um. Meö aöstoö einnar stúlku hélt
hún húsinu nokkurn veginn i lagi,
reitti ofurlitiö illgresi I garöinum
meö hanzka á höndum. Hún las
kvæöi, einkum þó eftir þá herrana
Tennyson og Wordsworth — og ef
faöir hennar var hvergi nærri.
stalst hún lika I skáldsögur, hún
prjónaöi handa sjálfri sér og
saumaöi handa heimilinu, hjálp-
aöi prestinum og heimsótti fá-
tæklinga. Svo las hún blöö staöar-
ins fyrir fööur sinn, þvi aö hann
var farinn aö sjá illa, og stundum
ók hún til Truro I kerrunni, meö
stúlkuna meö sér, til aö bera
þypgstu bögglana.
Enginn, sem leit á ungfrú
Cotty, heföi getaö getiö upp á einu
ástrlöunni hennar.
Frá bakdyrunum á húsinu var
svo sem mila vegar — og þaö
vondur vegur — yfir þungfæra
danshólana fram á sjávarhamr-
ana, og þar tók viö fjaran meö
gula sandinum. Niöur hamrana
var einstigi og neöst i hömrunum
var hellir, likastur gotneskri
kirkju.
Þetta haföi ungfrú Cotty aldrei
getaö staöizt, og hingaö kom hún
hvern góöviörisdag og dvaldi þar
klukkutima — og lengur, ef hún
haföi tima til. Þarna haföi veriö
athvarf hennar siöan hún var
smástelpa. Oft opnaöi hún alls
ekki bókina, sem hún haföi meö
sér, en sat þögul I sólskinihu meö
sjávarhljóöiö i eyrunum, og hugs-
aöi um allt og ekkert, en dottaöi i
sólskininu, og þá leiö henni vel og
var ánægö meö tilveruna.
Og á góöviörisdögum, þegar nóg
var falliö aö til þess aö einangra
hellinn alveg, og ekki stóö upp úr
nema ofurlitill hálfmáni af þurr-
um sandi, var hún vön aö skjótast
inn i hellinn, fara úr öllum fötum
og i sundbol, sem hún haföi búiö
til sjálf, og stinga sér i sjóinn. Og
kuldinn I sjónum greip fyrir
kverkar henni og hún kumraöi
ofurlitiö af hræöslukenndri sælu.
Þetta var bezta skemmtunin
hennar á þessum feröum.
Enda þótt þaö kæmi varla fyrir,
aö neinn færi þarna .framhjá,
jafnvel um fjöru, þá fór hún
aldrei i sjó, ef greiöur aögangur
var aö staönum úr hinum vikun-
um og hún losnaöi aldrei viö
þessa hálf viökunnanlegu sektar-
kennd og hræöslu viö aö sjást. 1
nokkrar minútur á hverjum degi
var hún aftur oröin barn.
Og stundum, ef mjög var heitt
og auk þess háflæði, var hún vön
aö fara fyrst úr öllu og skriöa siö-
an fram i fellismunnann og
standa þar allsnakin i augsýn
sólarinnar einnar, þrýsta hönd-
unum aö gagnaugunum og skjálfa
af sælu, likast blómi I sólskini og
hita.
Eftir baöiö var hún vön aö sitja
og greiöa siöa, silkimjúka háriö,
þangaö til þaö gljáöi. En þá var
bráöum timi til kominn aö flétta
þaö og setja þaö upp aftur, og
fara siöan heim
Hún haföi ekki mikiö meö sér á
þessum feröum sinum, þvi hún
haföi fundiö háa syllu I hellinum,
þar sem hún geymdi þaö, sem
hún þurfti á aö halda. Og enginn
veitti fjarvistum hennar sérlega
athygli. Susie var heldur vitgrönn
og auk þess i trúlofunarstandi.
Hr. Cotty var nærsýnn og gigt-
veikur og hugsaöi ekki um annaö
en sina eigin velliöan. Hann var
fyrir löngu farinn aö sætta sig viö
þessar skemmtigöngur dóttur
sinnar sem skritinn ávana, sem
ekkert væri viö aö gera.
En svo einn daginn gerðist
nokkuð, sem breytti algjörlega
öllu lifi ungfrú Cotty. Presturinn
haföikomiö i heimsókn og drollaö
von úr viti og talaö um kirkju-
garöinn, sem var kominn i órækt,
og minnkandi aurasöfnun viö
messurnar. Hún haföi þvi ekki
komizt aö heiman á venjulegum
tima. Og þaö var þvi hörmulegra
sem veðriö var búiö aö vera vont i
heila viku, en var nú orðið gott
aftur, meö miklu sólskini, björt-
um himni og smáskýjum á lofti.
Hún þaut niður eftir, rétt fyrir
klukkan sjö, en vissi vel, aö hún
yröi aö vera komin aftur fyrir
kvöldverö. Þetta var i júnimánuöi
og dagarnir þvi i lengsta lagi, en
nú væri búiö aö falla út i klukku-
tima. Og sólin skein beint inn i
hellinn.
Þegar hún kom aö siöustu brekk-
unni á einstiginu, stökk hún niöur
i sandinn. En þá snarstanzaði
hún, vegna þess, aöþarnavar ein-
hver I hellinum.
Karlmaöur. Hann lá þarna og
sólbakaöi sig, sallarólegur og
ósvifinn. Hún varö undir eins bál-
vond. Arum saman haföi hún
fengiö aö vera þarna i friöi — fólk
kom þarna alls ekki og þetta var
landareign Cottys, alveg fram á
klettabrúnina, og þaö vissu allir.
Maðurinn hlaut aö hafa stolizt
hingaö um fjöruna.
Hún hóstaöi. Hann skeytti þvi
engu og hreyföi sig ekki. Hún
færöi sig nær honum og staö-
næmdist aftur. Hér var eitthvaö
aö — hann var annað hvort sof-
andi eða þá meövitundarlaus —
eöa . . .
Fötin hans voru vot og höföu
vætt sandinn kringum hann.
Þetta var ungur maöur I bláum
buxum og gauörifnum skyrtu-
ræfli. Berfættur. Háriö var ljóst
og mikiö og fullt af sandi, nefiö
,.beint,munnurinnunglegur. Háriö
náöi niöur á báöar kinnar, en
hann var skegglaus, en þó meö
nokkurra daga skeggbrodda.
Hann andaöi.
Ungfrú Cotty hörfaöi eitt
skref aftur á bak. Siöan sneri hún
sér viö og horföi út á sjóinn, en
þar var ekkert aö sjá nema öld-
Á góðviðrisdögtim, þegar nóg var fallið
að til að einangra hellinn alveg og ekki
stóð upp úr nema ofurlitill hálfmáni af
þurrum sandi, var hún vön að skjótast
inn i hellinn, fara úr öllum fötum og i
sundbol, sem hún hafði búið til sjálf, og
stinga sér í sjóinn.
urnar, sem risu eins og smáborg-
ir — og svo sólin, sem skein á vot-
an dansinn.
Var þetta sjómaöur? Rekinn af
sjó . . . lifandi. Hún leit aftur á
hann og ankannalegar stellingar
hans vöktu meðaumkun hennar.
Hún féll á hné i sandinum hjá
framhald á næstu siöu
39. TBL. VIKAN 13
4