Vikan - 27.12.1973, Blaðsíða 14

fjörlegur piltur, en hann bjó alltaf
yfir einhverjum ó{ta viö aö trúa á
nokkurn skapaöan hlut.
Nú var hann aöeins hneykslaö-
ur yfir þvi aö vera fangelsaöur,
en honum fannst þaö lika hálfveg-
is fyndiö og hann var viss um, aö
hann yröi látinn laus von bráöar.
Hann var sannarlega ekki þess-
legur, aö hafa framið morð
og hann trúöi þvi ekki sjálfur, að
þetta gæti komiö fyrir hann. Viö
höföum fariö yfir öll atvik, aftur
og aftur og reyndum aö finna ein-
hverjar skýringu.
„Margot sat á svölunum fyrir
framan herbergiö sitt á fyrstu
hæö”, sagöi Stuart mér. „Hjóla-
stóllinn hennar stóö rétt við þenn-
an hræöilega skápall, sem átti aö
gera henni kleift aö komast
hjálparlaust niður 1 garöinn, þeg-
ar hún vildi. Ég var oft búinn að
segja við Julian, að þetta væri
hættuleg rennibraut, alltof brött,
en þaö voru hemlar á stólnum og
hann hélt að þetta væri alveg ör-
uggt”.
Þrátt fyrir boröiö og grindina,
sem voru á milli okkar, var bjart i
kringum hann. Hann lýsti alltaf
upp umhverfi sitt, meö glaölyndi
sínu hreysti og æsku. Hann var
hávaxinn og grannur, sterklegur
og liöugur, eins og skiöamenn
þurftu aö vera og ætiö i fullu jafn-
vægi. Hann var skjólstæöingur
Julians, sem var aö þjálfa hann
fyrir ólympiuleikana. Hann haföi
mestar áhyggjur af þvi núna, að
sóá dýrmætum tima I fangelsinu
og aö Julian yröi fyrir vonbrigö-
um. Hann gat heldur ekki trúað
bvi á Julian, aö hann héldi i raun
og veru, aö hann heföi myrt konu
hans.
„Þetta verður allt i lagi, þegar
Julian kemur heim”, reyndi hann
aö fullvissa mig um. „Hann getur
strax látiö losa mig úr haldi”.
Ég var ekki svo viss um það og
ég haföi siöur en svo mikiö álit á
Julian, hann var sannarlega eng-
in hetja i minum augum.
„Þetta hefðí getaö verið venju-
legt slys, þar sem stóllinn stóö
svona náiægt þessari rennu,
hemlarnir hafa getaö bilaö. Segöu
mér þetta allt einu sinni ennþá.
Ég vil hafa það allt i huga, þégar
ég kem til Greystones”.
Hann brosti, en reyndi samt að
fá mig ofan af þessum fyrirætlun-
um. „Þú græðir ekkerb á þessu.
Þaö kémst einhver aö þvi,
hver þú ert, þótt við berum ekki
sama nafnið. Þaö var mynd af
þér i blööunum og þar var sagt
frá þvi, aö þú-'værir hálfsystir
min, Linda Earle”.
Þaö haföi’ þá strax veriö reynt
aö koma sökinni á Stuart, en hann
var ekki ákæröur þá og blaða-
maöur hafði haft lauslega tal af
mér.
„Sú mynd vör ekki'hiö minnsta
Hk mér, pg hver heldurðu aö muni
eftir nafni, sem nefnt var einu
sinni fyrir sex mánuðum?”
Ég bjó I borginni og frá upphafi
haföi ég ekki verið hrifin af þvi
hve Stuart var góður á sklöum.
Ég var heldur ekki hrifin, þegar
Julian McCabe tók eftir honum og
sá kannski i honum uppfyilingu
þeirra vona, sem hann hafði boriö
.1. hrjósti um meistaratitilinn,
sjálfum sér til handa. Þess vegna
haföi Stuart ekki haldiö því svo
mjog á lofti, aö hann ætti systur.
Mér fannst ég vera alveg örugg
um, aö enginn kannaöist neitt viö
mig.
„Segöu mér þetta allt einu sinni
ennþá”, sagöi ég ákveöin. „Adria
var hjá móöur sinni, rétt áöur en
þetta skeöi. Er þaö ekki rétt?”
Hann brosti dapurlega. „Adria
átti eitthvaö I útistööum viö móð-
ur sína og öskraöi hátt, eins og
átta ára krakkar gera oft. Við
Clay Davidson vorum aö tala
saman I næsta herbergi, bókaher-
berginu. Ég kom aldrei i nám-
unda viö Margot þennan dag. Ég
yfirgaf Glay og gekk aö aöaldyr-
unum. Shan, systir Julians var aö
koma niöur stigann, til aö vita
hvaö væri að Adriu, sem haföi
þotiö upp stigann. Ég hinkraöi viö
og talaöi viö Shan nokkur augna-
blik og gekk svo út. A meðan rann
hjólastóllinn með Margot á fullri
ferö niöur hallann, rakst á grind-
verkiö við gilbrúnina, sem brotn-
aöi og hún stakkst fram af klettin-
um niöur I giliö”.
Mér var kunnugt um þaö, sem á.
eftir fór. Hún haföi hálsbrotnaö
og dó samstundis.
„Var giröingin ekki örugg?”
spuröi ég.
— Nei, það var eitthvað grugg-
ugt við þaö. Þetta haföi álltaf ver-
iö álitin sterk giröing. Ég vildi
láta þaö koma vel fram. Ég veit
ekki hvaö lögreglan hefur gert I
þvl tilviki”.
„Ég ætla sannarlega að kynna
mér þaö”, sagöi ég. „En hvaö
skeöi svo, strax á eftir? Þaö var
maöur I garöinum, — ráösmaður-
inn? „Emory Ault. Hann er
reyndar furöulegur náungi. Mjög
hrjúfur i viðmóti, en mjög góður
skíðamaður. Hann dáöi Julian,
þótt hann virtist ekki hafa dálæti
á neinum. Hann hefir veriö I þjón-
ustu fjölskyldunnar siöan Julian
var litill drengur. Hann kenndi
honum á skíðum og hann haföi
llka hönd I bagga með þjálfun
minni, þótt honum væri ekkert
um mig gefið. Ég held, aö hann sé
sár yfir þvl, að nú orðiö er ég betri
skíðamaður en Julian. Emory var
aö vinna i garöinum og þaö var
hann, sem hélt þvi fram, aö ég
heföi hrint Margot fram af. Hann
segist raunar ekki hafa séð það og
ekki heldur hver var hjá henni
rétt áöur. Ég veit ekki hvers
vegna hann lýgur”.
„Það er llka eitt af þvl, sem ég
ætla að komast að”.
Stuart gretti sig. „Siöar sagöi
hann öllum, aö hjólastóllinn heföi
þotið fram af með svo miklum
hraða, aö þaö heföi einhver hlotiö
aö ýta honum. Hemlarnir voru
i ekki á, þegar komið var aö stóln-
<!’um. Emory var líka sá, sem
fyrstur kom aö henni I gilinu, og
svo kom hann hlaupandi og mætti
mér, þegar ég var aö ganga út um
aöaldyrnar. Hann greip til mín og
kom strax meö þessar ásakanir”.
„En þær - gátu ekki staöizt.
Rannsóknardómarinn ákæröi þig
ekki. Þaö gat enginn' boriö vitni
um það, aö þú hefðic komiö ná-
Jægt Margot, bæði Shan og Clay
vissu, áö þú haföir fariö út um
aöaldyrnar. HvaÖ getur þaö ver-
iö, sem svo hefur komiö fram,
sem gerir þig tortryggilegan nú,
Stuart?”.
Stuart hristi höfuöið, en samt
ekki reglulega áyggjufullur, aö
minnsta kosti reyndi hann aö
dylja áhyggjur slnar gagnvart
mér. Lögreglustjórinn þarna I
héraðinu er eins og bolabltur.
Hann trúir Emory og nú er búizt
viö aö eitthvað nýtt hafi komiö i
ijós, sem sanni sekt mina. Aö
minnsta kosti nóg, til aö hægt sé
aö ákæra mig opinberlega.
Heyrðu mig nú, Linda, reyndu aö
gleyma þessu brjálæöislega til-
tæki þlnu. Þaö veröur aldrei hægt
aö sanna neitt á mig, vegna þess
aö þaö er ekkert, sem getur gert
þaö”.
„En ef einhver hefur nú komiö'
fram meö eitthvaö, sem getur
komiö I veg fyrir þaö, að sá sem
raunverulega ýtti stólnum fram
af, finnist ekki?”
„Þú hefur veriö aö lesa morö-
sögur! En ef svo er, þá víldi ég
slzt, aö þú kæmir nálægt Grey-
stones. Þaö getur oröiö hættulegt
fyrir þig, ef einhver kemst aö þvl
hver þú ert. Faröu heim, elsku
Linda mín, vertu ekki svo mikill
kjáni”.
En ég varð aö gera þær ráöstaf-
anir, sem ég haföi I huga. Þetta
var gulliö tækifæri og ég ætlaöi
sannarlega aö nota þaö. Þegar ég
haföi talaö viö bróöur minn, fór
ég I slma og talaöi viö Clay
Davidson um stööuna, og mér til
hugarhægöar, fékk ég hana strax.
„Getiö þér byrjaö I kvöld?”
spuröi hann. „Ég er I mikilli þörf
fyrir. aðstoð strax”.
Ég hafði ekki búizt við þessu, en
ég þurfti ekki umhugsunarfrest.
Ég var búin aö taka saman dótiö
mitt og ég haföi sklöaútbúnað
með mér, svo ég sagöi honum, aö
ég gæti komiö fyrir kvöldiö.
Hvort sem Stuart likaöi betur
eöa verr, ætlaöi ég aö vera þarna
I kringum Juniper skíöaskálann.
Ég ætlaöi sannarlega aö athuga
aöalbygginguna, Greystones —
og ef Julian McCabe kæmi aftur
meö fjölskyldu sína, ætlaöi ég aö
leggja áherzlu á að kynnast þeim.
Já og Emory Ault llka. Jafnvel
þótt Julian McCabe kæmi Stuart
til hjálpar, sem ég efaðist um aö
hann myndi gera, þá gat verið aö
ég, sem utangarðsmanneskja,
gæti komizt aö einhverju, sem
máli skipti. Ef einhver haföi hrint
Margot McCabe I dauðann,þá ætl-
aöi ég að komast aö því, hver þaö
var.
Einhvern veginn tókst mér aö
hafa ofan af mér, þangaö til timi
var kominn til þess aö tala viö
hann. Ég sat I bilnum og beið viö
stóra einiberjarunnann, sem hús-
iö dró nafn sitt af. Ég renndi
greiöu gegnum háriö, sem Jiðaö-
ist svolítiö niöur á axlirnar, og
svo leit ég I spegílinn I púöurdós-
inni. Brún augu min voru ekki
óllk augum Stuarts. Munnur minn
var kannski heldur stór og ég leit
of oft sjást I tennurnar_'Þaö mátti
kannski segja, aö ég væri frekar
lagleg, en ekki meira. Mér var
ekki fyllilega ljóst hvernig stúlká
I þessu starfi átti aö vera. Ég átti-
venjulega gottmeö aö umagngast
fólk, en ég var ekki svon.a tauga-
óstyrk venjulega. Þaö var mikiö
undir þvi komiö, aö herra David-
son litist vel á mig og að hann tor-
tryggöi mig ékki. Mér fannst það
huggunarefni, aö hann virtist
ekki kannast við nafn mitt, þegar
ég talaði við hann i slmanum.
Ég reyndi að vera róleg, þegar
ég steig út úr bilnum I frostbjörtu
desemberveörinu og gekk eftir
troöinni braut I snjónum upp aö
aöaldyrum ská’ans. Dyrnar aö
skrifstofunni voru ekki læstar,
svo ég gekk beint inn. Afgreiöslu-
borö skildi aö skrifstofuhorniö frá
aöalanddyrinu. Þaö voru nokkrir
stólar á víö og dreif og sklöa-
myndir á veggjunum, Ég hringdi
bjöllu á afgreiösluborðinu og fór
aö viröa fyrir mér myndirnar.
Stærsta myndin var af skiöa-
manni á fljúgandi ferö gegnum
hliö á svigbraut: stórt fjall reis á
bak viö hann og snjórinn þyrlaöist
upp aftur af skiöunum, þar sem
hann tók beygju.
— Þetta er Julian McCabe,
þegar hann sigraöi i Aspen, sagöi
rödd aö baki mér.
Ég sneri mér hægt viö og
kyngdi munnvatni.
— Þér eruö ungfrú Earle, er
þaö ekkj? sagöi hann og þab var
ekki aö heyra á rödd hans, aö
.hann kannaðist viö nafn mitt. —
Ég heiti Clay Davidson. Ég er á-
kaflega feginn því, aö þér gátuö
komið svona fljótt. 1 kvöld er há-
tlölegt kvöld, en viö reynum aö
gera dagamun I miöri viku og sú
sem var viö gestamóttökuna, fór
án nokkurs fyrirvara. Ef þér vilj-
iöreyna strax, þá getum viö talað
nánar um framtlöina I næstu
viku.
Hann var ekki beinlínis lagleg-
ur, en þaö var eitthvað mjög aö-
laöandi vib framkomu hans.Hann
var meö há kinnbein, og eiginlega
haföi hann slavnesktisvipmót, en
þaö passaöi ekki beinllnis viö
nafn hans. Hann var meö snyrti-
legt hökuskegg, látlaust klæddur,
i gallabuxum og rauðköflóttri
skyrtu og hreyfingar hans voru
letilegar, ekki beinllnis skiða-
mannslegar. Ég gat ekki Imynd-
að mér, að annar en fyrrverandi
skfðamaöur tæki aö sér starf eins
og þetta.
— A ég ekki aö sýna yður her-
bergið yöar, sagöi hann, — og svo
getum viö rætt um skyldustörfin.
Eruð þér meö farangurinn?
— Já, hann er I bílnum sagöi
ég. — Hvar á ég aö setja bllinn?
Hann rétti fram höndina eftir
bfllyklunum mfnum.
— Ég set bílinn bak viö húsiö,
svo hann veröi ekki innikróaöur,
þegar fólkiö kemur heim af skíö-
um. ÉK kem svo inn meö dótið yö-
ar..
Hann fór út og ég tók aftur til
viö að skoöa myndirnar á. veggn-
um, sérstaklega myndina af
Júlian McCabe. Þaö var reyndár
ekki gott aö sjá svipmótiö,. vegna
þess að hann va'r meö svo stór
sklðagleraugu, en ég tók samt
eftir þvf að vangasvipurinn var
sterklega mótaöúr. Það var ilka
auöséö ab vöövum sinunv béltti
hann til hins Itrasta, til aö ná
erfiöri beygju gegnum'hliöiö. ör-
.1
14' VIKAN 52. TBL.