Vikan - 27.12.1973, Blaðsíða 15

yggi Stuarts hvildi á aðgerðum
þessa manns. Ef Julian kæmi
heim og beitti sér fyrir máli bróð-
ur mins, átti allt að verða einfald-
ara. En í upphafi, þegar grunur-
inn féll á Stuart vegna ásakana
Emory Aults, hafði hann ekki
reynt aö vera neitt af honum. Það
var aðeins skortur á sönnunar-
gögnum, sem kom i veg fyrir, að
Stuart yrði settur i fangelsi þá.
Sfðar hafði hann farið til Maine,
án þess að hafa nokkurt samband
við bróður minn.
Ég heyrði herra Davidson
stappa af sér snjóinn og ég flýtti
mér burt frá myndinni. Hann var
með töskurnar minar og gekk á
undan mér inn i aðalmóttökusal-
inn. Ég virti lauslega fyrir mér
herbergið, um leið og við gengum
i gegnum það. Þetta var langt og
mjótt herbergi og við innsta
vegginn var stór arinn: sófum og
stólum var dreift um gólfiö. Þetta
hlaut að vera mjög notaleg stofa,
þegar bóið var að kveikja eld i
arninum.
— Komdu, Linda. Má ég ekki
kalla þig fornafni? Þú kallar mig
aö sjálfsögðu Clay. Við erum ekki
^vo formföst hérna. Á kvöldin er-
um viö sem ein fjölskylda, og not-
um auövitaö fornöfnin.
Þessi stigi var hluti af gamla
húsinu og það brakaði i honum
undan fótum okkar. — Hér er her-
bergið þitt. Það er svolitið afsiðis,
svo þú ert laus við gestina hér
uppi.
Ég gekk inn i notalegt herbergi.
Þar var lágt undir loft, kringlótt-
ar smáábreiður með litskrúöug-
um bryddingum á gljáfægðu gólf-
inu og gamaldags húsgögn. Ró-
sótt gluggatjöld voru fyrir litlum
gluggunum.Égflýtti mér strax að
einum glugganum og leit út.
Endalaus snjóbreiðan lýsti milli
sigrænna trjánna.
— Er aöalbyggingin i þessa
átt? spurði ég.
— Greystones? Hann sneri sér
við, þegar hann hafði sett frá sér
töskurnar. — Svo þú veizt eitt-
hvað um okkur hérna?
— Að sjálfsögðu, sagði ég glað-
lega. — Hver gerir það ekki?
Hann svaraði fyrri spurningu
minni. — Húsið er i þessa átt, það
er rétt. Það liggur einkavegur
upp að þvi. Gestunum hérna er
ekki ætlað aö vera þar á ferðinni.
Ég hafði reynt að dylja forvitni
mlna, en hann virti mig fyrir sér
meö óræðu brosi. Hann virtist
biða eftir frekari skýringu og ég
ákvað aö vera eins opinská og ég
þorði aö vera. — Aö sjálfsögðu
veit ég um þá atburöi, sem skeöu
hér, sagði ég. — Blööin voru full
af þeim fréttum. En ég hafði lesið
'um Julian McCabe löngu áður.
Ég haföi auövitaö áhuga á þessu
fólki, sem var viðriöið harmleik-
inn.
Þaö var eins og hann væri aö
yfirvega svar sitt. — Að minnsta
kosti ertu heiðarleg. Það hefur
veriö fullt af fólki að snuðra hér,
slðan frú McCabe dó. Hann gekk I
áttina til dyra. — Viltu ekki taka
upp úr töskunum, áður en þú
kemur niöur að tala við mig?
— Ég get komiö strax niöur,
sagði ég. — Það liggur ekkert á,
að taka upp úr töskunum.
Ég fleygði kápunni minni á
rúmið og gekk niður á eftir hon-
um. Hann sýndi mér húsiö, allt
nema sin eigin herbergi. Ég skoð-
aði borðstofuna, eldhús og búr,
setustofuna á neðri hæðinni og
svo settumst við í einn sófann fyr-
ir framan arininn.
— Ég kveiki upp I arninum um
klukkanhálf fimm, sagði hann. —
Fólkið fer að tinast inn um fimm-
leytið og þá kemur það saman
hérna og fær drykki og ostafondu.
Það verður þitt starf, að hugsa
um það. Þú verður að gera þér far
um að kynnast gestunum, svo þú
getir kynnt fyrir þeim nýja gesti
og sjá til þess, að enginn verði
einmana, nema þá að gestirnir
óski sérstaklega eftir einveru.
Þú átt að bjóða nýja gesti vel-
komna, ganga um meðal þeirra
og sjá til þess að allir séu ánægð-
ir, án þess að vera uppáþrengj-
andi. Miðdegisverðurinn er svo
tilbúinn klukkan sjö.
Eftir matinn komum við aftur
hingað og þá eru venjulega fleiri
hér, vegna þess að það koma ekki
allir nógu snemma inn, til að fá
drykk fyrir matinn. Þú þarft ekki
aö hafa fyrir þvi, að hafa fata-
skipti i kvöld. Það er ágætt, ef þú
átt svokölluð eftir-skiðaföt. Þú
getur komið niður um klukkan
hálf fjögur, svo þú hafir góðan
tima til að útbúa ostahræruna. Ég
læt þig hafa góöa uppskrift. Þá
ertu lika tilbúin til að taka á móti
fólkinu, án þess að þurfa að flýta
þér.
— Ég skal vera tilbúin. En vel
á minnst, væri þér á móti skapi,
að ég skoðaði mig svolitiö um úti,
þegar ég er búin að taka upp dótið
mitt?
— Þaðer allt i lagi, sagöi hann.
. Ég gekk að stiganum og hann
fylgdi mér.
— Linda, sagði hann, þegar ég
var lögð af stað upp stigann. Ég
leit niður á breiöa andlitiö, sem
sneri að mér og sá að augnaráöið
var spyrjandi og dálltið strlönis-
legt. — Julian McCabe og fjöl-
skylda hans geta komið heim á
hverri stundu. Hann hringdi til
mln I gær. Þegar þau eru komin,
verðurðu að halda þig i burtu frá
lóðinni kringum Greystones. Ef
þig langar til að skoða húsiö og
umhverfiö, þá er eins gott að þú
gerir það i dag.
— Það er ágætt, sagði ég. —
þakka þér fyrir. Ég skildi ekki
hvaö undir þessu bjó, en ég spurði
einskis frekar.
Ég brosti til hans, en hann
endurgalt ekki bros mitt. Hann
var ennþá spyrjandi á svipinn.
Þaö gat verið, að hann vissi
ekki hver ég var, en hann var
undrandi yfir komu minni.
—Varaöu þig á Emory Ault,
hélt hann áfram. —Hann er ráðs-
maður hér og það getur verið, að
hann kæri sig ekki um að þú
komir of nálægt húsinu. Ef þú
skildir nú samt rekast á hann, þá
skaltu segja honum, aö þú vinnir
hérna hjá mér, og að ég hafi gefið
þér leyfi til að lita i kringum þig I
nágrenninu.
Ég þakkaði honum aftur og
hljóp svo upp stigann. Ég var með
hann i huga, þegar ég var að
hengja upp fötin min. Hann var
nokkuð sérkennilegur maður. En
þótt Stuart hefði sagt mér heil-
mikið um ibúana á Greystones,
þá hafði hann ekki talað mikiö um
Clay Davidson. Stuart hafði lika
búið á Greystones, ekki á skiða-
hótelinu. Clay virtist vinveittur
mér og hann hafði beinlinis
stungið upp á þvi, að ég sneri mér
strax aö þvi að seðja forvitni
mina.
Þegar ég hafði lokið við að
ganga frá, fór ég I kápu og flýtti
mér út. Heimreiðin að
Greystones lá frá húsaþyrping-
unni gegnum sigrænan skóginn.
Það var aðeins föl á stignum,
engin för, hvorki eftir manns-
fætur eða bila og mér fannst dá-
litið óþægilegt að sjá förin, sem
ég lét eftir mig. Ég vonaði að það
myndi snjóa, áður en McCabe
fjölskyldan kæmi heim, svo þau
sæu ekki að einhver hefði verið
þarna á gangi.
Mér fannst þessi algera þögn
óþægileg, ég var ekki vön henni.
Það var ekki minnsti andvari,
þungar greinarnar bærðust ekki,
þegar ég gekk þarna um stiginn,
sem var krókóttur. Þegar ég kom
á eina beygjuna, blasti
Greystones við og ég nam snögg-
lega staðar og virti húsið fyrir
mér.
Umhverfi þess var stórkost-
legt: bak við húsið reis fjallið,
hæsti tindurinn sást greinilega,
þar sem göng voru milli trjánna.
Skiðabrekkurnar voru hinum
megin, ekkert var þarna gert af
mannahöndum, nema húsiö. Það
var hlaðið úr múrsteini, rúðurnar
i bogagluggunum voru settar i blý
og fyrir ofan dyrnar var lika
fallegur bogagluggi. Þetta var
ekki stórt hús, aðeins tvær hæðir,
en það var mjög svipmikið.Hægra
megin viö aðaldyrnar var turn
meö uppmjóu þaki, þar sem
veðurhaninn trónaði tigulega
fyrir ofan reykháfana.
En eitthvað var það við þetta
hús, sem ég kunni ekki við, en lik-
lega var það vegna þess, að ég
hafði heyrt svo margt um það.
Brjáluð kona haföi einhvern tima
búið þarna og það var i þá tið,
sem rika fólkið hélt slikum
sjúlingum leyndum. Eiginmaður
hennar hafði vist fyrirfarið sér,
að minnsta kosti fannst hræðilega
limlestur likami hans á stein-
stéttinni fyrir neðan gluggana á
stigagangi turnsins. Það höfðu
lika komið fyrir önnur dauðsföll,
þótt ekki hefðu þau verið
■ alveg svo hrollvekjandi. Og svo,
mörgum áratugum siðar, hafði
Margot McCabe komið heim til
sin, lömuð kona, eftir hræðilegt
bilslys i Dolomitafjöllunum. Hún
hafði hatað þetta hús og þar lét
hún lika lifið.
Þetta slys gerði hana örkumla
og varð lika til þess, að loku var
skotið fyrir frekari frama Julians
á skiðabrautinni. Hann hafði
sjálfur ekiö bilnum og Stuart
sagði, að hún hefði sifellt ásakað
hann, sérstaklega vegna þess, aö
hann slapp með tiltölulega litil
meiösl. Hann hafði brotnaö illa á
öðrum handlegg, en hann gat
hreyft sig og jafnvel farið á skiði,
þótt hann gæti ekki keppt á
skiðum. Hann var lika betur
settur en hún, sem var hlekkjuð
við hjólastólinn.
Julian var ekki illa stæður f jár-
hagslega, en meginpartinn af
McCabe auðæfunum erfði Shan,
eldri systir hans. Til að auka
tekjur sinar, hafði Julian snúið
sér að trjárækt og hafði lika gert
upp gamla bæinn og komið á
hótelrekstri fyrir skiðafólk.Hann
var nú hættur að láta sjá sig á
þekktum skiöastööum, þar sem
hann hafði verið áður mjög tiður
gestur. Þetta hafði allt skeð,
þegar hann var tuttugu og fjögra
ára, fyrir fimm árum siðan. Það
vareiginlega Stuart Parrish, sem
færði honum aftur áhugann á
skiðamennsku.
Þegar Stuart hafði sagt mér
þetta, gat ég aldrei séö Julian
með hans augum og þvi siður vor-
kennt honum. Það var alltaf
Margot, sem ég hafði með-
aumkun með.
Þegar ég fór að ganga kringum
húsið, þá sá ég aö reyk lagöi upp
úr einum reykhafnum. Einhver
var þá kominn heim eða einhver
gat verið að hita húsið, þar sem
von var á fjölskyldunni. Þessi sýn
stöðvaði mig þó ekki, ég hélt
áfram göngu minni kringum
húsið.
Bakdyrnar voru lika nokkuð
stórar og bogadregnar, með
stórum járnlömum og læsingum.
Það voru för i snjónum, eftir
einhvern, sem hafði farið út um
bakdyrnar. Þetta voru karl-
mannsspor, án efa spor Emory
Aults. Ég átti næstum von á þvi,
að sjá hann gægjast út um glugga
og bjóst við þvi að hann kæmi út,
til að stugga mér frá. En eina
lifandi veran, sem ég kom auga á,
var stór, gulur köttur, sem kom
fyrir húshornið og nam staðar til
að gjóa á mig glyrnunum. Ég hefi
alltaf haft mikið dálæti á köttum,
svo ég fór að tala við dýriö i gælu-
tón. Það fór ekki á milli mála, að
kötturinn var heimamaður og ég
boðflennan. Hann stóð fyrir
. framan mig góða stund og glennti
upp gular glyrnurnar, en svo
skyrpti hann i áttina til min og
hljóp i felur milli runnanna.
Ég hægði á ferðinni, ég vissi að
ég var einmitt að nálgast þann
stað, sem Margot hafði fallið
niöur i gjána. Mig langaði ekki til
að sjá staðinn, en mér fannst ég
verða að gera það. Það gat verið
að ég kæmi auga á eitthvaö sem
öðrum hafði yfirsézt.
Hægra megin við mig, I djúpu
gilinu, var lækjarspræna og á
hærri brún gilsins, beint á móti,
voru nokkur einkennilega blað-
laus tré, liklegá tylft. Þau voru öll
greinilega dauð og berar, kræk-
lóttar greinarnar, teygðu sig mót
himni. Vatnið rann framhjá þeim
og undir hrörlega brú, sem var
framundan. Bak við brúna,
nálægt skápallinum frá herbergi
Margot, varð garðurinn þrengri
og þar hafði verið komið fyrir
öryggisgrind. Þessu haföi örugg-
lega verið komið upp, tii aö fyrir-
Framhald á bls. 50
52. TBL. VIKAN 15