Vikan - 27.12.1973, Blaðsíða 50

Earle þessa hæö, þar sem viö
erum nú hingaö komin.
Ég var viss um, aö Julian haföi
ekki ætlaö að sýna mér þessa
hæö, en viö að sjá systur sína,
hafði hann skipt um skoðun.
Dyrnar frá stigaganginum lágu
inn langan gang, sem náöi yfir
alla breidd hússins. Shan kom á
eftir okkur, hálf hikandi. Julian
sýndi mér inn i stærsta herbergið,
sem var yfirbókaherberginu. Það
var greinilega svefnherbergi
karlmanns: þvi hafði sennilega
verið breytt, þegar Margot gat
ekki lengur gengið stigann með
honum. Járnslegin kista stöð við
fótagafl rúmsins og fyrir aftan
hana var svartur marmaraarinn.
Yfir arinhillunni var stórt mál-
verk af vetrarlandslagi og i einu
horninu stóðu skiði upp við vegg.
Shan hljóp fram hjá okkur og
snerti skiðin. — Þetta eru skiðin,
sem Julian notaði þegar hann
vann i undanrás Ólympiuleik-
anna og fékk silfurverðlaunin,
sagði hún. — Hann hefði ábyggi-
lega komið heim með gulliö næsta
'árið. Þú hefðir kannski getað náð
þvi gegnum Stuart Parrish,
Julian, ef ekki...
— Ég held að ungfrú Earle hafi
ekki mikinn áhuga á þessu, hún
veit ekki hvað um er að ræða,
sagði Julian og gekk til dyranna.
Juiie Andrews
framhald af bls. 37
Jenny systur sinni með strákn-
um, sem hún er skotin f.
Juliesegir: Stundum öfunda ég
krakkana af þvi hvernig þeir
klæðast og menntuninni, sem þau
fá og hvernig þau skemmta sér”.
Stundum hefur veriö sagt, að
foreldrar hennar, Ted og Barbara
Andrews, stjúpfaðir hennar og
móðir, hafi ekki leyft henni að
njóta æskunnar. En hún ber á
nióti þvi. „Nei, það held ég alls
ekki. Þau veittu mér ótal margt.
Og hvað sem öðru liður, þá er
dásamlegt að finna sér Hfsstarf
eins utigur og ég gerði”.
Fjöiskyidulifið er ekki alltaf auð-
velt
„Þegar foreldrar manns skilja,
eins og foreldrar minir gerðu, er
oft hætta á tilfinningalegum
vandræðum, en ég varö aldrei vör
við að það truflaði mig neitt. Ég
elskaði það, sem ég var aö fást
viö, að syngja”.
Hún segir, að sér þyki yndislegt
að vera aftur nærri fjölskyldu
sinni á meðan hún sé að leika I
London. „Auðvitaö hafa Blake og
börnin gert mér auðveldara að*
•vera fjarri þeim, en það hefði
annars verið”.
Julie hugsar piikið um börnin.
En það er ekki alltaf auðvelt Hún
heldur þvi ekki fram, að auðvelt
hafi verið að skapa tengsl innan
fjölskyldunnar. Hvaða kona sem
er, á erfitt með að taka stjúpbörn.
„Stundum er það hræðilegt. Allir
hrópa og skammast...”
En meö góðum vilja og sam-
hjálp — „ég er svo heppin að hafa
eignast góðan mann’ — .Kefur
árangur náðst.
Verður hún aldrei reið i einka-
lifi sinu?
„Auðvitað”.
Hverjum bitnar það á?
„Blake”. Hún brosir alltaf,
þegar hún nefnir nafn mannsins
sins. „t tuttugu ár vann ég eins
mikið og ég gat og hafði litinn
tima til að hugsa. Ég bara vann
og vann og vann meira. A meðan
hrönnuðust persónulegar spurn-
ingar upp inrnra með mér”.
Julie vill ekki láta uppi, hverjar
þær spurningar voru. Aftur kem-
ur á hana svipurinn, sem hún hef-
ur verið gagnrýnd fyrir. Hún hef-
ur verið kölluö járnfiðrildiö með
málmtöfrana og sumir hafa
gengið svo langt að kalla hana
kaldlynda. Henni hefur verið á-
lasað fyrir að skilja við Tony
Walton og hún stóð i málaferlum
viö kvikmyndatimarit, sem sagöi
að hún væri ekki fær um að ann-
ast Emmu dóttur sina.
Hún segir að Blake veiti henni
öryggi, sem hún hafi ekki fundiö
áður. Þegar gengið var á hana,
hélt hún áfram: „Ég býst viö, að
ég hafi verið einmana sem barn.
Ekki misskilja mig og halda að ég
vorkennisjálfri mér. Ég hef feng-
ið allt, og af sumu meira en nóg,
og ég er þakklát. En börn gera sér
tæpast grein fyrir tilfinningallfi
sinu, og þaö var ekki fyrr en ég
leit aftur, að ég gerði mér ljóst, að
ég hafði verið einmana. Ég um-
gekkst fullorðna mikiö”.
Blake Edwards skilur hana til
fullnustu. „Viö gerum engar
áætlanir langt fram I timann,
heldur bara dag fyrir dag. Nei, ég
iðrast einskis, maður lærir ,af lif-
inu og ég læröi ýmislegt af fyrra
hjónabandi minu, sem ég er
þakklát fyrir”.
Blake sagðist hafa fengiö nóg af
húsmóðurstörfunum i Kaliforniu
á meðan Julie var aö leika I sjón-
varpsþáttunum”. Pabbi bjó hjá
okkur og Julie skildi mig eftir hjá
diskunum og krökkunum. Mér
finnst gaman að elda, þegar mér
dettur i hug, en...”
Julie segist kunna þvi vel að
búa I Kaliforniu. Húsið á strönd-
inni hefur veitt henni einkahéim,
sem hún saknaði svo mjög á með-
an hún bjó I kvikmyndaborginni.
„Þegar ég kom fyrst til Kali-
forníu fannst mér að ég yröi að
hata hana, vegna þess hvað ég
var heppin, en aðrir ekki. Mér
finnst ekki lengur vera neitt rangt
við þaö að vera hamingjusamur,
ef maður bara særir engan. Við
lifum I allsnægtum. Við eyðum
stórum fjárfúlgum. Við eigum
tvær sundlaugar, fimm hunda og
þrjú börn”.
Hún segir að ströndina .i Kali-
forniu sé ekki hægt að bera sam-
an við fjallahúsiö, sem hún og
Blake eiga iSviss. „Á veturna eru
hæðirnar bleikar og trén sæblá”.
Ætli henni finnist sig vanta eitt-
hvaö? Heimskuleg spurning, þvi
að mannshugurinn þráir alltaf
eitthvað, en hún bregst ekki illa
við.
„Mig langar til að eignast ann-
að barn. Mig langar til að læra
frönsku og leika á pianó. Mig
langar að eiga listasafn og bát i
Suður-Frakklandi. Mig langar til
aö vera hamingjusöm. En þetta
breytir auövitað engu um það”.
Eftir þriggja ára hlé á kvik-
myndaleik er Julie Andrews aftur
i sviðsljósinu, en ef „The Tam-
rind Seed” nær ekki á toppinn,
hvað þá?
„Auðvitaö mun það særa mig.
Allir vilja vera dáðir og elskaðir,
en ég geri mitt bezta og meira er
ekki hægt. Ég finn til meþöllu þvi
fólki, sem hefur lagt hart að sér,
en ekki náö tilætluöum árangri,
en ég verð fegin að komast aftur
heim og fá að vera hjá Emmu.
Henni fyndist dásamlegt aö heyra
mig segjast ætla að verða lengi
heima. Henni hefur aldrei geðjast
að þessari konu á tjaldinu”.
Ef það hefur veriö erfitt fyrir
Emmu að berjast við goösögnina
um móður hennar, hlýtur þaö
ekki siður að hafa verið erfitt fyr-
ir Julie sjálfa. Þegar hún fékk
ekki önnur óskarsverðlaun (hún
var tilnefnd fyrir leik sinn i „The
Sound of Music”, en fékk ekki
verðlaunin) skrifaði hún vini sin-
um: „Mér finnst ég ekki hafa
misst af neinu stórkostlegu. Það
er I rauninni gott aö fá staðfest-
ingu á þvi að vera ekki annað en
mannleg vera”.
Henni er farið að standa meira
á sama um frægðina núna, og
sama er að segja um umtaliö og
blaðaskrifin. Hún virðist hafa
gert sér grein fyrir þvi að frægðin
skiptir ekki öllu máli, hvort sem
Blake er um að þakka eða ein-
hverju öðru.
HRÆVARELDUR
framhald af bls. 15
byggja sams konar „slys” og það
sem einmitt skeði þarna.
Ég gekk nær, svo ég gæti
athugað grindina. Hún var gerð
úr grönnum staurum og það var
greinilegt, að nýlega hafði verið
gert við á þeim stað, sem hafði
brotnað. Ég greip i girðinguna og
hristi hana til. Hún var sterk-
byggð og i góðu lagi núna, en það
hlaut að hafa þurft mikið átak til
að brjóta hana. Þarna var eitt-
hvað gruggugt, eitthvað, sem var
ekki eins og það átti að vera, en
ég gat ekki fundið hvað það var.
Andartak stóö ég kyrr og reyndi
að finna hvað það var, sem
truflaði mig svona. En ég hrökk
við, þvi að nú varð skyndilega
mikill hávaði framan við húsiö.
Ég heyrði I bíl, sem var stöðvaður
á heimkeyrslunni. Ég hlustaöi,
hálfóttaslegin og heyrði þá barns-
rödd, skelli i bilhuröum og djúpa
karlmannsrödd. Aðaldyrnar
höfðu verið opnaðar, þvi að ég
heyrði nú fleiri raddir, sem svo
bergmáluðu inni i húsinu.
McCabe fjölskyldan var þá
komin heim.
Ég yfirvegaði hvað ég ætti að
gera, ég vildi ekki láta gripa mig
þarna. En mér var ljóst, að spor
min i snjónum hlutu að vera
greinileg og að aökomumenn
mundu fljótlega sjá, að þarna var
einhver á ferð, einhver sem
'ekkert erindi átti á þessar slóöir.
Aöur en ég var búin að taka
ákvörðun um það sem ég ætlaði
að gera, heyrði ég að bakdyrnar
voru opnaðar og siðan skellt
harkalega aftur. Einhver hljóp
niður þrepin og kom fyrir hús-
hornið, i áttina til min. Ég sneri
mér við og stóð andspænis Julian
McCabe.
Stuart hafði oft lýst honum fyrir
mér, svo ég þekkti hann strax. Nú
sá ég I fyrsta sinn þetta fagur-
lagaða höfuð, dökkt hárið, sem
var farið að grána I vöngunum,
svona löngu fyrir timann. Augu
hans voru djúpstæð og einkenni-
lega glá, og hann var nokkuö
hrukkóttur kringum þau, liklega
af þvi að pira augunum i snjó-
birtu. Samankipraður munnur
boðaði sannarlega ekki gott,
þegar hann gekk til móts við mig.
011 andúð min á Julian McCabe,
sú tilfinning, að ég gæti aldrei
fyrirgefið honum, að hafa rænt
Stuart frá mér, með svona hræði-
legum afleiðingum, kom nú upp i
mér svo mér fannst sem orðin
stæöu föst I hálsinum og fætur
minir frysu fastir i snjónum.
— Þér eruð frá sklða-
skálanum? sagði hann með
spurnarsvip.
Ég gat með herkjumunum
svarað. — Ég heiti Linda Earle og
herra Davidsson ætlar að reyna,
hvort ég geti aðstoðað hann. við
gestamóttökuna. Ég bjóst hálf-.
partinn við þvi, að hann kannaðist
við nafn mitt, en ég sá fljótlega að
svo var ekki.
— Ég skil. Það var augljóst, að
hann var ekki hrifinn af veru
minni á þessum stað, en hann
reyndi samt að láta ekki á þvi
bera af háttvisi. — Ég heiti Julian
McCabe. Við sáum förin i
snjónum, svo ég kom til að athuga
hver væri hér á ferö.
Hann var mjög hávaxinn
samanborið við mig og hryssings-
legur I fasi.
— Ég vona að þér séuð ekki
reiður mér, sagði ég, eins sak-
leysislega og mér var unnt. — Ég
hefi heyrt svo mikið talað um
Greystones og mig langaði til aö
sjá það með eigin augum.
— Já, þér eruð auðvitað for-
vitin, sagði hann þurrlega. —
Komið þá þessa leið.
50 VIKAN 52. TBL.