Vikan - 27.12.1973, Blaðsíða 19

Skórnir
Smásaga eftir Elizabeth Zinn
Hún grúfði andlitið i höndum sér og grét.
—Brúðkaup frænku minnar er á morgun.
Hvers vegna eyðilögðuð þér skóna mina?
—Það eru svo margir, sem reyna að fela
gimsteina i skóhælum. Við verðum að
koma i veg fyrir sllkt. Það er okkar starf.
Sjáið þér nú til, frú, hafið þér ekki aðra
skó til að vera i?
unni frá þvi, að hann hafi holað
innan skóhælana þina?
— Margir bregðast jafnvel
hinu mestá trausti. Upplýsiligar
af þessu tagi er mjög vel borgað-
ar. Hefurðu -gleymt, hversu
margir, sem við barum fyllsta
traust til, hafa snúið baki við okk-
ar fólki? Fátæklingarnir hafa
ekki efni á þvi að vera heiðarleg-
ir. betta fólk er okkur vinsam-
legt, af þvi að við borgum þeim,
en gleymdu ekki, að það er vin-
samlegt við alla, sem borga þeim.
— Þú hefur á röngu að standa
um Lemkin, hann er enginn upp-
ljóstrari.
— Ef til vill haga ég mér
heimskulega, en ég er búin að
taka ákvörðun. Við verðum að
flýta okkur, ef ég á ekki að missa
af flugvélinni. Hérna eru skórnir
minir, láttu mig fá þina. Þvílikt
lán, að við skulum nota sömu
stærð. Svona nú, systir, láttu mig
fá skóna þina. Hafðu engar
áhyggjur út af mér.
Þær skiptu þegjandi um skó.
Billinn rann af stað. Smám sam-
an slaknaði á þöndum taugum
hennar og vöövum, og henni tók
að liða betur. Innán skamms yrði
hún að fullu laus við þessa
matrtöð. Þegar allt kom til alls,
átti hún eitthvert litilræði af pen-
ingum, og þetta mundi einhvern
veginn bjargast.
Þær komu til flugstöðvarinnar
og stigu út úr bilnum. Þar var ys
og þys. Þota hóf sig til flugs með
gný. Hún horfði á eftir henni, uiiz
hún varð að litlum depli i himin-
blámanum. Sólin hellti geislum
sinum yfir flugvöllinn og allan
erilinn þar.
— bú hefur ekki skipt um skoð-
un?
Hún hristi höfuðið, og þær
gengu inn i flugstöðina. Þær
ruddu sér braut að afgreiðslu-
borðinu.
— Elsku systir, við verðum að
kveðjast.
bær féllust i faðma. Hún fann
tárin renna niður kinnarnar. Hún
þrýsti systur sinni að sér.
— Ertu viss um, að þú viljir
ekki skipta um skoðun?
Hún hristi höfuðið á ný.
— Ég ætla að fylgja þér.
— Það er ekki leyfilegt.
— Ég ætla að biða úti við grind-
urnar. Þær eru nógu lágar, til
þess að ég geti séð þig. Þú verður
að skrifa fljótt. Ó, ég mun sakna
þin svo mikið.
Systir hennar horfði á hana ,
meðan hún fór i gegnum vega-
bréfaskoðunina, siðan fór hún út
að grindunum.
Tollþjónninn kom til hennar og
bað um vegabréfið hennar.
— Það er búið að stimpla i það.
— Sýnið mér vegabréfið!
Hún opnaði handtöskuna og tók
upp vegabréfið.
— Er þessi litla ferðataska all-
ur farangurinn?
— Já. Ég verð aðeins fjóra
daga i burtu. Ég ætla að verða
viðstödd brúðkaup frænku minn-
ar á morgun.
Hún leit i áttina að grindunum,
systir hennar stóð þar og beið.
Hún veifaði til hennar, systir
hennar veifaði á móti.
Tollþjónninn opnaði töskuna,
rótaði i henni og skellti henni sið-
an aftur.
— Réttu mér skóna!
— Skóna mina...?
— Ég sagty það, já!
Hún beygði sig hægt niður og
tók af sér skóna.
— Viltu gjöra svo vel að flýta
þér. Ég er önnum kafinn!
Hendur hennar skulfu, þegar
hún rétti honum skóna. Hann
þreif þá af henni og reyndi að rifa
hælinn frá sölanum. Loks tók
hann litinn hnif upp úr vasa sin-
um, og eftir mikið bjástur rifnaði
hællinn frá. Hann fór eins að við
hinn skóinn.
— Hana nú, þar kom það!
hrópaði hann.
Hún horfði á hann, meðan hann
hamaðist við að rifa leðrið frá og
bjróta hælana i sundur. — Hvað
eruð þér eiginlega að gera við
skóna mina?
Hann lét gjöreyðilagða skóna
falla á gólfið.
— Hvað hafið þér eiginlega
gert við skóna mina? Ég er að
fara til að vera við brúðkaup
frænku minnar — á hverju á ég nú
að ganga?
Tollþjónninn, sem virtist hafa
’leymt nærveru hennar, leit nú
lægtupp. Harðneskjan var horfin
úr svipnum, hann sýndist
ihyggjufullur.
— Mérþykir þetta leitt, frú, en
jér verið að skilja....
— Ó, hvað á ég að gera?
Hún grúfði andlitið i höndum
sér og gret. — Brúðkaup frænku
minnar er á morgun. Hvers
vegna eyðilögðuð þér skóna
mina?
— Það eru svo margir, sem
reyna að fela gimsteina i skóhæl-
um. Við verðum að koma j veg
fyrir slikt, það er okkar starf.
Sjáið þér nú til, frú, hafið þér ekki
aðra skó til að vera á?.
— Ég hafði aðeins þessa einu
skó. Ó, hvað á ég að gera?
— Mér þykir þetta leitt. Ég
skal gefa yður kvittun fyrir skón-
um, og við munum útvega yður
aðra i staðinn.
— En núna! 1 hverju á ég að
fara núna?
Hann horfði á hana, á tár-
stokknar, hrukkótta vangana.
Gömul kona á.leiö til brúðkaups
frænku sinnar skólaus.
— Er engin vinkona yðar hér,
sem getur hjálpað yður? Þér veif-
uðuð áðan til einhverrar. Sjáið,
það er kona að veifa til yðar
núna! Getur hún hjálpað yður?
— Nei. Þetta er systir min. Ó,
en við notum reyndar sömu stærð
af skóm. Ef til vill....
— Nú, þá er allt i lagi. Þvi ekki
að fá hennar skó að láni? Viö
munum senda yður nýja skó inn-
an hálfs mánaðar. Gefið okkur
aðeins upp verðið á skó um. Hér
er kvittunin yðar. Flýtið yður nú!
Þér hafið rétt aðeins tima til að fá
skóna hjá systur yðar og fara um
borð i flugvélina.
Gamla konan gekk hægum
skrefum frá systur sinni i áttina
að flugvélinni, sem beið úti á vell-
inum. Hún brosti. Systir hennar
brosti.
Og tollþjónninn brosti, um leiö
og hann kallaði: — Næsti, gjörið
svo vel!
52. TBL. VIKAN 19