Vikan - 27.12.1973, Blaðsíða 22

ÓVENJULEGUR MAÐUR
framhald af bls 33
Það var svolitið skritið, að
heyra þessar ókunnu raddir og
hún reyndi að i imynda sér,
hvernig þetta fólk liti út.
Þessi fljúgandi læknir kallaði
alla upp eftir röð. Þetta var fastur
liður i starfi hans, til að hafa
eftirlit með ástandi og heilsufari
manna i þessu harðbýla héraði.
Mia heyrði að einhver hafði orðið
fyrir þvi að öxin hans rann til og
lenti i fæti hans: barn hafði verið
bitið af einhverju hættulegu skor-
kvikindi: einn var með slæma
hálsbólgu og ennþá einn með rist-
il.
Ekkert virtist neitt sérstaklega
hættulegt og róleg rödd læknisins
sagði fólkinu hvað ætti að gera. t
alvarlegri tilvikum, sagðist hann
koma i heimsókn. sérstaklega ef
þörf var fyrir sjúkrahúsvist.
Það voru ekki allir sem þurftu
læknisráö: sumir báðu um
matarsendingar, kassa af bjór,
kjúklinga til eldis og sitthvað
annað og maðurinn sem tók á
móti þeim skilaboðum, sá um að
koma þeim sendingum i flugvél-
ina. Þetta var sannarlega liflína
fyrir þetta fólk, sem bjó I auðnum
Ástralíu.
En eftir að erindum var lokið,
var tekið til við að segja fréttir
manna á milli i þessum frum-
stæða sveitasima og stöð eftir
stöð lagði sitt til málanna. Kon-
urnar skiptust á mataruppskrift-
um, sögðu frá nýjum trúlofunum,
og einhver hafði unnið stóra upp-
hæð á veðreiðunum i Adelaide.
Mia hlustaði á þetta alllt. Henni
fannst sem hún kynntist fólkinu,
sem hún hafði aldrei séð. Að lok
um kom að henni sjálfri.
— Peter — Delta — Charlie —
heyrirðu til min? Ertu þarna —
Tarcoola? Komdu inn! Skipti!
Hún skipti yfir og svaraði að
allt væry' lagi á Tarcoola.
— Ég er með skeyti til Bretts,
sagði röddin.
— Er það áriðandi? Hann fór til
Perth I morgun. Þú gætir kannski
náð honum á flugvellinum, ef þú
flýtir þér.
— Það er ekki áriðandi. Það
eru aðeins skilaboð um að lestin
taki nautgripi hans á þriðjudag I
næstu viku. Svo varð þögn um
stund, en svo var spurt: — Ertu
ein heima?
Henni var ljóst að allar stöðv-
arnar voru að hlusta. Hún svaraði
aö hún væri ein heima og lika að
henni liði ekkert of vel.
Hún sá fyrir sér skilningsrikt
bros mannsins: rödd hans varð
fööurleg.og henni fannst næstum
að hann klappaði á öxl hennar.
— Allt i lagi! Passaöu vel upp á
þig og segðu Brett að skjóta þér
til min, þegar hann kemur heim,'
ef þú verður eitthvað lasin...
Þarna kom það. Ung kona hans
var ekki vel hress, þá hlaut hún að
vera barnshafandi. Þaö lá i orð-
um læknisins. Það var sjálfsagt
ekkert sennilegra en aö allir
hlustendur væru sömu skoðunar.
Til að fyrirbyggja frekari um-
ræður um þetta efni, þakkaöi húii
lækninum fyrir og skipti. Fólkið
yrði eflaust vonsvikið og tæki
þetta sem litla háttvisi af hennar
hálfu, en það varð að hafa það.
Hún hafði bjargað mannorði
Bretts, með þvi að láta i ýmislegt
skina og hún hafði lika aukið á
biturleika sinn. Hún myndi aldrei
eignast barn, hennar eini félags-
skapur yrðu þessar raddir á öld-
um ljósvakans. Hún var dæmd til
að verða einmana.
Henni fannst stundirnar fram
undan verða óbærilega langar.
Jafnvel Beau var ekki þess megn-
ugur að létta skap hennar. Mia
var ákaflega svartsýn. Brett
haföi ekki látið neitt i það skina,
að framtiðin yrði með öðru móti
en þessu. Allar tilraunir hennar
til sátta, höfðu verið virtar að
vettugi og hún sá að frekari til-
raunir myndu lika veröa til-
gangslausar.
Brett yrði eflaust frjálsari og
betur settur án hennar. Það
myndi að sjálfsögðu verða svolitil
óþægindi fyrir hann, ef hún færi,
en það myndi fljótlega lagast og
hann gæti haldið áfram sinu fyrra
piparsveinslifi.
Andvökunótt bætti ekki hugar-
ástand hennar. Henni var aðeins
ljóst, að hún gæti ekki haldið
þenna einmanaleika út mikið
lengur.
Þegar liöið var á morguninn,
kom Lulie inn, til að búa um rúm
ið og snyrta til. Þegar hún sá, að
opin ferðataska var á bekk fyrir
aftan rúmið, varð hún undrandi á
svipinn.
— Hvað ertu að gera, missus,
þú ekki fara burt?
— Jú, Lulie, ég er að fara burt,
sagði Mia.
— Nei, þú ekki geta það! Hvað
segja Brett, þegar hann ekki
finna þig hér?
— Ég veit það ekki, Lulie,
kannski segir hann ekki neitt.
Rödd stúlkunnar varð skræk. —
Jú, hann segja: Lulie þú láta Miu
fara? Hann verða voða reiður,
kannski berja mig.
Nei, heyrðu nú, Lulie, þú veizt
aö hann gerir þaö ekki. Brett hef-
ir aldrei barið nokkra manneskju
á ævinni.
— Hann heldur aldrei missa
konu áður. Dökka andlitið varð að
einni hrukku og augun fylltust
tárum. — Ekki fara, missus.
Þaö er nú samt betra að ég geri
þaö, sagði Mia, en hún var snortin
af einlægni stúlkunnar. — Brett er
ekki ánægður með mig, ég get
aldrei gert honum neitt til hæfis.
— Ég ekki geta það heldur, ég
sópa vitlaust, ég skemma matinn,
þúreiðvið mig, ég samt ekki fara
burt.
Mia gat ekki varizt hlátri. —
Elsku Lulie mín, sagði hún og
vaföi örmum þessa ólögulegu
veru I upplitaöa bómulfarkjóln-
um.
— Að sjálfsögðu ferö þú hvergi.
Þetta er þinn staður, heimili þitt.
En ekki mitt. Ég heyri eokki til
hér og þaö ér lóöið.
— Hver segja þú ekki heyra til?
Þú ert kona Bretts, þú heyra hon-
um til, það er sama og heyra okk-
ur öllum til! Lofaðu Lulie, ekki
fara!
Mia hristi höfuðið og reyndi að
halda aftur af tárunum. — Ég get
ekki lofað þvi.
Lulie hljóp út úr herberginu,
hágrátandi og M ia heyrði hljóðin i
henni þegar hún hljóp yfir ver-
öndina og út i eldhúsið. Hinar
stúlkurnar biðu þar auðvitað i of-
væni eftir fréttum.
Það var ekki beint flugsam-
band milli smábæjarins
Murrumba og Perth. Þeir sem
vildu fá flugferð, urðu að panta
hana gegnum talsambandið hjá
lækninum, þá komu flugvélar við,
til aö taka farþega. En Mia vildi
ekki auglýsa þetta ferðalag sitt,
meö þvi að panta far hjá læknin-
um.
Hún átti þvi ekki annarra kosta
völ, en að aka i bil þessar þrjátiu
milur til Tom Price, sem var litið
námamannaþorp, söm hafði
sprottið þarna upp siðustu árin.
Litil flugvél kom þar við daglega
og enginn bæri heldur kennsl á
hana þar.
En hvernig átti hún að komast
þangað? Þetta var erfiður akstur
og yfir vegleysur að fára. Hún
þekkti heldur ekkert til umhverf-
isins og eftir þvi sem hún bezt
vissi voru fáir eða engir vegvisar
til að marka leiðina.. Hún var
samt nokkurn veginn viss um að
hún gæti ratað. Það var um að
gera, að leggja af stað snemma
morguns og hafa með sér gott
landabréf. Hún treysti alveg
staðarskyni sinu og var vön veg-
leysum.
Hún athugaði vel hjólbarðana
undir Landrovernum, gekk úr
skugga um að nægilegt eldsneyti
væri á bilnum og aukabirgðir af
vatni. Hún þurfti lika að hafa með
sér reipi, skóflu og strámottu, ef
ske kynni að bfllinn sykki i sand-
inn, sem hún var samt ekki svo
hrædd um, þar sem þurrkatiminn
var nú i hámarki.
Mia athugaöi vel kortið, áður en
hún gekk til náða um kvöldið. Hún
merkti við landamerki, sem hún
átti að fylgja og las vel skýring-
arnár, sem voru letraðar neðst á
kortinu. Þar voru leiðbeiningar
með feitu letri, um hvað gera
skyldi i neyðartilfellum, sérstak-
lega var tekið fram hve hættulegt
væri að yfirgefa farartækið, ef al-
varleg bilun kæmi i veg fyrir að
hægt væri að halda akstrinum
áfram. Þeim sem yrðu fyrir
vélarbilun, var ráðlagt að gera
sér skýli eða biða i bilnum, þar til
hjálp bærist.
Hún lagöi þetta allt á minnið, en
samt sannfærð um aö ekkert slikt
ætti eftir aö henda hana.
Og eijt átti hún lika eftir að taka
til athugunar. Smaragðhringur-
inn og samstætt armband, sem
Brett haföi gefið henni i morgun-
gjöf, hafði legið I öskjunni, allan
timann, sem hún hafði dvalið á
Tarcoola. Nú tók hún öskjuna og
fór með hana inn á skrifstofu
Bretts.
Þar var gamall járnskápur,
sem Brett notaði fyrir skjol og
peninga, sem hann þurfti að hafa
handbæra heima við. Skápurinn
var ekki læstur, en Mia var viss
um að þau verðmæti, sem hún
legði i skápinn, yrðu ekki hreyfð,
fyrr en Brett heim. Það
var blátt áfram alveg fráleitt, að
Lulie eða einhver af þjónustufólk-
inu léti sér detta i hug, að hnýsast
I plögg húsbóndans. Hún vildi láta
Brett sjá, að hún hefði ekki haft
neitt meðferðis, annað en það
sem hún hafði komið með frá
Widgerie.
Hún vaknaði i dögun og fór
strax út, til að athuga veðurútlitið
og horfði til fjallanna. Einmana
stjarna virtist hanga rétt ofan við
skörðóttan tindinn, sem þá þegar
var virtist ljóma I öllum regnbog-
ans litum. Þetta myndi verða áfð-
asta sinn, sem hún liti þessa
unaðslegu sjón og hún gleymdi
sér stundarkorn. Það voru ein-
hverjir töfrar bundnir við þennan
staðog hún fann betur nú en áður.
Myndi hún nokkurn tima koma
hingað aftur? Hafði hún sjálf
fallið algerlega fyrir þessum
töfrum? Það var of seint að hugsa
um það nú, sagði hún við sjálfa
sig, þegar hún reyndi að hrista af
sér dauflegar hugsanirnar. Hún
var ákveðin i þvi hvað hún ætlaði
að gera og það yrði ekki aítur
snúið.
Það gat verið að Brett fengi
tækifæri til að skoða hug sinn,
þegar hún væri farin. Hún gat
verið viss um áð ef hann ekki
gerði neina tilraun til að fá hana
aftur til sín, þá var hann aðeins
feginn að sleppa svona auðveld-
lega við hana.
En ef hann elti hana uppi og
bæði hana.að koma aftur til sin,
þá gat hún verið viss um að ást
hans á henni væri ekki alveg horf-
in. Henni var lika ljóst, að hún
myndi strax fara aftur til hans,
hann þurfti aðeins að biðja hana
þess. En ef hann reyndi ekki að ná
sambandi við hana, voru þetta
endalokin.
Henni fannst sem tært
morgunloftið skerpti hugsun
hennar. Henni var vel ljóst, að
þetta var bezta ráðstöfunin.
Lulie var ekki komin á kreik,
svo Mia beið ekki eftir morgun-
verði. Hún lét heitt kaffi á hita
flösku, útbjó nesti til tveggja
daga: gekk svo rösklega út að
bílnum, ræsti vélina og ók af stað
gegnum hliðið.
Það hvildi einhver undarleg
þögn yfir öllu, en Miu var ljóst að
ótal augu fylgdust með hverju
hehnar skrefi. Hún hefði ekki orð-
iö neitt undrandi, þótt hún heföi
heyrt þunglyndjsleg kvein aö baki
sér, en það var steinhljóð, ekki
einu sinni venjulegt gelt i hundun-
um.
Henni fannst vélin i bilnum ó-
venjulega hávær og hún var feg-
in, þegar húsin voru nokkuð að
baki. Hún hafði kvatt Beau kvöld-
ið áður og kembt honum vel að
skilnaði. Hann varð var við hana,
þegar .hún ók meðfram girðing-
unni og fylgdi bílnum eftir, en
Mia varaöi sig á þvi að lita i átt-
ina til hans, heldur beindi húm
allri athygli sinni að rauðleitri
moldargötunni fram undan.
Sögulok i næsta blaði.
22 VIKAN 52. TBL.