Vikan - 31.10.1974, Qupperneq 12

smásaga eftir Einar Loga Einársson
A
GRÍMUDANSLEIK
Frá þvl'ég man eftir mér hef ég
veriö mjög óframfærinn, jafnvel
svo, aö oft og tföum hef ég haft
verulegan baga af. Ég þoröi
aldrei aö taka til máls á málfund-
um i skólanum, og þegar kennar-
inn tók mig upp, átti ég erfitt meö
aö koma hugsunum minum I orö,
þótt ég yfirleitt stæöi mig mjög
vel I skriflegum prófum. Ekki
batnaöi þetta, þegar ég komst á
gelgjuskeiöiö. Þvi fylgdu ýmsar
breytingar, eins og gengur og
gerist meö unglinga. M.a. fékk ég
nokkrar bólur i andlitiö, aö visu
hvorki stærri né fleiri en titt er
um drengi á þessum aldri, en þær
uxu mér i augum og uröu til aö
minnka sjálfstraust mitt.
Oft stóö ég timunum saman
fyrir framan spegilinn og skoöaöi
útlit mitt, og þá komst ég á þá
skoöun, aö ég væri sizt óásjálegri
en margir skólabræöur minir, og
þeir meötaldir, sem mest höföu
sig i frammi og virtust ófeimnast-
ir. Tók ég þá i mig kjark og
ákvaö, aö nú skildi þessari feimni
lokiö. Hér eftir skildi ég algerlega
breyta um framkomu og veröa
frjálslegur og hiklaus. En ætiö,
þegar ég kom út á meöal fólks á
nýjan leik, greip mig sama
öryggisleysiö. Ekki veit ég viö
hvern var aö sakast. Nú var ég
kominn frá góöu heimili og vel i
meöallagi, hvaö efnahag snerti.
Auk þess gat ég ekki kvartaö yfir
framkomu foreldra minna gagn-
vart mér. Þau fremur hvöttu mig
en löttu til aö gera ýmislegt, sem
mig langaöi til.
Eins og gefur aö skilja haföi
eg heldur aldrei kjark i mér til
aö kynnast skólasystrum minum.
Þegar ég var oröinn tvltugur,
haföi ég ekki einu sinni kysst
kvenmann, hvaö þá meir. Þetta
kvaldi mig meir en orö fá lýst, og
oft lá ég andvaka fram eftir nóttu
viö umhugsunina um, aö kannski
myndi ég pipra, vegna ófram-
færni minnar.
Þá var þaö dag einn, aö mér
hugkvæmdist nokkuö. Ég haföi
um morguninn séö auglýsingu frá
einu samkomuhúsi borgarinnar
um árlegan grimudansleik á veg-
um þess. Eftir þvi sem ég velti
málinu lengur fyrir mér, leizt
mér betur á þá hugmynd aö láta
nú til skarar skriöa. Já, þvl ekki?
1 dulargervi myndi mér hverfa öll
feimni, og ég gæti óhræddur boöiö
dömu upp I dans. Aö visu haföi
ég ekki lært aö dansa, en haföi oft
norft á fólk iöka þessa fótamennt
og fannst þaö ekki tiltakanlega
erfitt, hvaö rólegu dönsunum viö-
kom. Nú, i ,,shake”-inu fannst
mér hver gera eins og honum
þóknaöist.
Ég komst brátt aö þeirri niöur-
stööu, aö hér var einmitt komiö
tækifæriö, sem ég haföi beöiö
eftir.
Þegar ég haföi tekiö ákvöröun
um aö fara, var eins og mér létti
talsvert. Ég var farinn aö lita
heiminn öörum augum. Samt
læddist aö mér efi ööru hverju.
Grimurnar voru jú teknar niöur
klukkan tólf, og hvaö þá? Ef ég
heföi nú hagaö mér eitthvaö
kjánalega, þá myndi þaö vitnast,
hver þessi græningi væri. Ég
huggaöi mig þó viö þaö, aö ég
gæti alltaf fariö heim fyrir klukk-
an tólf, ef ég heföi gert eitthvert
asnastrik af mér.
Dansleikurinn átti aö veröa
næsta laugardag, svo mér var
ekki til setunnar boöiö aö fara aö
leita mér aö búningi. Ég vissi af
konu i bænum, sem leigir út
grimubúninga, og eTtir aö ég
haföi litiö á þá hjá henni, ákvaö
ég aö taka einn glæsilegan hirö-
búning I Loöviks 14. stil.
Svo leiö vikan, og fyrr en varöi
var laugardagurinn kominn.
Þrátt fyrir smávegis kvlöa, varö
þó eftirvæntingin yfirsterkari.
Hvaö skyldi þetta kvöld nú bera I
skautisér? Yröi ég búinn aö kom-
ast I kynni viö einhverja stúlku,
er þvi lyki, eöa yröi sami grái
hversdagsleikinn áfram hlut-
skipti mitt? Þaö myndi koma i
ljós.
Ég var ekki sérlega lengi aö
búa mig, þótt ég rakaöi mig held-
ur betur en vanalega og greiddi
mér þannig, aö hvert einasta hár
var I hárréttum skoröum. Þegar
ég haföi gengiö fuilkomlega úr
skugga um, aö ekkert var út á út-
lit mitt aö setja, pantaöi ég mér
leigubil. Ég þurfti ekki aö biöa
lengi, og áöur en ég vissi af vor-
um viö á hraöri ferö aö sam-
komuhúsinu Rétt sem snöggvast
greip aftur um sig einhver efi.
Var ég nú ekki aö flana út I ein-
liverja vitleysu? En, nei! Aftur
skildi ekki snúiö. Þaö væri meiri
aumingjaskapurinn og ég auk
þess dulbúinn.
Aöur en ég gat áttaö mig, vakn-
aöi ég upp úr þessum hugleiöing-
um viö þaö, aö billinn stanzaöi.
Ég var kominn.
Ég borgaöi hiö snarasta og fór
út. Meöan ég gekk aö dyrum
hússins, reyndi ég aö hugsa ekki
neitt, til þess aö koma I veg fyrir
aö nokkuö aftraöi mér frá inn-
göngu. Þaö tókst þokkalega, og
ég fór inn. Klukkan var ekki m jög
margt, en samt var kominn reyt-
ingur af fólki, og sumt var þegar
farið aö dansa. Þaö var gámla
fyrirkomulagiö á þessu. Enginn
sat viö borö, en stólum var raðaö
meöfram veggjunum, svo fólkiö
gæti hvilzt á milli dansa. Ég gekk
aö barboröinu og pantaöi mér
gosdrykk. Siöan gekk ég aö næsta
stól, sem ég sá aö var laus, settist
og tók aö neyta drykkjarins.
An þess aö ég haföi tekiö eftir
þvi, haföi ég sezt viö hliöina á
kvenmanni. Ég fann gamla
öryggisleysiö koma yfir mig sem
snöggvast, en þá mundi ég eftir
grlmunni, sem leyndi þvi, hver ég
var, og taugar minar róuöust
aftur. Svo tók ég aö viröa dömuna
fyrir mér I laumi.
Þaö var dálitiö erfitt aö sjá vel
út um augngötin á grimunni, án
þess aö þaö yröi áberandi, aö ég
væri aö skoöa stúlkuna, fen þó
virtist mér hún vera á minu reki,
snoturlega vaxin, og þar sem hún
bar aöeins augngrimu, virtist
mér hún lagleg, ef dæma mátti
eftir neöri hluta andlitsins. Mér
sýndist hún grönn, og aöeins fyrir
neöan meöallag, hvaö hæö snerti,
en þaö geröi ekkert til, þvi ég var
ekki ýkja hár sjálfur.
Ég tók nú aö hugsa um, á hvern
hátt yröi bezt aö ávarpa hana, þvi
ekki þoröi ég fyrir mitt litla llf aö
bjóöa henni upp i dans, meðan
ekki var fleira fólk á gólfinu. En
mér hugkvæmdist ekkert strax.
Ég heföi ekki þurft aö hafa
áhyggjur af þessu, þvi þaö var
daman sjálf, sem tók af mér
ómakiö. Eftir litla stund snéri hún
sér aö mér og sagði:
„Afsakaöu, ekki geturöu sagt
mér, hvaö klukkan er?”
Mér brá svo, aö ég missti máliö
andartak. Svo áttaöi ég mig og
stundi upp:
„Ha, klukkan? Jú, auövitaö”.
óstyrkri hendi renndi ég upþ
erminni til aö lita á úriö og sagöi
henni, hvaö timinn var. Stúlkan
þakkaöi mér fyrir, og ég varpaöi
öndinni léttara. Þegar ég haföi
róast á nýjan leik, varö mér
gramt I geöi. Mér gramdist þessi
fádæma aumingjaskapur i sjálf-
um mér. Auðvitaö átti ég aö gripa
þarna tækifærið til aö hef ja sam-
ræöur viö stúlkuna. Kannski var
þaö ekki þegar oröiö of seint. Ég
dró djúpt aðmérandann og ætlaöi
aö fara aö ávarpa hana, en hætti
viö á síöustu stundu, Mér gat ekki
dottiö neitt i hug til aö segja!
En til allrar hamingju tók dam-
an af mér ómakið eins og i fyrra
sinniö. Hún hálf sneri sér aö mér
og sagöi:
„Feröu oft á grimudansleiki?”
Ég varö aftur orölaus, en aö-
eins skamma stund. Þá sagöi ég:
„Ha, jú, — nei! Þaö er aö segja
>>
Nú skellti stúlkan upp úr,'og ég
fann, aö ég roönaöi undir grim-
unni.
„Svo þetta er fyrsti grimudans-
leikurinn, sem þú ferö á?”
Ég kinkaöi kolli og stór-
skammaðist min.
„Ég segi sama”, hélt stúlkan
áfram, „ég er aö prófa þetta i'
fyrsta sinn”.
Nú varö andartaksþögn, og ég
tók aö hugsa um, hve málrómur
hennar væri þýöur. Stúlka, sem
heföi slikan málróm, hlyti aö vera
góö stúlka og hættulaust aö hefja
samræöur viö. Já, þetta var svo
sem ekkert hættulegt eftir allt
saman.
Fullviss um aö þetta væri rétt,
tók ég aö tala meira viö stúlkuna.
Ég var örlitið hikandi I fyrstu, en
þar kom að lokum, aö ég var orö-
inn alveg eölilegur.
Ég sagöi henni, aö ég gerði litiö
af því aö fara á dansleiki, en heföi
langaö til aö prófa grimudans-
leik. Þaö virtist henni svo eölileg-
ur hlutur, aö hún brosti ekki einu
sinni. Þaö jók á hugrekki mitt, og
þar kom aö lokum, aö ég spuröi
hana, hvort hún þyröi aö leggja I
aö dansa viö mig. Þá hló hún ör-
litib og á þann hátt, aö ég skildi,
aö henni haföi fundist spurningin
fyndin.
„>aö ætti ekki aö vera svo
hættulegt”, sagöi hún, er hlátrin-
um Hnnti.
Og þannig atvikaöist þaö, aö
ég var farinn aö dansa viö stúlk-
una, og án teljandi taugaóstyrks.
Samræöurnar höföu gengiö svo
eölilega fyrir sig, aö ég hálft I
hvoru furöaði mig á þvl. Sem
snöggvast kom mér I hug, hve ég
heföi nú miklaö þetta allt fyrir
mér, og svo var þetta I rauninni
ekki neitt. En ég haföi fljótlega
um annab aö hugsa, þvi ég haföi
gleymt mér sem snöggvast og fór
aöeins út úr taktinum.
Ég svitnaöi. Nú mundi stúlkan
náttúrlega fara aö gera gys aö
mér, en mér til undrunar geröist
12 VIKAN 44. IbL.